Niet één vermaledijde song van Mississippi Fred McDowell heeft ze gespeeld! Nochtans had het Brugse Cultuurcentrum dit concert van Rory Block aangekondigd als een eerbetoon aan McDowell. Eigenlijk had het ons trouwens ietwat verwonderd dat Block hetzelfde programma zou slijten als waarmee we haar in 2009 op Swing Wespelaar hadden gezien. Naast de 'tribute-cd' voor haar 'sugar daddy' McDowell steken in Rory's zogenaamde 'Mentors Series' ook knieval-albums voor Son House, Mississippi John Hurt en Robert Johnson. Die drie beheersten het repertoire van dit voortreffelijk concert. Toen Block in 2009 zestig werd, kondigde ze haar 'farewell tour' aan. Daar is ze nu dus nog steeds mee bezig en alles wijst erop dat ze energie en inspiratie genoeg heeft voor nog enkele rondjes rond de planeet...

Bonnie Raitt en Rory Block zijn leefdtijdsgenotes en daarnaast hebben ze nog meer biografische parallellen. Ze stonden allebei op de eerste rij toen de herontdekte Mississippi John Hurt in 1964 zijn opwachting maakte op het Newport Folk Festival. Ze zwommen allebei in het kielzog van de legendarische bluesbezieler Dick Waterman en ze zaten allebei als bakvissen op de schoot bij kleppers als Hurt, Son House of Skip James. Het grote verschil is dat Raitt heeft gehengeld naar een plekje tussen de supersterren van de blues, met de noodzakelijke muzikale toegevingen erop en eraan,  terwijl Block het genre steeds is blijven prediken in zijn puurste vorm. Niet dat we haar het imago van 'revivaliste' willen aansmeren, verre van! Daarvoor is haar eigen inbreng met autobiografische songs te groot. Ook in Brugge gaf Rory een bloemlezing uit haar rijke oeuvre: We noteerden 'Levee Shack' (een song over de kracht van woorden), 'From The Dust' (gezongen in onvervalste Bentoniastijl), Silver Wings (over haar dromen tijdens vluchten naar Europa), Mama's Blues (opgedragen aan haar moeder) en - uiteraard - haar grote hit 'Lovin' Whiskey' (over een schat van een man, een muzikant, wiens drankprobleem hem en Rory uit elkaar dreef).

Veel dichter bij de ziel van de authentieke meesters uit het diepe zuiden kun je niet komen! Van Son House bracht Rory o.a. 'Country Farm Blues' en 'Grinning In Your Face'. Van Mississippi John Hurt hoorden we o.a. 'Frankie & Albert' en uit de 29 van Robert Johnson plukte Block 'Possession Over Judgement Day', 'Me And The Devil' en 'Stones In My Passway'. Zorgvuldig stemde ze na elke song haar gitaar, om, ten eerste, de variatie van open tuning met slide en de normale stemming vlotjes te kunnen overbruggen, maar ook om de sound van de meesters waarheidsgetrouw te reconstrueren. Als absolute hoogtepunt zouden we 'Big Road Blues' van Tommy Johnson wel eens durven aanstippen. De manier waarop Rory dweepte met ritmes en haar gitaar tegelijk als tokkel- en percussie-instrument gebruikte, was subliem. Bij elke song gaf Block het publiek wat duiding mee. Zo leerden we, bijvoorbeeld, dat 'Big Road Blues' model stond voor 'On The Road Again' van Canned Heat. Voor de volledigheid vermelden we nog Muddy Waters' 'I Be Bound To Write To You' uit 1942 en het beklijvende 'The Last Wail On Earth' waarmee 'planet saver' Rory Block haar optreden magistraal a cappella afsloot.

In mei verschijnt haar nieuwe album (dat ze hier trouwens al aan de man bracht) en haar boek 'When A Woman Gets The Blues' is beslist ook wel een leuk aandenken. De herinnering aan dit concert kan echter ook tellen. Rory Block was weer eens, zowel letterlijk als figuurlijk, een grote madam. 

Franky Bruneel

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies