vrijdag 4 mei

Vrijdagnamiddag. Met Ospel als bestemming, banen we ons een weg door het hart van de 'Groote Peel', het prachtige moerassige hoogveengebied van onze noorderburen, op de grens van hun Brabant en hun Limburg. Helenaveen werd uitgeroepen tot groenste dorp van Nederland en dat zal meer dan waarschijnlijk volkomen terecht zijn. De turfstekerijen van weleer hebben plaats geruimd voor tuinbouwbedrijven, asperge- en paardenkwekerijen. Ijslandse paarden zelfs! Je houdt het niet voor mogelijk. We staan even stil bij de schoonheid van dit agrarisch gebied. Het sluit perfect aan bij de artisanale handgeschepte muziek waarvoor we naar hier zijn gekomen. Al 27 jaar heerst in het eerste weekend van mei de blues over de Peel...

Wanneer we de festivaltent binnenschuifelen, is Lightnin' Guy al aan het spelen. Onmiddellijk valt ons de sublieme geluidskwaliteit op. En het volume dat best wel trommelvliesvriendelijk is, en dat het hele festival zo zal blijven. Als de organisatie rekening heeft willen houden met onze verzuchtingen van vorig jaar, dan kunnen we dit alleen maar ten zeerste appreciëren. Houden zo!

Guy Verlinde speelt hier zijn 'tribute to Hound Dog Taylor' en we bemerken een nieuwe snuit in de band. Guy noemt Richard van Bergen ostentatief 'de beste bluesgitarist van Nederland' en doet niet de minste moeite om zijn fierheid te verbergen. De Shiner Twin glanst als vanouds, ook in deze Brewer Phillipsrol. De rauwe maar subtiel gespeelde Chicagoslide gaat erin als zoetekoek. De sfeer is gebouwd, de toon gezet! Het lijkt hier trouwens wel een Gentse invasie. Of ze hebben gecarpoold, weten we niet. In elk geval komt, net als Guy, ook Tiny Legs Tim uit de Stroppenstad. Hij zet de kleine tent, het Moulin Blues Café, in lichterlaaie. Zijn 'hedendaagse deltablues' klinkt meer dan overtuigend. In zijn eentje etaleert hij een stem, een verbluffende gitaartechniek, een perfecte ritmische beheersing én sterke songs. 'One Step At A Time', zingt hij. Maar ondertussen 'staat' hij toch maar mooi op Nederlands grootste bluesfestival. Later op de avond speelt de Franse band Cotton Belly's in deze kleine tent. Muzikaal gaat het bij dit zootje ongeregeld allemaal niet zo heel erg diep, maar opvallend is wel hun inlevingsvermogen in diverse bluesstijlen van Amerika's diepe zuiden en... laat ons eerlijk wezen... naar Franse normen een behoorlijke uitspraak van het Engels. Wij vinden dit een plezante horde!

Ospel durft ook al eens een tikkeltje van de blues afwijken. Wij kunnen ons daar in vinden, zo lang de link met de blues en een gelijkaardige geest maar aanwezig zijn. Bij de Noorse Vidar Busk is dat zo, al geeft hij aan het begin van zijn set een ietwat ongeïnteresseerde indruk. Naarmate het concert vordert, evolueert Busk van zwoele rock-'n-roll met lang uitgesponnen gitaarsolo's naar een stevige stoofpot van rockabilly en blues. Hij lijkt het perfecte evenwicht te hebben gevonden en houdt een aandachtig publiek in zijn greep, tot... hij het naar het einde toe nodig vindt om steeds harder te gaan rammen. Na wat haast tot garagerock is verworden, blaft Busk er als bisnummer gelukkig nog een magistrale versie van zijn klassieker 'Stompin' Our Feet With Joy' in. Ook singer-songwriter Israel Nash Gripka wijkt af van de blues. Zijn muziek is een uitgebalanceerde mix van southern rock en country, met hier en daar een blauwe uithaal op de gitaar. Hij straalt cool uit en wil verhalen vertellen. Hij ziet eruit alsof wij met hem wel eens zouden willen filosoferen, bij een smaakvolle pint in een bruine kroeg. Maar... hoe hoog ook de gespannen verwachtingen, Gripka kan ons niet veel langer boeien dan vier nummers. Dan maar die pint, zonder hem...

Het vrijdagse hoogtepunt is zonder ook maar de minste twijfel het concert van Big Pete. Nadat hij volkomen terecht de Dutch Blues Award voor beste Nederlandse harmonicaspeler in ontvangst mag nemen, brengt hij - uiteraard - het oeuvre van zijn schitterende cd 'Choise Cuts' op het label Delta Groove. Wat een feest, wat een band! Naast Pete treffen we Alex Schultz en Sander Kooiman als gitaristen, Wilfried Maes op drums, René Stock op bas en Bas Janssen als pianist. Van Chicago naar de Amerikaanse westkust is maar een kleine sprong voor Pete en zijn bluesband. Onderweg houdt hij even halt voor een eerbetoon aan Lester Butler. Dit is genieten van begin tot einde. Dit is blues van bij ons maar van wereldklasse! Natuurlijk kunnen wij nu nog niet weten dat Trampled Under Foot ons de volgende dag zo mogelijk nog harder van onze sokken zal blazen. Laat ons nu maar even in de waan dat dit de voorlopige climax van het festival is...

Jim Suhler & Monkey Beat hebben het niet bepaald makkelijk om dag één af te sluiten. Gelukkig richten zij zich met hun harde, hoekige bluesrock tot een bepaald soort publiek dat speciaal hiervoor tot op het einde is gebleven. De vergelijkingen met Rory Gallagher zijn niet uit de lucht, en wat Suhler doet, doet hij goed. Het eenzijdige aan dit soort bluesrock houdt ons echter niet tot aan het zoete einde op het festivalterrein.

Ook 's nachts is dit natuurgebied heel mooi. De muziek zindert nog na, en dat heeft wel iets. In een kroeg vinden we Belgisch bier. Een Peelbewoner vraagt of we speciaal van Brugge naar hier zijn gekomen om een Duveltje te drinken. Neen, natuurlijk niet. Niet speciaal daarvoor, maar het is wél mooi meegenomen...

Franky Bruneel

zaterdag 5 mei

De weergoden hadden de tweede dag van het Moulin Blues Festival duidelijk een 'off day', want regen en koude temperaturen maakten dat de festivalgangers zich aan de muziek moesten zien te verwarmen. En met de kwaliteit die de organisatie de bezoeker meende te kunnen aanbieden, zou dat laatste in principe geen probleem mogen zijn, want kwaliteit was in een hoge mate aanwezig, al kwam die kwaliteit niet bij alle bands even uitgebreid aan de oppervlakte. Een overzichtje van hoe die verschillende bands presteerden, kan dit verduidelijken:

Acht bands maakten in de grote festivaltent hun opwachting terwijl nog eens drie bands in het Moulin Blues Café hun kunnen mochten demonstreren. Een hoogtepunt, hét hoogtepunt misschien wel, vinden wij, was de ronduit schitterende show van Trampled Under Foot, zus en twee broers Schnebelen, écht waar, uit Kansas City, die, om dit cliché ook nog maar eens uit de lade te halen, de tent werkelijk in vuur en vlam zetten. Zus Danielle, op adembenemend hoge stilettohakken, speelt bas en heeft een werkelijk ongelooflijk goede, krachtige stem. Met de ogen dicht zou je menen dat…Tina Turner op het podium staat. Het feit dat de Schnebelens dit jaar genomineerd waren voor maar liefst drie Blues Music Awards, waaronder die voor 'Band Of The Year', bewijst dat deze unieke, modern klinkende band niet alleen op ons een diepe indruk heeft nagelaten.

Talent zat, zoveel mag duidelijk zijn, is er ook bij Dutch Blues Challenge 2011 winnaar John F. Klaver. Klaver is een uitstekend gitarist die zijn kunnen graag aan het, op zaterdagmiddag nog niet zo heel erg talrijke, publiek wil tonen. Zijn set is blues, zeer zeker, maar met een stevig funky kantje. Ook vinden wij zijn solo's soms wat te lang en zijn act een beetje te statisch, te… steriel. Zijn bassiste is wel een tikkeltje meer mobiel. Voortdurend rondspringen is niet nodig, maar wat meer beweeglijkheid had de set mogelijk toch wel aardig wat opgevrolijkt.

Nog een topper in de persoon van J.D. McPherson (en band), zij het in een iets ander genre: rockgetinte rockabilly, een beetje, redelijk veel zelfs, in de stijl van The Paladins. Geen blues, zeggen jullie? Inderdaad geen klassieke blues, maar was het Muddy Waters niet die ooit zei: ”The blues had a baby and they called it rock and roll!?" En als Muddy deze uitspraak mocht doen, wie zijn wij dan om aan de waarde of juistheid daarvan de twijfelen? Dit was overigens een heel erg goede, plezierige, swingende set met goede vocalen en dito instrumentatie.

RJ Mischo, Mark Hummel's Hamonica Blowout ft. Little Charlie and Lazy Lester en Moreland & Arbuckle zorgden ervoor dat de liefhebbers van de mondharmonica dit jaar in Ospel echt wel werden verwend en waar voor hun geld kregen. En dat de Mississippi Saxophone nog altijd in een hoge mate aanspreekt, konden we afleiden uit het appreciërend applaus waarop de 'harpisten' zich mochten verheugen. Mischo, in 1993 al eens op Moulin Blues, toont heel veel respect voor zijn grote voorbeelden uit 'windy city' Chicago, en zijn blues is zeer… toegankelijk, aanvaardbaar… ook voor de niet gepassioneerde harpliefhebbers, omdat het voor R.J. ook allemaal een tikkeltje luchtiger mag zijn. Bovendien is R.J. ook een heel verdienstelijk zanger die blaaspartijen gemeten afwisselt met sterke zang. Hummel en Lester, van hun kant, klinken een stuk… melancholischer. Hummel is een rasharpist, daarover bestaat niet de minste twijfel, maar, en dat is een zeer persoonlijke mening, een ietsje te veel 'geblaas' en te weinig zang voor onze smaak. Lester doet het ook, voor zijn leeftijd, nog vrij aardig en met herkenbare en herkende hitjes zoals 'Chicken Scratch', 'Who's Knocking At My Door?' en 'Sugar Coated Love' genereert hij het verdiende applaus. Voor het rauwe, ruige harmonicawerk zijn daar dan Moreland & Arbuckle. Zelf noemen zij wat zij doen 'roots rock' met de klemtoon op rock. Heftige bluesharp, zwaar gitaarwerk en bonkende drums, dat zijn Moreland & Arbuckle.

En nu we het toch over bluesrock hebben, moeten we toch ook de prestaties van de Jon Amor Blues Group bespreken. Bluesrock? Jawel, en van het meest energieke en krachtige soort. 'Stevig' heet dat dan, maar die term is veel te zwak voor wat Jon en band op het podium gooien en over de liefhebbers uitgieten. We kennen Jon nog van bij The Hoax, toch alweer een aantal jaren geleden. Met zijn eigen band heeft hij het geluidsniveau nog wat verhoogd. Het moet nu zo ongeveer aan de grens van het toelaatbare zitten.

Als headliner op zaterdag was Jimmie Vaughan & Tilt-A-Whirl Band uitgenodigd. Een goede keuze, vooral ook omdat Lou Ann Barton als toetje mee van de partij mocht zijn. Wij hielden, en houden nog altijd, van zijn werk bij The Fabulous Thunderbirds toen hij daar 'mister cool' was en met zijn 'less is more' gitaarspel de klankkleur van de Thunderbirds in een hoge mate bepaalde. Jimmie is natuurlijk een groot gitarist, een beetje nukkig dat wel, met een aparte stijl en eigenzinnige benadering van de blues, maar… zingen laat hij beter aan een zanger/zangeres over, en daarvoor had hij Lou Ann Barton meegebracht. Lou Ann is een schitterende zangeres met een groot vocaal bereik en geeft inderdaad een meerwaarde aan Jimmie Vaughans set.

Ondertussen in het Moulin Blues café… de Hot Buskers, een zeskoppig Nederlands ensemble dat samengepakt op een goede vierkante meter heel toegankelijke old-time music brengt. Dit is écht een retroparty met vooral 'folky' en bijwijlen 'country' klinkende close-harmony dingetjes, heel goed gebracht en bijna onweerstaanbaar meeslepend. Heel sfeervol, heel onderhoudend, fijn zo. Ook uit Nederland Texan Tail, een blues-, jump- en swingband die in de jaren 90 nogal furore maakte. Speciaal voor Moulin Blues 2012 zijn de heren terug samengekomen (ze waren in 2001 uit mekaar gegaan) om ons, heerlijk nostalgisch, nog eens te laten proeven van hun typische, kenmerkende Texan Tail bluessound. Ook Ben Prestage heeft een totaal eigen sound. Hij is eigenlijk een one-man-band die erin slaagt om met zelfgemaakte en/of samengeraapte instrumenten zijn bluegrass, Mississippi-countryblues en Florida-swampblues fanatiek , vurig en gepassioneerd aan de man of vrouw te brengen. Wie Ben nog niet aan het werk had gezien en gehoord, zal zijn naam en act nog wel een tijdje in het achterhoofd houden.

Zo, dat was het dan weer voor Moulin Blues 2012. En wat moeten we van deze editie onthouden? In de eerste plaats dat de organisator(en) voor een erg gevarieerde affiche en dus voor elk wat wils hadden gezorgd. En dat er bijgevolg, ten tweede, een aantal erg interessante en intrigerende bands op het podium stonden. We zijn het ondertussen gewoon dat Ospel wel van een verrassinkje houdt en dat was zeer zeker ook weer bij deze ijzersterke 27^ste editie het geval. Het weer had op zaterdag wat beter gekund, maar daarvoor is de organisatie uiteraard niet verantwoordelijk en… eieren naar de nonnetjes Clarissen brengen had misschien geholpen, maar misschien ook weer niet. Enfin, wij, en naar wij vermoeden ook de duizenden andere liefhebbers, hebben ons heel goed geamuseerd, niet alleen met de fantastische muziek, maar ook met de entertainende fratsen - er mag al eens worden gelachen - van de 'doc' die duidelijk, zoals hij het zelf zei 'a piece in his balls' had...

Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies