Met het optreden van Hamilton Loomis op Blues Peer nog vers in het geheugen trokken wij die zondagnamiddag naar het Gompelhof. In Peer had Loomis ons al aangenaam verrast, maar toch bleven we daar met een ietwat onvoldaan gevoel achter. Het leek ons dat Hamilton meer in zijn mars had en dat bleek ook zo, want wat hij die zondagnamiddag in een bomvol Gompelhof presteerde, zal nog lang nazinderen.

Klokslag 18 u kwam de Texaan het podium op. Hamilton mag dan wel klein van gestalte zijn, op muzikaal vlak is hij groots. Ongetwijfeld maakt hij deel uit van die groep artiesten die de toekomst van de blues verzekeren. Met zijn mix van moderne blues, soul, rock en vooral een hoge dosis funk, spreekt hij zowel de doorgewinterde bluesliefhebbers als de jongeren aan. En dat bewees hij. Hamilton heeft een erg bekwame band achter zich, en dat is vooral te danken aan de ritmesectie die feilloos Hamiltons stops neemt, terwijl de sax die heerlijke funky groove aanvult. Bovendien is Loomis niet alleen een meester op de zes snaren en mondharmonica, maar heeft hij ook nog een erg genietbare stem. Eveneens positief was dat hij zijn gitaarsolo's in functie speelde van zijn songs. Nu eens ingetogen, om daarna voluit te gaan, wanneer het nummer erom vroeg.

Al vlug bleek, en dat bevestigde een erg vriendelijke Loomis ons achteraf, dat hij zich als een vis in het water voelde op dit podium. Hij bekende ons dat hij liever op een kleiner podium speelt omdat hij er direct contact heeft met het publiek. En hij benutte dat contact intens, vooral tijdens een superlange versie van 'What It Is', waar het publiek uit volle borst Loomis' uitnodiging om mee te zingen beantwoordde. Naast deze 'What It Is' uit zijn recentste cd 'Live In England' bracht hij gedreven versies van o.a. 'Legendary', 'Best Worst Day', A Woman Like You', een naar Stevie Wonder refererend 'Workin' Real Hard' en 'No No No'. En dat Hamilton nog inspiratie in overvloed heeft, was te merken aan het momenteel enkel via iTunes te downloaden soulvolle 'Build Me A Castle', ronduit een schitterende song. Het publiek genoot net als de artiest met volle teugen. Toen Hamilton tegen het einde van de set zich al spelend een weg baande door het publiek om uiteindelijk boven op de toog te belanden, was het hek van de dam. Bisnummers waren hierop het logische gevolg. Wij zijn er rotsvast van overtuigd dat Loomis hier alle registers heeft opengetrokken en het onderste uit de kan heeft gehaald met zijn 'funk-i-fied Texas music'!

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies