|
|
||
|
|
Meensel Blues bracht talent samen in een geheel dat ritme, emotie, swing, drive en overlevingskunst kosmisch verenigt. Met dank aan de organisatie, soundman en zeer sympathieke vrijwilligers. Mieke Geukens |
foto's: © Michel Verlinden ___________________________
|
De
tiende editie van Meensel Blues was een jubileum en dus voldoende reden
om te vieren! Het was tevens het begin van het nieuwe festivalseizoen na
een lange geïsoleerde winter. Dat was een tweede reden om massaal naar
het ontmoetingscentrum in Meensel af te zakken om er oude bekenden te
begroeten en eventueel te omhelzen. Meer dan de grotere bluesfestivals
blijft Meensel Blues het evenement waar de bluesbeleving amicaal wordt
geconsumeerd en ruimhartig wordt uitgedragen. Bovendien weet organisator
Rudy feilloos hoe hij verschillende bluesstijlen moet combineren en de
'hottest' Belgische bands naar 'hartje Vlaams-Brabant' te lokken. Voor
de eerste maal was er ook een zijpodium. Daar vulde Tiny Legs Tim als
one-man-band, het stadium van nieuwe belofte al lang voorbij, de pauzes
in.
Het
vuur was in de vroege avond al aangewakkerd, niet alleen door de
openingsband Deja Blue, die met hun energieke mix van swing en 'shouter
blues' qua sfeer aansluiten bij de ambiance en het ritme van de combo's
uit New York of Manhattan. Ook Lightnin' Guy haalde als
vanouds de hendel over om in vierde versnelling de show aan te vatten en
daarin te blijven. Men heeft me verteld dat hij 23 concerten in één
maand tijd achter de rug had, wat we echter niet konden afleiden uit
zijn hectische show, waarin hij beide bandleden en het publiek
meesleurde. In de opbouw van zijn concert deed hij Hound Dog Taylor alle
eer aan. Hij had het zich gemakkelijk kunnen maken door zijn concert in
The Bordeline in Diest - recent op cd uitgebracht - nog eens in ijltempo
over te doen. Maar zo zit Guy Verlinde uit Aartrijke niet in elkaar. Met
songs als 'Hawaiian Boogie', 'Roll Your Money Maker' of het 'langs alle
kanten rammelende' 'Taylors Rock', waarop hij verliefd is geworden,
straalde hij een soort bezetenheid uit waardoor je er mag van uitgaan
dat Guy desnoods staande op zijn hoofd zijn prachtig slide gitaarspel,
furieus of ingetogen, zal voortzetten.
In
het bijzaaltje kon je tot tweemaal toe genieten van Tiny Legs Tim,
de revelatie van de avond, toch voor het nichepubliek dat de
vooroorlogse Deltablues in het hart heeft gesloten, al boog Tim deze
blues volledig naar zijn eigen complexe persoonlijkheid om. De zanger
nam zijn taak ernstig, ook al zat hij op het zijpodium. In de eerste set
ving hij aan met Robert Johnsons 'Ramblin' On My Mind' om met Son
House's 'Dead Letter Blues' te eindigen. Daartussenin harmonieerden zijn
eigen songs qua intensiteit, gevoel en ritme, zoals het wrange 'The
Happiest Man In Town' en het sublieme 'Something's Burning'. Zijn songs
zijn gekleurd door eigen trauma's toen hij lange tijd op de rand tussen
leven en dood zweefde, al kan hij ook relativeren door bijv. 'Evil' aan
te heffen dat de spot drijft met mensen met teveel zelfmedelijden. Zijn
fascinerende slidegitaar en voetritmes brachten je helemaal in de sfeer
terwijl zijn weerbarstige zang de kern van de blues en dus het hart
raakt.