Er is waarschijnlijk in de loop van de jaren nog nooit zoveel controverse geweest rond de programmatie van het BRBF als dit jaar. Voor- en tegenstanders probeerden mekaar met 'klinkende' argumenten te overtuigen van hun gelijk. En om het oude, maar nog verschrikkelijk actuele Latijnse spreekwoord nog maar eens uit de kast te halen: de gustibus, coloribusque (… mulieribusque) non est disputandum. Wat zoveel wil zeggen als: we hebben allemaal wel ergens gelijk. Smaken willen nu eenmaal verschillen en dat is maar goed ook, want stel dat we allemaal dezelfde smaak zouden hebben, dan zou onze samenleving er maar grijs en saai uitzien.

Dus… beste lezers, erger jullie maar niet al te fel aan dit verslagje want onze keuze is mogelijk niet die van jullie, en vice versa. Wij willen alleen maar meegeven hoe wij het BRBF 2012 hebben ervaren. Toch nog even dit: de editie 2012 van het BRBF zal hoogstwaarschijnlijk ook de geschiedenis ingaan als een van de natste, misschien wel dé natste, die we ooit hebben meegemaakt. Maar goed, tot de orde dan de dag, of … dagen, dan.

vrijdag

Iedereen, of toch bijna, vroeg zich af hoe de combinatie Helmut Lotti - Roland (and friends) zou uitpakken. We hebben een flink aantal toeschouwers bevraagd, en bijna iedereen was het erover eens dat de combinatie niet echt optimaal werkte. Lotti is goed in wat hij doet, Roland is uitstekend in wat hij doet, maar de twee proberen te laten versmelten was duidelijk niet zo een heel erg goed idee. En geloof het of niet, dat was nu net ook hoe wij erover denken. Lotti was ook niet echt de ster van de show, die rol was duidelijk weggelegd voor Roland en de andere Super Allstars. Maar goed, eerder op de avond hadden we ons kunnen verlustigen (?) aan, bijvoorbeeld, The Bottle Comets uit … Peer en omgeving. De Comets doen dat verre van slecht eigenlijk. De band op zich vinden wij niet zo heel erg spannende dingen doen, maar de zanger, Davy Jansen, heeft wel een goede bluesstem en hij schraagt zo een beetje het geheel, hebben wij de indruk. Over The Devilles (uit Keerbergen) durven we kort zijn. Wat dit drietal op het podium gooit heeft in de verste verte niets met blues, maar alles met keiharde rock te maken. Groezrock zou een perfect podium voor deze gastjes zijn. Maar ja, als Triggerfinger op Peer kon, dan moet dit ook kunnen. De European Blues Challenge winnaar van vorig jaar, Howlin' Bill (en band) mocht het klavertje vier van vrijdag volledig maken. Wim (De Vos), zanger, straalt wel wat charisma uit, niet alleen omwille van zijn imposante verschijning, maar toch in hoofdzaak door zijn diepe, bluesy stemgeluid. Goede show, niet onvergetelijk, maar … goed.

Jean Bervoets

zaterdag

Het succes van hun recente cd 'When The Ship Goes Down', maakte van de Britse 24 Pesos meteen dé band waarnaar we uitkeken. Vraag was natuurlijk of ze de krachtige songs van het schijfje ook live konden waarmaken. En dat deden Julian Burdock en de zijnen zonder een enkel probleem. Alsof demonen van hen bezit hadden genomen, gierde 24 Pesos door hun met vette blues, soms neigend richting bluesrock gevulde set. Jammer dat deze band zo vroeg op de dag geprogrammeerd stond.

De tot de New Orleans scene behorende John Mooney heeft een palmares dat je niet zomaar naast je kan leggen. Son House was een persoonlijke vriend van Mooney en Dr. John mag hij met 'Mac' aanspreken. Gedurende de ruim 40 jaren dat Mooney musiceert, is zijn blues steeds doorspekt met de voodooachtige klanken zoals het in New Orleans hoort. En alhoewel Mooney's benadering niet alle bluesliefhebbers aanspreekt, bracht hij hier een set die gevarieerd genoeg was om de aandacht tot op het einde vast te houden.

In 1995 stond Keb'Mo' reeds op het Peerse podium. Nu 17 jaren en een 8 tal cd's verder was Keb' er terug. Zijn donkerbruine stem is er in al die jaren alleen maar beter op geworden en zijn songs, die een mix zijn van blues, soul, folk en funk staan als een huis. Of het nu op de elektrische gitaar, de slide gitaar of de akoestische snarenplank is, Keb'Mo' beheerst ze allen feilloos en weet de solo's zodanig op te bouwen zodat ze de toch al mooi afgewerkte songs een extra dimensie geven. Dat Mo' ook nog een begenadigd 'story teller' is, maakt zijn optreden tot een dubbel feest!

En het feest ging zonder meer verder toen The Soul Rebels verschenen. Net als Mooney dragen de heren Soul Rebels de muziek van New Orleans, en in hun geval deze van de brass band, uit. Zes blazers en twee percussionisten zorgden voor een uur feestmuziek zoals ze die alleen in New Orleans kunnen serveren. Terwijl de bandleden in hun songs regelmatig de bandnaam scandeerden, zorgden hun explosieve mix van funk en soul voor een uitgelaten menigte. Naast de eigen composities noteerden wij knappe Stevie Wonder covers en een in New Orleans bad ondergedompeld 'Sweet Dreams' van The Eurythmics. The Soul Rebels waren ongetwijfeld de zaterdagse revelatie!

Hoeveel gitaristen claimen niet de opvolger te zijn van de betreurde Stevie Ray Vaughan? Als er iemand is die in de voetsporen van de Texaan mag lopen is het zeker Kenny Wayne Shepherd. Niet alleen omdat hij Stevie's drummer Chris Layton in zijn band heeft, maar vooral omwille van zijn energiek en inspirerend gitaarwerk. De rol van zanger laat Kenny over aan Noah Hunt, die ons bijwijlen deed denken aan Paul Rodgers van The Free. Kenny bracht een stevige bluesrock set met daarin eigen werk afgewisseld met o.a. 'Oh Well' van Fleetwood Mac en naar onze mening een ietwat té uitgesponnen versie van Hendrixs 'Voodoo Child'. Niettemin was de set van Shepherd een kolfje naar de hand van de liefhebbers van het ruigere werk.

Lambert Smits

zondag

Zullen we het om te beginnen eens even over het weer hebben? Niet? Oke, het vervolg van BRBF 2012 dan maar. Wij zijn er bijna zeker van dat 99,9 % van de bezoekers op zondag, ondanks het slechte weer (sorry !!), gekomen waren om B.B. (Blues Boy) King, later op de avond, nog eens te zien en horen. Maar, voor het zover was had de organisatie nog een grote zak lekkers over de massa uit te strooien. Zo was daar op de middag onemanband Philippe Menard al, de Franse Ben Prestage, zeg maar. Philippe doet zowat van alles: delta blues, cotton field hollers, roadsongs, het hele gamma eigenlijk. Hij is zelfs ook niet vies van een boogie ('Who Do You Love?') of van een beetje Hendrix ('Voodoo Chile'). Om het een beetje oneerbiedig te zeggen: een gezellig rommelige, maar enthousiaste set en dat enthousiasme sloeg uiteindelijk toch ook over op de vroege bluesvogels.

Aan enthousiasme ook geen gebrek bij Guy 'Lightnin' Guy' Verlinde. Guy gaat er, zoals we dat van hem ondertussen gewoon zijn, stevig tegenaan en met stampende 'boogies' en een groot blik Hound Dog Taylor heeft hij er geen enkele moeite mee om de tent, de toeschouwers uiteraard, aan het bewegen te krijgen. Toch ook even vermelden het prima werk van Richard van Bergen, volgens ons, en met die mening staan we duidelijk niet alleen, één van de beste Nederlandse gitaristen.

Even rustiger met de Hamilton Loomis Band dan? Vergeet het! Hamilton is een tamelijk kinetische gast die zijn energieke set kruidt en kleurt met swing, blues, soul en veel funk. Hamilton heeft een goede stem, speelt niet onaardig gitaar en harp en het publiek laat zich, na een beetje afwachten, graag meedrijven op de vibes van Loomis.

Dat de vlag niet altijd de lading dekt mochten we ondervinden met The North Mississippi All Stars. Met zo een naam verwacht je een band van een man of zes, zeven. Niks daarvan, de All Stars zijn met drie, de broertjes Dickinson en Alvin Younblood Hart. De Stars schroeven het geluidsniveau een tikkeltje hoger en spelen blues zoals je die tegenwoordig in het noorden van Mississippi zou moeten kunnen horen. De Stars experimenteren nogal met geluiden, ritmes en instrumenten. Dat is niet altijd even geslaagd, vinden wij, maar het is blijkbaar voldoende interessant en intrigerend om de aandacht van het publiek gaande te houden.

Tja, en wat dan te denken van Ten Years After? We gaven de heren het voordeel van de twijfel, maar deze visie kreeg al dadelijk een flinke knauw toen de Years hun hardrock over onze hoofden lieten losbarsten. Een kenner gitarist/zanger noemde dit 'bullshit' en wie zijn wij om aan de wijze woorden van deze man te twijfelen?

De liefhebbers van experimenteel (en deels geïmproviseerd, denken wij) harmonicaspel zullen de set van El Fish het summum gevonden hebben. Laten we eerlijk zijn, Steven De Bruyn is een klasse apart en als dan ook nog Jan Iven (bas) en Filip Casteels (gitaar en zang) van de partij zijn, dan kan het niet anders of dit moet vuurwerk geven. Wat het nut was van twee, niet altijd synchrone, drummers is voor ons nog steeds een raadsel, maar het zal zo wel gemoeten hebben, want anders hadden ze het zo niet gedaan, toch? Wij zijn lichtjes geneigd om ook dit blues van de 21^ste eeuw te noemen. Bezwaar, iemand? O ja, Roland mocht ook nog even opdraven.

Om 17 minuten over 10 is het dan (na een drietal inleidende nummertjes van de band) 'showtime' (letterlijk) voor waarschijnlijk de grootste nog levende blueslegende: Mister Beeeeee.Beeeeee. King. Zesentachtig is de man ondertussen, ziet er ook zo uit, maar één aanslag op Lucille is al voldoende om de tent gek te krijgen. B.B. speelt een beetje met het publiek, wat zijn goed recht is, en 'Rock Me', 'The Key To The Highway' en vooral 'The Thrill Is Gone' lokken immens herkenningsapplaus uit. Erg leuke 'show' (letterlijk te nemen dus!) van een man, een legende, die we waarschijnlijk nooit meer, hier ten lande, 'live' te zien zullen krijgen. Veel mooier kon deze editie van het BRBF eigenlijk niet eindigen.

Jean Bervoets

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies