Dat Turnhout in 2012 fungeert als culturele hoofdstad van Vlaanderen, was ook te merken aan het steeds in het Paasweekend gehouden Rockin’ Around Turnhout. De organisatie pakte het nog grootser aan dan de vorige jaren en dat zorgde voor een overweldigend aantal bezoekers. Rockin’ Around Turnhout mag zich terecht tot de top rekenen van de Europese rock-‘n-rollevenementen. Gedurende drie dagen zakten duizenden boys en girls in schitterende fifties-outfits af naar de speelkaartenstad om er zich onder te dompelen in de roemrijke jaren '50. Met de opkomst van de rock-'n-roll waren die jaren niet alleen verantwoordelijk voor een omwenteling in de populaire muziek. Ook het dagelijkse leven onderging heuse veranderingen. Omwille van een enorme economische groei na de donkere periode van WO II, werden welvaart, comfort en nieuwe technologische uitvindingen gemeengoed en ‘crisis’ was een woord dat nog niet op ieders lippen lag. Wij haalden ons lederen jack uit de kast, en lieten ons leiden door spetterende rock-‘n-roll en rockabilly!

Traditiegetrouw wordt het startschot gegeven in café Keizershof en dit was ook nu weer het geval. De Nederlandse 44 Shakedown waren de openers in een tot de nok gevuld Keizershof. Zij brengen voornamelijk de muziek uit de periode dat de zwarte rhythm and blues zorgde voor de geboorte van de blanke rock-‘n-roll. Hun jumpin’ jive en rock-‘n- roll sloegen enorm aan en vooral de saxpartijen bezorgden ons kippenvel. Goede band met een duidelijke knipoog naar het werk van Louis Jordan.

Dat de organisatie het dit jaar erg groots opvatte, was ’s zaterdags te merken aan het aantal geprogrammeerde bands. Maar liefst vijf bands kreeg je er voorgeschoteld. Al van bij het inscannen van je ticket in de foyer van de Warande werd je verwend door onze eigen The Horney Horses, die met covers als ‘Boppin’ The Blues’, ‘Hit The Road Jack’, ‘Tequila’ en ‘Lonesome Train’ een leuk opwarmertje waren voor het grotere werk dat vanaf 20 u in de Kuub te beleven viel. Aankondiger Frantic Franky kondigde The Taildraggers aan als een ‘band die uit Nederland komt, maar daar kunnen de jongens ook niks aan doen’, en hiermee ging het pas echt loos. Deze band behoort tot de Nederlandse top in hun genre. Met hun repertoire, waaronder covers van o.a. Cash en Owens kregen zij de menigte reeds vroeg op de avond op temperatuur.

En die temperatuur steeg nog toen Bob Wayne and The Outlaw Carnies aan zet kwamen. Hun ruige uiterlijk doet hun ‘outlaw’ imago alle eer aan, maar tijdens een babbel met Bob na zijn optreden, bleek al vlug dat onder deze ruwe bolster een vriendelijke man schuilt. Met een mix van rock, country, truck- en roadsongs, doorspekt met karrenvrachten humor joeg hij zijn set, als een 18-wheeler daverend op een of andere highway, de zaal in. Een meer dan verdienstelijk woord gaat naar de fiddlespeelster, die met een zelden geziene souplesse haar instrument te dienst stelde van Bobs wilde songs. Zelfs toen de complete beharing van haar strijkstok het begaf, haastte ze zich om een nieuw exemplaar en speelde verder alsof er niets gebeurd was. Bob Wayne is dé vaandeldrager van dat stukje Amerikaanse rootsmuziek dat je zelden live te horen krijgt!

Werd er vorig jaar aandacht besteed aan de mix van rock-‘n-roll met country dan koos men in 2012 voor de combinatie rock-‘n-roll en rhythm and blues. Een eerste groep die hieraan gestalte gaf, waren de Zweedse The Domestic Bumblebees. Dit trio dat toch weer een aantal jaren meedraait in de bluesscene, weet ondanks de toch vrij jonge leeftijden van de muzikanten waar het in de muziek om draait. Met een immense spontaneïteit slingerden zij songs als ‘Mathilda’, ‘She’s Hot’, ‘Good Time Blues’ en hun door Hound Dog Taylor geïnspireerde ‘Bumblebee Boogie’, naar het publiek. Wanneer Tobias Einestad zijn bas ruilde voor een Fender Telecaster om samen met frontman-gitarist Daniel Kordelius te duelleren, zorgde dit voor enkele schitterende boogies.

Toetsenist Mike Sanchez zagen wij reeds met diverse bezettingen. Nu eens met zijn eigen band en dan weer met bijvoorbeeld The Seatsniffers. Hier kreeg hij Ray Collins Hot Club, de band die zondagavond het festival zou afsluiten, als begeleiders. En dat liet weer een heel ander beeld zien van de Engelse Sanchez. De uitmuntende blazers van Ray Collins joegen Mike naar een jump, jive en swing niveau dat het een lieve lust was. Het was duidelijk een hechte bigband die onder de spots stond, waar Sanchez deel van uitmaakte. Mooie combinatie!

Het fijne aan Rockin’ Around Turnhout is dat er steeds wel iets te doen is en dat je de zondagnamiddag niet doelloos door de stad hoeft te kuieren. Zo ging de zondagnamiddag dit jaar van start met een dans initiatie door de Nederlandse The Boogie Academy, terwijl buiten aan de Warande, in de buurt van enkele kraampjes met gadgets, een car show plaats vond. Binnen in de Kuub was er een vlooienmarkt, waar vintage spullen zoals kledij, platen, huishoudspullen van eigenaar veranderden. Ook dit bleek een goede organisatorische zet, want het aantal verkopers groeit jaarlijks aan. Ondertussen speelden de Franse Nico Duportal & His Rhythm Dudes op het grote podium, waar zij met hun good time rock-‘n-roll een ideale voorbereiding waren voor de kroegentocht.

Vanaf 20 uur ging de kroegentocht van start met maar liefst 13 bands. Wegens de enorme volkstoeloop was het onmogelijk om alle kroegen te bezoeken, om maar te zwijgen over het binnen geraken in de cafés. Wie wij wel aan het werk zagen en die ons aangenaam verrasten waren de Zweedse Emmy Lou & The Rhythm Boys, de Franse bands Jake Calypso & His Red Hot en Chris Almoada & The Broken Hearts, alsook onze eigen Baboons.

Het geluid van de groepen had blijkbaar een invloed op onze magen, want ook die lieten zich horen. Na vlug een pita te hebben verorberd, repten wij ons naar de Kuub waar om middernacht Ray Collins Hot Club editie 2012 zou afsluiten. En dat deed deze Duitser in stijl. Ray in wit pak en de bandleden in lichtbruin kostuum zagen er helemaal uit zoals hun grote voorbeelden uit de fifties. Zij opende met ‘The Hot Club Is Coming To Town’ en dat ze de stad op stelten zouden zetten, zou spoedig blijken. Net als destijds bijvoorbeeld Louis Jordan, had Collins ook aandacht voor het showgehalte. De blazers haalden tussen hun interventies grappen en grollen uit met mekaar, waardoor ze de aandacht van de massa wisten te winnen. Bovendien is Ray, weeral zoals vele bandleiders uit vervlogen jaren, een multi-instrumentalist. Of het nu de sax, de gitaar of de xylofoon betreft, hij bespeelt alles alsof het doodsimpel is. Maar ook vocaal kan hij best zijn mannetje staan. Met nummers als o.a.‘Barefoot’, ‘Bacon Fat’ en ‘Knockout Boogie’ gaf hij een wervelende show waarbij de energie met bakken van het podium droop. Dat het publiek massaal bleef totdat de laatste noot was gevallen, gaf duidelijk aan dat Ray Collins de gedroomde afsluiter was van een grootse en sfeervolle editie van Rockin’ Around Turnhout. En...  berg de leren jacks en fifties-jurkjes niet te ver op want volgende afspraak is er al op 12 mei voor de vierde Turnhoutse Rootsnight met niemand minder dan rockabilly queen Imelda May! Be There!

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies