Met de GPS als leidsvrouw zouden we naar de Lutselusstraat in Diepenbeek rijden voor de negende editie van het ondertussen redelijk gerenommeerde Hookrock bluesfestival. Fout! Waar de Engelse vrouwenstem ons overal, tamelijk dwingend, naartoe probeerde te brengen... was Christus nog nooit geweest. Of hij was met opzet vergeten dat hij daar ooit was geweest. Hier aan deze vriendelijk uitziende man misschien toch maar een keertje de weg vragen? “De Lutselusstraat, meneer? Je meent het niet! Dat is gewoon hier vijftig meter verder, haha!” En… ook dat nog, ons een beetje staan uitlachen? Enfin, eind goed al goed. We raakten toch nog goed op tijd op het festivalterrein voor wat uiteindelijk een heel gezellig festival zou worden. De organisatoren hadden voor deze negende editie een fameus programma in elkaar gebokst. Spijtig genoeg moesten ze de affiche in laatste instantie nog wijzigen. The Blasters konden wegens ziekte van hoofdBlaster Phil Alvin niet optreden. The Moonlight Trio uit East Los Angeles, California, zouden waardige vervangers zijn, maar hierover later meer.

Om twee uur stipt, natuurlijk in de namiddag!, mag Tim Pan Alley het gebeuren op gang trekken, zoals men dat wel eens zegt. Tim (Capellen) en Steven Troch (Fried Bourbon) vergasten het nog niet zo heel talrijke publiek op een geslaagde mix van wat we ‘traditionele’, oudere blues zouden kunnen noemen: pre-war, ragtime, delta, field hollers, het zit er allemaal in. Tim beschikt over een goede (blues)stem, heeft een heel erg goede gitaarbeheersing en met Steven als perfecte backup levert het duo een bijna vlekkeloze set af. Wat dan we eigenlijk weer niet kunnen zeggen van Ham ‘n’ Eggs, een bronsgroen eikenhouten band die al meer dan dertig jaar bezig is. Zij doen in hoofdzaak Chicagoblues, en ze doen dat… euh… vrij goed. Er staan dan ook al heel wat jaren ervaring op het podium. De zang, als we dat even mogen opmerken, vinden wij niet echt denderend, maar… wij zouden het echt niet beter kunnen! The Jitterbugs mogen daarna het triootje Belgen (Limburgers) afsluiten. Vorig jaar noemden ze zich Different Tacos en… nu zijn ze daar met ongeveer dezelfde playlist: veel (vroege) Fabulous Thunderbirds en aanverwante dingetjes. Best een leuke set, maar dus niet bijster origineel.

Tijd dan voor het Amerikaanse luik. Jim Suhler & Monkey Beat moeten als eerste de wei in, en het podium op, en dan weten we dat we normaliter een ijzersterke set mogen verwachten. En op Hookrock is dat dus niet anders. We hebben Suhler al talloze malen gezien… en gehoord, en… vervelen doet hij nooit. Jim levert een intrigerende, meeslepende, boeiende set af. Veel minder hadden we ook niet verwacht. Dit is kwaliteit, dit is klasse. Iets minder klasse, maar toch boeiend genoeg de set van het The Moonlight Trio, zoals gezegd de vervangers van The Blasters. Het trio komt uit East LA en dan weet je dat je je kan verwachten aan een gezellige mix van rock, rockabilly, rootsrock, tex-mex en nog een paar van die dansbare Los Lobos- of Paladinsachtige dingetjes. The Moonlight Trio staat voor gezellige, uptempo ambiance muziek en het publiek gaat daarin maar al te graag een heel eind mee.

God ja, en dan… is het aan Hook Herrera & Coup de Grace om te proberen even goed, of zelfs beter te doen dan The Moonlight Trio. Ooit, een respectabel aantal jaren geleden, vonden wij Hook Herrera… goed. Nu, dat aantal jaren later, is Hooks ster wel wat getaand en mag hij blij zijn dat hij op het Hookrock podium geweldige gitaristen, Jim Suhler en Sjors Nederlof, naast zich heeft die de set dragen. Hook is eigenlijk, en het spijt ons dat we het moeten zeggen, zo een beetje de zwakke schakel in dit geheel. Zijn zang is niet meer wat het ooit is geweest en zijn harp… tja, vrij elementair en risicoloos. En… met slecht twintig minuten vertraging op het schema komt daar dan ‘geweldenaar’ Eric Sardinas and Big Motor, en dan weten we het wel: keiharde (slide)bluesrock. Nu zijn wij geen watjes en kunnen wij stevig gitaarwerk (à la SRV en consoorten) wel appreciëren, maar Sardinas, dat is een tikkeltje van het goede te veel. En zo dacht de geluidsinstallatie er blijkbaar ook over, want na één nummertje Sardinas gaf ze er de brui aan en moest er duidelijk flink onderhandeld worden om ze uiteindelijk opnieuw aan de praat te krijgen, tot groot jolijt van publiek en… Sardinas.

Ach ja, we zouden het nog bijna vergeten, maar Deep & The Dudes uit Nederland mochten de ombouwpauzes invullen en deden dat zonder meer schitterend.

Voilà, Hookrock 2012 behoort weer tot de geschiedenis. 2012 was een goede editie, we gaan daar niet flauw over doen, zowel voor wat betreft programmatie als organisatie. Misschien, heel misschien had een vrouwelijke, of een Afro-Amerikaanse act de hele zaak wat meer kleur gegeven, maar laten we niet zeuren, Hookrock 2012 was een prima editie. Wij tevreden, het publiek tevreden, de artiesten tevreden, de organisatie tevreden... meer moet dat niet zijn eh!!

Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies