Southern Blues Night
Parkstad Limburg Theater, Heerlen (NL) - 16 maart 2012
 

De prachtige schouwburg aan het Burgemeester Van Grunsvenplein in Heerlen was op 16 maart heel erg volgelopen voor de, ondertussen al, 16^de editie van de Southern Blues Night, een evenement waarbij we al een respectabel aantal keren aanwezig hebben mogen zijn en dat we, eerlijk gezegd, niet zo heel graag zouden willen missen. Het Bluesnightgebeuren speelt zich binnen het theater af op vijf locaties en dan is het voor een verslaggever wel even puzzelen om te proberen van elke set toch genoeg mee te pikken om een geloofwaardig verslagje te maken. De lichamelijke conditie moet ook redelijk in orde zijn want in het theater moeten we nogal wat trappen overwinnen om op de verschillende locaties te geraken. De Blues Night is ook een beetje uniek omdat een groot aantal theaterabonnees de Night ook in hun 'theaterpakket' hebben en dat geeft dan een prettige mix van bluesaddicts en mensen die de Night eerder zien als een heerlijk, ongedwongen en ontspannend tussendoortje. Enfin, stilaan tijd om ons op de prestaties van de gecontracteerde artiesten en bands te gooien, niet?

Hoe beginnen we hier nu aan? Misschien toch maar best locatie per locatie bespreken, want het programma is zo gevarieerd dat je het verslag niet rond één thema kan opbouwen.

Op de Bluesmarket kan de liefhebber genieten van Guy Smeets and Friends en van The Handsome Fellows. Guy (Smeets) is dertien, speelt gitaar, en samen met Marcel Janssen (gitaar en zang) en diens zus Sannie (harp) doet hij heel verdienstelijke dingen. Een belofte, die Guy? Zeer zeker wel! The Handsome Fellows, de iets oudere Limburgse bluesmuzikanten, zitten strak in het (zwarte) pak en doen… zowat van alles. 'Ervaring en klasse, gepaard aan enthousiast speelplezier' zegt de folder. Inderdaad, zo is dat!

De Rabozaal dan? De Rabozaal is de 'pluche' zaal van de schouwburg. Zittend, en dus iets minder vanzelfsprekend voor een doorgewinterd bluespubliek. Het enthousiast 'meedoen' waarop de optredende artiesten altijd wel hopen, verzinkt dan ook voor een groot deel in de rode pluche van de erg comfortabele zetels. Spijtig voor Watermelon Slim & Band en voor Preston Shannon & Fat Harry and The Fuzzy Licks feat. Henry Oden. Voor Vietnam-veteraan, truckchauffeur en… nog een tiental andere stielen, Watermelon Slim, is het probleem niet zo heel groot omdat Slim eigenlijk een 'storyteller' is die niet écht hengelt naar applaus, maar die de aandacht van zijn publiek in eerste instantie gaande houdt door zijn, meestal, geëngageerde teksten. Downhome dirty blues met een boodschap, zou je kunnen zeggen. Dat hij daarnaast ook nog kunstig met harp en custom made (?) slide-steel overweg kan, is uiteraard mooi meegenomen. Dat Slim aan het einde van zijn set een ongemeen heftig applaus, zeer terecht overigens, toegegooid krijgt, raakt hem emotioneel duidelijk heel erg. Een tikkeltje anders vergaat het gitaarvirtuoos(?) Preston Shannon, the king of the Memphis blues. Preston heeft met Fat Harry And The Fuzzy Licks en vooral bassist 'par excellence' Henry Oden veel jaren ervaring achter zich staan. Preston wil snel succes en keilt als opener 'Let The Good Time(s) Roll' de zaal in, maar dat pakt net even anders uit dan hij had verwacht. Wat de man ook probeert, het publiek blijft beleefd, maar louw reageren en halfweg zijn set hebben nogal wat 'liefhebbers' de zaal al verlaten. En wanneer Preston het ook nog nodig vindt om Purple Rain (Prince) vakkundig te moeten verkrachten, is ook voor ons de maat overvol en is het tijd voor een bruiswatertje.

In de Limburgzaal, akoestisch uitstekend tot perfect, kunnen we ons enthousiasme kwijt aan, achtereenvolgens, Will Harmonica Wilde, Nathan Williams And The Zydeco Cha Chas en Smokin' Joe Kubek & Bnois King.

Will Wilde, Brit en broertje van muzikale zus Dani, kan een aardig stukje overweg met de Mississippi saxophone. Hij is duidelijk één van die nieuwe lichting powerharpisten die niet vies zijn van een flinke schep rock in hun werk. Bovendien zingt hij niet onaardig, een beetje rauw, maar intens en gedreven. Dat 'spierballen' Will van de gelegenheid gebruik maakt om zijn nieuwe cd 'Unleashed' uitgebreid te promoten lijkt ons de vanzelfsprekendheid zelf.

Will off en Nathan Williams & The Zydeco Cha Chas on. Feestje, zal je dan denken, maar hoe fanatiek Nathan en de Cha Chas, uit Louisiana uiteraard, ook hun stinkende best doen om 'les bons temps' te laten rouleren, het publieksenthousiasme blijft nog een hele tijd op een vrij laag pitje branden. Eigenlijk vinden wijzelf hun set een beetje te flauw, te relaxed om tot ongebreideld meehossen aan te zetten. "Leuk voor enkele nummertjes" weet de dame naast mij en… ze haalt me de woorden zo een beetje uit de mond. Zou dit dan telepathie kunnen zijn? Okay, whatever, Smokin' Joe Kubek & Bnois King zullen het vuur dan wel wat aanpoken, zeker? Zou je toch denken, niet? Wij waren, toegegeven, jaren geleden toch wel redelijk fan van Kubek & King, maar die liefde is ondertussen een beetje bekoeld. Let wel, King was en is een heel goede zanger en Kubek is een beul op de gitaar, maar het element verrassing is, voor ons dan, weg. 'The Thrill Is Gone' zou B.B. King zeggen. Middelmatig tot vrij goed Kubek & King. Die azijnpissers van verslaggevers weten altijd wel wat!

In het Theatercafé, of de foyer, of de Jukejoint, je kiest maar, is ook wel een en ander te beleven, qua optredens bedoelen we dan. Wij hebben ons best wel geamuseerd bij het Franse 'footstomping' duo Blackberry 'N Mister BooHoo. De heren nemen ons mee op een tripje door Louisiana en vermits het Fransen zijn, is hun set voornamelijk 'cajun' gekleurd. Vorig jaar, op Moulin Blues (Ospel), hebben wij al met meer dan gewone professionele interesse staan kijken naar dit energieke duo, en dit jaar is dat niet anders. Leuke, heel leuke act. Hoeveel paar schoenen zouden die heren wel verslijten op een jaar tijd, want ze gaan echt wel geweldig tekeer! Heel wat rustiger, intimistischer zelfs, is de set van Mattanja Joy Bradley. Mattanja is frontvrouw, en een hele leuke, van Bradley's Circus, jullie allen wel bekend, maar solo, en/of met minimale begeleiding, doet zij hele fijne dingen, muzikaal dan, op een podium. Mattanja heeft een mooie, krachtige stem die ons bij het eerste nummer fel doet denken aan Patricia Vonne. Jullie kennen Patricia niet? Toch maar eens even op YouTube gaan kijken. Mattanja heeft gekozen voor een tamelijk… donkere set. Heel mooi, daar niet van, maar een tikkeltje vrolijker had het bijwijlen wel gemogen. Enfin, voor ons mag het meer van dat zijn. En ook in de foyer: Doghouse Sam And His Magnatones, eerder op de avond te beleven als backingroep van Watermelon Slim. De kwaliteiten van Sam en co zijn voldoende bekend en hun set staat altijd garant voor een fikse, geslaagde mix van blues, rock, jump… noem maar op. Met Sam en kompanen is het altijd wel feest en dat is dus op de Night niet anders.

Voilà, de zestiende Southern Bluesnight zit er weer op, en we mogen zeggen dat het een goede Night was. Niet alles was even hoogstaand, en wij vonden een paar topacts toch wel tegenvallen, maar al bij al hebben wij ons prima geamuseerd. Hoogtepunt van de avond vinden wij Watermelon Slim, en dat zal zeker niet als een verrassing klinken. Maar wij waren ook heel erg gecharmeerd door Mattanja en meegesleept door Blackberry en Mr BooHoo. Tegenvaller van de avond vinden wij, sorry, Preston Shannon die écht niet kon overtuigen en die een beetje buiten de lijntjes moest kleuren om zijn set alsnog wat… euh… kleur te geven. Maar, al bij al een heel erg geslaagde Night. Proficiat, organisatie! Well done!

Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

 

• fotogalerij

       ___________________________

       koppelingen:

       - site Southern Blues Night
         Koppelingen naar de site
         van de artiesten vindt u
         daar.