Wat kan er heerlijker zijn op een herfstachtige zondagnamiddag dan een bluesevenement in een gezellige omgeving. Wel, blijkbaar deelden velen onze mening, want de voorverkoop voor de Sunday Blues zorgde voor een uitverkocht Gompelhof. Alhoewel Jo zijn affiche al erg vroeg had samengesteld, kwam hij op het laatste moment toch nog voor verrassingen te staan. De Duitse Henrik Freischlader, die zou afsluiten, moest noodgedwongen wegens ziekte zijn tour cancelen. Jo zou Jo niet zijn als hij niet onmiddellijk op zoek zou gaan naar een waardevolle vervanger. Meer zelfs hij zocht en vond vervangers wier naam nog bekender klonk dan die van Freischlader en die bovendien al vaak hebben bewezen dat ze kunnen zorgen voor de klassieke 'vlam in de pan', nl. King King. Klokslag 14.30 u ging het startschot af voor een heerlijke zondagnamiddag.

De vraag 'Can white men sing the blues?' zou voor de Robert Smith Bluesband als 'Can old white men sing the blues?' moeten klinken, en geloof me, ze kunnen het. Want met een gemiddelde leeftijd van 60 jaar, waarbij gitarist Ralph Masius zelfs 73 jaren op de teller heeft staan, zijn Robert Smith en zijn maten ongetwijfeld de senioren van de bluesbands uit de lage landen. Smith, die ooit het podium deelde met Janis Joplin, heeft na talrijke omzwervingen door de hele wereld duidelijk rust gevonden in deze band. Bovendien heeft hij als zanger-harmonicaspeler, met zwarte hoed, waaronder een grijze paardenstaart bengelt zoveel charisma en voelt hij de blues zo hevig aan, dat hij vanaf de eerste noten het publiek aan zich kluisterde. Zijn hoofdzakelijk op Chicagoblues geënte set bevatte o.a. 'Born In Chicago', 'Shake, Rattle And Roll' en 'You Got Me Dizzy'. Maar ook de andere bandleden straalden door hun kunnen en vooral door hun speelplezier. De Robert Smith Bluesband bewees dat 60-plussers niet noodzakelijk hun tijd moeten vullen met klaverjassen en petanque.

Twee one-manbands stonden er geprogrammeerd. Vooreerst was er Tiny Legs Tim die in het café de podiumwisselingen muzikaal invulde. Tim is muzikaal duidelijk gegroeid. Erg zelfzeker verplaatste hij gedurende drie maal 45 minuten de Mississippidelta naar de Antwerpse kempen. Aansluitend aan Tims eerste set, was het de beurt aan de Franse Philippe Menard die ook als one-man band opereert. Terwijl Tiny Legs Tim meer aansluit bij de authentieke Mississippi blueslegendes, is Menard een man die zich niet op een bepaald genre toespitst. Je zou hem naast Seastick Steve en Ben Prestage kunnen plaatsen, maar dan doe je deze laatste twee eigenlijk teveel eer aan. Philippe scoort namelijk heel wat beter. Met een instrumentarium bestaande uit o.a. elektrisch versterkte akoestische gitaar, elektrische gitaar, basdrum, snare, mondharmonica en zelfs een gietijzeren naambord waarop Menard prijkt, zet hij zowaar het geluid van een complete band neer. Als vriend van de betreurde Rory Gallagher, klinkt diens invloed duidelijk door in de gedreven, vaak wilde blues, die we toch net niet als bluesrock willen bestempelen. Philippe is een energiek gitarist, wat hij vooral etaleerde in een naar zijn hand gezet 'Voodoo Child'.

De 21-jarige Eric Steckel is ongetwijfeld de jongste onder de bluesrockers met faam. Als 11-jarige had hij reeds een liveplaat op zijn naam staan en sindsdien is zijn ster als een komeet naar de bluesrockhemel gestegen. John Mayalls oog viel al vlug op Steckel en hij aarzelde dan ook niet om hem in 2004 en 2005 bij The Bluesbrakers in te lijven. Hier in Gompelhof deed Steckel wat zijn fans van hem verwachtten. Zijn set was een staaltje bluesrock op niveau, en zijn gitaarsolo's waren vlijmscherp. Eric grasduinde in zijn toch reeds omvangrijk repertoire, waarbij vooral 'Born Under A Bad Sign', 'Mary Had A Little Lamb', 'All Your Love (I Miss Loving) en Muddy Waters' 'She's 19 Years Old' ons bekoorden. Als toemaatje riep Steckel Bluesbone gitarist Stef Paglia op het podium, waarmee hij een heuse gitaarbattle uitvocht.

Omdat Freischlader forfait moest geven wegens ziekte, mocht Alan Nimmo met zijn band King King de Gompel Sunday Blues afsluiten. Aangezien de prestaties van King King op vrijdagavond tijdens de Bluesnight in Hamont-Achel, nog vers in ons geheugen zaten, was het makkelijk om hun optreden in Gompelhof hieraan te toetsen. De setlist was grotendeels hetzelfde met werk uit 'Take My Hand', als 'Don't You Get The Feeling (you've been had)', 'Lose Control', 'Heart Without A Soul' en natuurlijk 'Take My Hand'. En alhoewel hun set in Hamont-Achel schitterend was, had dit concert toch net nog dat tikkeltje meer. Kwam dit door Nimmo's goede relatie met Jo, die voor de gelegenheid zelf een kilt aantrok, het valt moeilijk te zeggen, maar qua energie en geestdrift stak Alan toch nog een tandje bij. Het dolgedraaide publiek riep King King dan ook terug het podium op. Rond 22.00u viel het doek over een schitterende editie van Gompel Sunday Blues.

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies