We beginnen deze 37^ste editie met meteen een eerste kleine tegenslag: al om 17.00 u. is de Congotent onbereikbaar overvol: Sven Hammond Soul is blijkbaar zo hot dat iedereen erbij wil zijn. Het is hen van harte gegund, ook uit de nabije verte klinkt zijn vette B3-geluid aanstekelijk.

John Hiatt and the Combo openen in de gestaag vollopende Nile. De man heeft een indrukwekkend palmares opgebouwd op een immense catalogus van hecht doortimmerde popsongs, ergens vanaf de jaren ’70. Eindelijk gaat hier een wens in vervulling: een optreden op North Sea telt echt voor een artiest. Met zijn uitstekende begeleiders kan niet anders volgen dan een oppervlakkige dwarsdoorsnee uit zijn repertoire: van 'Master Of Disaster', 'Real Fine Love', 'Down Around My Place', 'Cry Love', 'Crazy Little Thing Called Love' tot 'Slow Turning': er zit geen misser tussen, en iedereen is tevreden.

Met gemengde gevoelens zien we uit naar het optreden van Van Morrison, en na afloop rest de keuze: stilzwijgend negeren in dit verslag, of enkele kritische kanttekeningen. We kiezen voor het laatste. De man heeft inmiddels een zodanig legendarische reputatie dat de Nile bomvol is gevuld. Je kunt er tenslotte maar bij geweest zijn om dat je kleinkinderen later te kunnen melden. Raadsel is en blijft hoe het toch kan dat een artiest van zijn status keer op keer ogenschijnlijk zo ongeïnspireerd en routineus zijn optredens afwerkt, geruggensteund door een matige begeleiding. In zijn repertoire mijdt hij zijn meest indrukwekkende songparels als de pest. In plaats daarvan verrast hij ons ondermeer door mediocre vertolkingen van niemendalletjes als 'Bye Bye Blackbird' en 'A Foggy Day'. Welke jonge inspirator is in vredesnaam is in staat deze versteende reus uit zijn comfortzone te lokken, zoals  recentelijk gebeurde met generatiegenoten als bijvoorbeeld Johnny Cash, Solomon Burke, Tom Jones en Dr. John? Hierop kunnen we slechts hopen, voorlopig tegen beter weten in.

De zaterdag begint met het Europese debuut van het New York based Heritage Blues Orchestra. Ze overtreffen onze blijde verwachting ruimschoots. In een bijna perfect optreden krijgen we een weergaloos bluescollege voorgezet. Hun debuut-cd 'And Still I Rise' is het uitgangspunt, en wordt bijna geheel gespeeld. Alle stijlen uit de zo rijke blueshistorie komen aan bod: van field hollers tot Chicagoblues, van countryblues tot gospel. Prachtig contrast bij al deze stijlen is de vierkoppige blazerssectie met zijn ingenieuze en nergens clichématige arrangementen. Houd de agenda in de gaten: volgend jaar in maart zijn ze terug in Nederland, met optredens ondermeer in Rotterdam, Heerlen en Zwolle.

We blijven in de Congotent, behoorlijk groot, maar toch eigenlijk te klein zoals later in de avond nog zal blijken. Volgt nu het weerzien met Taj Mahal, 33 jaar geleden voor het eerst en 13 jaar geleden voor het laatst op North Sea Jazz. Het valt niet tegen, zijn stem vertoont wat barsten, zijn karakteristieke gitaargeluid is gebleven. Zijn eenhandig intermezzo op keyboard is minder, daarna wordt het toch genieten. Allereerst bij een zeer bevlogen gezongen en gespeeld 'John Henry'. ( het wordt het meest gezongen blueslied op het festival. Later zullen we nog versies horen van Hugh Laurie en Joe Bonamassa). 'Zanzibar' is een prachtige gitaarblues, waarin de Malinese invloed van bv. Ali Farka Touré duidelijk doorklinkt. 'Honeybee' is een mooi herkenningspunt in het optreden van Mahal, die inmiddels letterlijk ook het postuur van een bluesreus heeft aangenomen.

Het uitstapje naar de statige Amazon doet ons belanden bij het optreden van de Britse acteur Hugh Laurie. Hij bracht eerder 'Let Them Talk' uit, een cd waarop hij ode brengt aan de rijke traditie van de vroege blues en jazz, nergens ver van New Orleans. De overeenkomst met eerder het Heritage Blues Orchestra en later de Joe Bonamassa Acoustic Band dringt zich op. Hij blaast oud jazz- en bluesrepertoire liefdevol en uiterst kundig nieuw leven in. Laurie voert een grote band aan, spelend op een authentiek instrumentarium uit oude tijden, op een podium dat lijkt herschapen tot een New Orleans bordeel. Wat snel duidelijk wordt, is dat Laurie zijn klassiekers niet alleen kent maar ook liefdevol voor het voetlicht brengt. De acteur in hem maakt daarnaast ook zijn presentatie een verhaal apart. Een goede, vaak ook humoristische introductie van nummers en bandleden gaven dit optreden nog net wat extra.

De zaterdagavond eindigt regenrijk, we laten al snel de nog steeds statische en afstandelijke Robert Cray Band achter ons en willen terug naar de Congotent, die opeens veel te klein is: niet alleen voor schuilende festivalbezoekers, maar ook voor hen die Betty Wright willen meemaken bij haar eerste Nederlandse optreden. Wie er getuige van was, kon opgetogen naar huis, met het weergaloze 'Tonight´s The Night' in het hoofd. We zien haar graag terug, volgend jaar, op een groter podium.

Zondag begon als Tony Bennett dag, de laatste der grote Amerikaanse crooners met Italiaanse antecedenten. Waar Frank Sinatra ooit rond zijn zeventigste zijn geloofwaardigheid begon te verliezen, was hier bij de inmiddels 85-jarige Bennett geen sprake. Zongebruind, witgejast en goedgeluimd, soms stijlvol leunend op de vleugel. Bij afwezigheid van Amy Winehouse soms in duet met dochter Antonia. Al vijftig, pardon zestig jaar in het vak zong hij ondermeer het eerste liedje dat hij ooit opnam: 'Boulevard of Broken Dreams'. Daarnaast nog veel meer songs die iedereen wel kent en daarom met applaus van herkenning werden verwelkomd, zoals 'I Got Rhythm', 'One For My Baby'. Hoeveel geloofwaardige legendes zijn nog beschikbaar voor dergelijke optredens kun je je als organisatie afvragen. We zullen zien volgend jaar.

Groot, groter, grootst. Nee, groots was het optreden van The Kyteman Orchestra in de grote Maashal, die hij als één van de weinigen vol kreeg. Even vol was het podium met zo´n vijftig muzikanten en zangers, aangevoerd en aangevuurd door het klapwiegend genie Colin Benders. Groot contrast is het om even later een tengere, schuchtere jongeman te zien signeren in hectische omgeving: dezelfde Colin Benders.

Ons North Sea bezoek van dit jaar eindigde bij de Joe Bonamassa Acoustic, in de stijlvolle Amazonzaal. Voor de derde keer dit jaar een indrukwekkende muzikale ode aan het muzikale erfgoed van vroege blues en jazz, dat mooi opgepoetst weer in de etalage stond te flonkeren. Met veel muzikaal gevoel bracht Joe daar zowel stokoud repertoire (weer 'John Henry') als nieuw werk van zijn laatste cd 'Driving Towards The Daylight.  Omgeven door een goedgevulde snarenwinkel stond Bonamassa's virtuositeit dit keer gelukkig niet centraal, maar volledig in dienst van de muziek, die geworteld was in zowel Ierse volksmuziek, jazz, blues als flamenco. Soms zelfs allemaal in één en hetzelfde nummer, en alleen op gitaar uitgevoerd.

We lezen elkaar terug na North Sea Jazz 2013, op 12, 13 en 14 juli, als vanouds in Ahoy Rotterdam.

Henk Demper

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies