Dit jaar bestaan de Nighthawks exact veertig jaar (inderdaad u leest dit goed!).  Dit werd extra in de verf gezet door een nieuwe cd ‘Damn Good Time’ en een bijbehorende Europese tour. De aftrap werd gegeven in The Borderline in Diest. De band heeft als uitvalbasis Washington D.C. en kende in de loop der jaren heel wat personeelswissels. Van de originele line-up uit 1972 is enkel mondharmonicaspeler-zanger Mark Wenner nog steeds prominent aanwezig. Hij was destijds de grondlegger en oprichter van de band, die met o.a. Jimmy Thackery, Tom Principato en Bob Margolin telkens zeer straffe gitaristen in de rangen had. Johnny Castle op basgitaar en Paul Bell op gitaar volgen, nu toch al meer dan 10 jaren, hondstrouw in zijn voetsporen. Mark Stutso achter de drumkit is de (relatieve) nieuwkomer, na 20 jaren dienst bij Jimmy Thackery & the Drivers besloot hij de Nighthawks te komen versterken toen eind 2009 medeoprichter Pete Ragusa het voor bekeken hield.

 

The Nighthawks staan garant voor een avondje ongecompliceerde, rudimentaire blues- en rootsmuziek. Zij zijn de rootsrockband avant la lettre, lang vooraleer de term werd uitgevonden. Het is steeds Marks bedoeling geweest om blues, rock, soul en country te versmelten tot een aangenaam en dansbaar geheel. En ook vanavond was het weeral raak. Een optreden van The Hawks kan je vergelijken met een goed geoliede machine. Ieder muzikant weet perfect wat hij in zijn mars heeft en samen vullen en voelen ze elkaar blindelings aan. Begrijpelijk als je weet dat zij één van de hardswerkende bands in business zijn met toch zo’n dikke 200 gigs per jaar in Amerika en daarbuiten. Tijdens de eerste set krijgen we vooral nummers uit hun nieuwste ‘Damn Good Time’ cd te horen. Alle vier de muzikanten blijken goede zangers te zijn en ze nemen dan ook beurtelings de rol van vocalist op zich. Nummers als ‘Bring Your Sister’ en ‘Down To My Last Million Tears’ zorgen ervoor dat de set mooi wordt opgebouwd met hier en daar een verwijzing naar de oude bluespioniers van weleer zoals in het nummer ‘She’s Ninetheen Years Old’, een cover waarmee Muddy Waters destijds ook veel lof oogstte.

 

De DJ van dienst speelde nog volop pauzemuziek toen de Hawks heren het podium beklommen en naadloos het nummer ‘Down At The Honky Shack’ van Debbie Davis overnamen en er hun intro tot de tweede set van maakten. Nog nooit meegemaakt en het bewijs dat deze veteranen wel degelijk professioneel met hun vak begaan zijn. In die tweede set kregen we vooral ouder werk waaronder een paar fantastische covers zoals een beklijvende versie van ‘Rollin’ and Tumblin’. De temperatuur ging gestaag de hoogte in en de afwezigen hadden clichématisch gewijs ongelijk. De Nighthawks bouwden een heel leuk feestje dat uitermate geapprecieerd werd door het aanwezige publiek. De bisronde was dan ook om U tegen te zeggen. ‘Shake Your Moneymaker’, met een puike Paul Bell op slidegitaar, is een vaste waarde geworden in het Hawksrepertoire en ook nu kon de interactie tussen gitarist en mondharmonicaspeler menig toeschouwer bekoren. ‘She Belongs To Me’ van Dylan was de ietwat rare keuze maar toch heel goed gebracht. Toen de band werd teruggeroepen voor een tweede toegift kregen we het door drummer Stutso gezongen: ‘Let’s Work Together’ en dit vatte alles heel goed samen. De Nighthawks blijven ook na 4 decennia boeien en entertainen. De vier muzikanten zijn ‘ouwe’ rotten in het vak die hun ‘stiel’ tot in de puntjes onder de knie hebben. Laat ons daarom hen langs deze weg feliciteren met hun 40-jarig bestaan en dat we hen nog meermaals mogen verwelkomen op onze podia.

Wim Huybrechts

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies