Het was weeral een jaartje geleden dat het landelijke Riethoven in het Nederlandse Brabant 'the place to be' was voor de liefhebbers van fifties-rock-'n-roll en rockabilly. Na de onoverkomelijke omleidingen wegens wegwerkzaamheden, eigen aan de periode dat er in België gemeenteraadsverkiezingen zijn, bereikten wij gelukkig tijdig de plaats van bestemming. De zaal bleek op dat moment reeds aardig gevuld met vetkuiven, leren jacks en petticoats. Nadat organisator Johan ons persoonlijk had begroet, kon het feest beginnen.

De uit Leeuwarden afkomstige Downbeat Maestros danken hun groepsnaam aan de eerste regel van Ronnie Dawsons rockabillyhit 'Action Packed', Gimme a Downbeat, Maestro…. Zij staken de vlam aan van wat een glansrijke avond zou worden. Dat deze jongens moeilijk uit hun lood zijn te slaan, werd al vlug duidelijk. Vol vuur waren zij aan de eerste nummers bezig of daar begaf de kam van de staande bas het. Geen nood…want gitarist Lennard Fopma loste dit euvel op met het spelen van een knappe dirty slideblues. Hun set was een erg toffe mix van rockabilly, country en blues. En de erg persoonlijke interpretaties van Hound Dog Taylors 'Give Me Back My Wig' en Diddley's 'Who Do You Love' smaakten naar meer.

CC Jerome's Jetsetters zijn een begrip in het rockabillywereldje. Zijn tienjarig verblijf in de States, waar CC Jerome samenwerkte met o.a. Lee Rocker, heeft de man geen windeieren gelegd. Gehuld in een schitterend zwart pak met witte accenten, toonde Jeroen van Gasteren, aka CC Jerome, dat hij niet alleen een meester is op de Gretsch, maar tevens dat hij samen met Deon Buck op staande bas de rockabilly en rhythym-and-blues feilloos op de rails kan houden. Dat deze heren een enorme bewondering koesteren voor het oeuvre van The Blasters is een publiek geheim. Vanzelfsprekend stonden 'So Long Baby Goodbye' en 'Marie Marie' dan ook op Jerome's playlist. Maar ook rhythm-and-bluesklassieker 'Honey Hush' van Big Joe Turner knalde in optimale vorm uit de speakers. Wij zijn alvast benieuwd naar het nieuwe schijfje dat op stapel staat.

Van een ietwat ander allooi zijn de Duitse Lou Cifer and The Hellions. Zij profileren zich als Teddy Boys of kortweg Teds. Dit uit zich vooral in de kledij, gekenmerkt door wat de dandy's droegen in de Edwardiaanse periode. Meestal zijn dit lange jassen in donkere kleuren en broeken met kachelbuispijpen die steevast te kort zijn, zodat de sokken zichtbaar zijn. En alhoewel hun muziek perfect kadert in het rockabillygenre, voegden deze Duitsers er nog iets aan toe, nl. humor. Hun unieke 'Red Hot Rockabilly' barst bovendien van de podiumgimmicks. Tijdens 'Do You Believe (in rock & roll)' transformeert Lou Cifer haast in een predikant, zodat het publiek op de eerste rijen overtuigend 'I Believe In Rock & Roll' krijst, telkens als hij de vraag stelt of ze ook wel geloven. Zo ook laat Lou laat zich voor dood vallen, terwijl gitarist Hal Hellion hem met een messcherpe gitaarsolo weer tot leven wekt. En wat te denken van een songtekst als 'God Save The Tits'? Kortom, deze heren brachten rockabilly zoals je zelden te horen en vooral te zien krijgt.

Het was de tweede maal dat wij de Engelse The Jets aan het werk zagen. Met meer dan 2000 optredens op hun palmares, kennen de 3 broers Cotton uiteraard het klappen van de zweep. Met Bob op staande bas en zang, Ray op lead gitaar en zang en Tony op drums en zang, is dit een uiterst getalenteerde familie. Gedurende ruim een uur nemen ze je mee op een muzikale reis door de fifties. Naast rockers als 'C'mon Everybody' en 'Somethin' Else', bieden ze je een trip aan langs alle muziekgenres van de jaren vijftig. Volledig zijn is hier praktisch onmogelijk, maar denk naast de namen van de superrockers ook aan het werk van o.a. Dion and The Belmonts, The Coasters en zelfs 'Jezebel' van Frankie Laine. Ook vocaal zijn deze heren enorm sterk. Dat bewezen ze tijdens een rondje a capella doo-wop, waarbij hun stemmen prachtig samenvloeiden. Dat de heren niet zonder bisnummers mochten vertrekken, kan je wel raden. Het liep dan ook tegen 2 uur toen het doek viel over een schitterende tiende editie van Riethoven Rocks. See you next year Riethoven!

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies