Eerlijk gezegd, in Hamont-Achel komen wij niet zo heel vaak. Vrienden vertelden ons echter dat de Posthoorn vrij makkelijk te vinden was. En dat was inderdaad zo, maar… doordat wij onze auto op de eerste parking die wij tegenkwamen hadden geparkeerd, die zoals later bleek aan de achterkant van het gebouw lag, moesten we eventjes de ingang zoeken. Het cafetaria en de sportzaal betreden was een koud kunstje, maar de ingang naar de schouwburg ontdekten we pas na wat zoeken. Voor deze eerste editie hadden de organistoren een aantrekkelijke affiche samengesteld. Een affiche die, zo bleek al vlug, voor een uitverkochte zaal zorgde.

Aftrappers van dienst waren de Limburgse The Bottle Comets. Op Blues Peer afgelopen zomer speelden deze heren zich reeds in de kijker. En ook hier zetten zij een degelijke set neer. Frontman Davy Jansen kan zijn mannetje staan op gitaar maar wat nog meer opvalt is zijn volumineuze stem. De band speelde hoofdzakelijk covers, waaronder 'Tore Down', 'Hound Dog' en 'Caledonia' om er maar enkelen te noemen. Met hun mix van blues, rhythm-and-blues, soul en funk, waarbij saxofonist Marc Swerts als kers op de taart fungeert, waren de Bottle Comets de ideale opwarmers. Eén minpunt echter... Davy vertelde ons na afloop dat dit het laatste optreden was en dat de band er een streep onder trekt. Jammer!

Van The Rhythm Chiefs hadden wij geruime tijd niets meer gehoord. Frontman en gitaartalent Dusty Ciggaar zat ondertussen niet stil, en dook in diverse bands op. In Turnhout zagen we hem in een café met een rockabillyband het mooie weer maken, en ook speelde hij regelmatig in Ian Siegals band. Dat Dusty een kei is op gitaar wisten wij reeds langer, maar wat hij hier in Hamont presteerde tart elke verbeelding. Hij beperkte de zangpartijen om zich nog meer te concentreren op zijn gitaarspel. Razendsnel bewoog zijn linkerhand over de gitaar, terwijl hij in sneltreinvaart hemelse loopjes en solo's door de speakers joeg. Vanzelfsprekend bestond de set uit nummers van hun totnogtoe enige cd 'Ships Of Wonder', aangevuld met enkele nieuwe songs en wat Freddie King. Dusty is een frontman met klasse, daar was iedereen het over eens. Blijkbaar had alleen de man van de belichting daar wat moeite mee, want de spots stonden meestal op de drummer en de bassist.

Alan Nimmo kan rekenen op een heuse schare fans. Want geef toe, of hij nu met The Nimmo Brothers of lijk hier met King King op het podium staat, steeds is het weer drummen om een glimp van de man op te vangen. Reden hiervan is ongetwijfeld dat wanneer Alan de kilt aantrekt hij transformeert in een uitermate energieke robuuste Schot, die zijn publiek als het ware richting podium zuigt. En dat was hier net zo. Hij putte hoofdzakelijk uit de cd 'Take My Hand'. Naast de titeltrack deelde Nimmo bruisende versies van 'Don't You Get The Feeling (you've been had)', 'Lose Control' en 'Mr. Highway Man' als vervroegde Kerstcadeautjes uit. En natuurlijk mocht het mooie, ingetogen 'Old Love' niet ontbreken. Nog zo een hoogtepunt was wanneer Alan de Gibson ruilt voor de eigenzinnige Fender Stratocaster met omgekeerde hals en de funky akkoorden van 'Heart Without A Soul' inzette. Het publiek genoot intens en liet de Schot niet onmiddellijk de kilt voor de jeans ruilen , want zonder bisnummers kwam hij niet weg.

Alhoewel de inkomkaart vermeldde dat het concert om 23.00 eindigde, was het toch ruim 01.00 u voor wij ons huiswaarts begaven.

De mensen van de Posthoorn hebben duidelijk gescoord met deze eerste Bluesnight, die hopelijk een jaarlijks vervolg krijgt. En inderdaad, het was te merken dat er bij de bouw en inrichting van de zaal aandacht was voor de akoestiek, want het geluid was subliem!

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies