Op echte klasse staat geen leeftijd. Dit bewees eens te meer Miss Bettye LaVette – 66 ondertussen en in bloedvorm – op het vernieuwde podium van het onlangs heropende Depot in Leuven. Met een nieuwe cd 'Thankful N' Thoughtful' onder de arm kwam ze haar vijftigste verjaardag als artieste vieren. En dit zullen we geweten hebben! Vanaf het begin greep Miss LaVette ons bij de keel met haar doorleefde stem, aangrijpende performance en haar beklijvende teksten die weinig tot de verbeelding overlaten, om ons pas een dik uur later terug met beide voetjes in de realiteit verweesd achter te laten, beseffende dat we getuige waren geweest van iets groots, iets overweldigends.

Ze heeft er een hele lange weg opzitten. Een weg met veel vallen maar telkens ook weer opstaan. Ergens heeft ze zich een houding aangemeten die duidelijk stelt dat ze zich door niets of niemand meer de les laat spellen. En steeds is ze in haar eigen kunnen blijven geloven. En maar goed ook. Want deze dame kan dan ook wat. Ze is geen songschrijfster, zoals ze zelf aangeeft, maar ze bezit nu eenmaal de gave om nummers van anderen – en dit zijn niet de minsten – naar haar hand (en stem) te zetten zodat die als het ware transformeren in eigen nummers. Haar versie van Neil Youngs 'Heart Of Gold' was hier een mooi voorbeeld van. Bijna onherkenbaar gebracht maar met overgave en passie. En niet alleen 'Good Ol' Neil passeert vanavond de revue, we krijgen ook bewerkingen van nummers van The Black Keys 'I'm Not The One', van Bob Dylan 'Everything Is Broken' – waarbij Bettye de opmerking maakt dat hij teveel woorden gebruikt in zijn songs - en van Gnarls Barkley's 'Crazy', een radiohit van een tijdje terug. Haar cd 'Thankful N' Thoughtful' vertolkt ze bijna integraal en het nummer 'The More I Search (The More I Die)' hieruit is voor mij één van de hoogtepunten uit de show. Het nummer is geschreven door de – voor mij althans – onbekende Kim McLean en tijdens dit nummer geeft Miss LaVette haar hele ziel bloot.

Ook haar vorige cd's komen uitvoerig aan bod. In 2005 kwam 'I've Got My Own Hell To Raise' uit. Deze plaat wordt algemeen beschouwd als haar definitieve doorbraak en bevat enkel nummers, geschreven door vrouwelijke songsmeden. Tijdens haar vorige passage in het Depot in 2006 kwam ze deze cd uitvoerig voorstellen en dat optreden bestempelt Bettye LaVette nog steeds als een sleutelmoment in haar lange carrière of om het met haar eigen woorden te zeggen: "Definitely there came an end at the 'Who the hell is she?' tour!" Uit die cd komt ook het nummer 'Joy' – geschreven door die andere grote madam Lucinda Williams, die Bettye omschrijft als de enige vrouw die haar onder de tafel kan drinken. Ze bracht het nummer heel funky. De muzikanten in Bettye's begeleidingsband kwijten zich perfect van hun taak. Onder leiding van keyboardspeler en 'musical director' Alan Hill weten Brett Lucas op gitaar, Chuck Bartels op bas en Darryl Pierce op drums steeds de juiste 'groove' en sfeer te creëren waarop hun Leading Lady zichzelf kan overstijgen. Pure klasbakken! Als Bettye ons de intro brengt van haar 'hit' uit 1965 'Let Me Down Easy' kan je een speld horen vallen. Dit soulnummer in de rauwste betekenis van het woord is een intense smeekbede, vol passie en overgave gebracht door een artieste die weet waarover ze zingt. Dit is haar 'song for life' – letterlijk en figuurlijk – en het toeval wil dat Studio Brussel vandaag zijn liefdadigheidsactieweek onder die noemer startte.

Bettye wringt zich in allerlei kronkels en bochten en haar gekwelde mimiek geeft het nummer nog extra kracht. Het beklijvende einde van de song waarin LaVette zowel ingetogen als huilend en smekend haar 'Please' op het publiek loslaat, zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven. Dit is puur, dit is echt daar kan geen twijfel over bestaan. En de apotheose moet nog komen. In het nummer 'I'm Tired' rekent ze af met haar demonen en kwelgeesten van weleer. Met haar valt niet meer te sollen dat is duidelijk! 'Close As I'll Get To Heaven' gaat 'Sleep To Dream' vooraf. Tijdens dit nummer verlaten de muzikanten één voor één het podium totdat enkel Miss LaVette nog overblijft. Tijd voor nog een laatste kippevelmoment. 'I Do Not Want What I Haven't Got' van Sinnead O'Connor brengt ze zonder muzikale begeleiding. Ze perst haar woorden met zoveel overtuiging uit haar diepste binnenste dat iedereen er stil van wordt. Haar gebaren en gezichtsuitdrukking geven haar woorden extra kracht. Voor een laatste keer knarst en kraakt haar stem door de luidsprekers… en dan verdwijnt ze achter de coulissen. Geen bisnummer maar dit is ook niet nodig. Alles is gezegd en gezongen. Het is mooi geweest en steengoed. Zulk een einde is niet meer te overtreffen. Dit optreden kan ik – en samen met mij iedereen die erbij was – voor altijd koesteren en inkaderen als een onvergetelijke avond met de onbetwiste 'Queen Of Soul', Miss Bettye LaVette!

Wim Huybrechts

 

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies