|
|
||
|
|
Naast Patrick Riguelle, zijn Jean-Marie Aerts, voornamelijk bekend van TC Matic en Filip Casteels, die zijn sporen verdiende bij El Fish, de boegbeelden van The Messieurs Blues. Deze drie getalenteerde gitaristen geven, gesteund door een drummer met minimale drumkit een blauwdruk van wat blues voor hen betekent en vooral hoe zij het horen. En dit is verre van alledaags, maar wel erg verrijkend en boeiend. Dat zij hiervoor de vocalen netjes onder hun drie verdelen is een pluspunt, daar sommige nummers toch wel een bepaald stemtimbre verlangen.
Voor hen die de blues een warm hart toedragen, en willen ervaren hoe schitterend deze oervorm van muziek te rijmen valt met meer recentere muziekgenres was dit een adembenemend concert! Lambert Smits terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Lambert Smits ___________________________
|
Bij elk
optreden dat Palethe organiseert in het kader van blues en roots, valt
het op dat men steeds kan rekenen op een volle zaal. Maar het valt nog
meer op dat je eigenlijk weinig, zeg maar 'bluesgezichten' ontdekt, die
alle festivals en concerten binnen het genre afschuimen. Ik kan me dan
ook voorstellen dat een groot deel van het Overpeltse publiek lang niet
alle artiesten kent, die er voor het voetlicht treden, maar wel
openstaat voor hun kunnen. Dat is op zich erg positief, want, wees nu
eerlijk, horizonten verleggen is nu eenmaal niet iedereen gegeven. Het
publiek in Palethe dus wel! Maar deze vrijdagavond kon het moeilijk dat
je zelfs niet één persoon van dit trio zou herkennen, want
televisiekijkend Vlaanderen kent Patrick Riguelle ongetwijfeld van 'De
Laatste Show' band. Maar er viel meer te genieten… 
Alhoewel
meerdere artiesten zich in het verleden reeds lieten verleiden om de
klassieke bluespaden te verlaten en te experimenteren met nieuwe dingen,
liepen zij vaak te pletter in notenneukerij of oeverloos gejam. Van
blues was er dan nauwelijks nog sprake. The Messieurs Blues bewijzen
echter dat je ondanks het mixen van blues met funk, rap en zelfs fado,
toch nog muziek kan maken die de niet kortzichtige bluesliefhebber kan
smaken. Het ene moment hoor je Mississippi Delta Blues invloeden, om je
daarna te laten meevoeren in een op Hooker's boogies geënt nummer, of in
de ban geraakt van Casteels die een ode brengt aan de pure blues met 'I Wish I Was A Catfish'.
Tijdens de
pauze hadden wij een leuke babbel met Jean-Marie Aerts die deze muziek
omschreef als een mix van American roots, dub, funk, Europese pop,
invloeden van Sly And The Family Stone en Django Reinhardt, maar wel met
een duidelijke knipoog naar de blues. Hiernaast
was er ook aandacht voor het verleden van Jean-Marie en dan vooral voor
de periode dat hij samenwerkte met Arno. Nummers als 'Shoutback' en 'Elle Adore Le Noir' pasten door de aparte aanpak wonderwel in het
rijtje en zelfs 'I Am The Walrus' van The Beatles sloot zich nadeloos
aan bij het gebrachte repertoire.