Nederlanders vinden graag nieuwe woorden uit. Het 'vanaf-uur' zou een aardige kans maken op een plaatsje in de officiële woordenlijst. Het 'vanaf-uur' is het tijdstip waarop iets ten vroegste zal aanvangen. Het 'vanaf-uur' voor dag één van het 21ste Patersdreeffestival was 18.30 u. Wat ons betreft, mag de Nederlandse Taalunie dit nieuwe woord meteen weer afschaffen. Het zorgt alleen maar voor tijdverlies. Mogen we een tegenvoorstel lanceren? Wij zijn een nogal fervente aanhanger van het 'om-uur', dat hier ruim 70 minuten later dan het 'vanaf-uur' staat getimed... We doden de tijd ondertussen nuttig. Werken van barmhartigheid zijn immers altijd nuttig. Het koesteren van verwachtingen ook, zo blijkt, wanneer drie degelijke bands van eigen bodem en een glimmende Australiër die ook inlossen...

Onze kop spat bijna open van het geluidsvolume tijdens de soundcheck van Ed & The Gators, maar eens het 'om-uur' is geslagen, valt de geluidsbalans in zijn plooi. Voor wie de reputatie van 'de dreve' op dit vlak kent, moeten we toegeven dat we de klank hier nog nooit zo goed hebben gevonden. En de openingsact eigenlijk ook niet. Wat een zalige zanger is die Ed Desmul toch! Hij zingt gezellig laid-back, niet geforceerd, warm, natuurlijk en toonvast. Met zijn Gators brengt hij hoofdzakelijk Texaanse blues, met klassiekers als 'Texas Flood' en 'Marie Marie' van The Blasters. Maar er is ook eigen werk, geënt op bekende Texaanse thema's. Gitarist Arne Demets plant een aanstekelijk riffje in ons hoofd in een song waarvan we titel niet onthouden, maar we gokken op 'My Hair Is Turning Grey'. De band oogst nogal wat publieke bijval en dat is best wel verdiend.

Of Gatorsdrummer Johan Guidee vanavond een dubbele gage opstrijkt, is ons niet bekend. Hij speelt inderdaad twee keer in zijn achtertuin want ook Hideaway is van de partij. Wij kennen niet zo heel veel Vlaamse bands waarbij het publiek nummers van 25 jaar geleden nog steeds luidkeels meebrult. 'My Blues', 'Sweet Little Baby', 'Mean Machine', alle succesnummers uit hun rijk gevulde carrière passeren de revue. Maar ook 'Let Me Love You' van Duke Robillard, 'Turn Back The Hands Of Time' van Steve Samuels (met wie ze ooit succesvol toerden) en een ronduit magistrale versie van Bobby Blands 'Members Only'. Dit is uit de kunst! Hideaway is na al die jaren nog steeds een op-en-top professionele band en wij zouden hen o zo graag wat vaker, veel vaker, weer op onze podia zien! Weinig andere Belgische bands zijn tegen dit kanon opgewassen. En de elektriciteit in Tielt ook niet...

 

In de Eindhovense CC Jerome's Jetsetters vond Aussie Louis King de gedroomde begeleidingsband om dag één van dit gratis festival met een rockabillyfeeeeesje af te sluiten. De man is sant in eigen land, maar waarom dat ver daarbuiten ook zo is, bewijst hij hier op onnavolgbare wijze. Hij katapulteert ons terug naar de vroege jaren '50 en het sfeertje waarin, zeg maar, pakweg, Elvis Presley bijvoorbeeld 'Mystery Train' van Little Junior Parker een rock-'n-rolljasje aanmat. We horen veel werk uit zijn album 'Standing At The Sun' en uiteraard ook uit zijn nieuwe 'Love... Is A Hurting Game'. King is een geroutineerd podiumbeest. Hij daagt het publiek uit, trekt gekke bekken, zingt met een luide loepzuivere stem en zijn grappige accent werkt intrigerend. Willen jullie het weten? Hij werd geboren en groeide op in Glasgow, Schotland en verhuisde in 1972 als tiener naar de big down under. We genieten nogal laveloos van deze no-nonsense rockabillyshow!

 

Een welgemeende spreekwoordelijke pluim drijven we hierbij richting programmator Franky Craeymeersch. De toon is gezet! De Patersdreef kent één van zijn allersterkste edities!

Franky Bruneel

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies