|
||
|
We herinneren ons het (Ge)Varenwinkelfestival van 2008 maar al te levendig. De bij ons nog relatief onbekende James 'Super Chikan' Johnson sloot toen af. In een mum van tijd zette hij de tent in vuur en vlam met zijn aanstekelijke, dansbare deltablues. De man palmde het publiek moeiteloos in en presteerde het om zijn bisronde langer te laten duren dan zijn eigenlijke optreden. Nu, vier jaar later, was diezelfde Super Chican te gast in de Loods in Aarschot. Het voltallige (Ge)Varenwinkelbestuur en sympathisanten waren natuurlijk op post evenals een hele schare bluesliefhebbers die deze kans niet wilden missen om de man nog eens aan het werk te zien. Als begeleidingsband had Super Chikan The Marino Noppe Band bij, met – verrassend – Marino op bas, Willy de Vleesschouwer op gitaar (Bart Demulder bleek vanavond bezet) en Erik Heirman achter de drums. Je voelde zo dat deze combinatie een winner zou zijn. Na een instrumentale opwarmingsronde kon Super Chikan zich volledig geven en het publiek bespelen. In geen tijd toverde hij de Loods om tot een dampende, zwoele juke joint. Doe het maar eens na met een buitentemperatuur van -10°C! Aan nummers had James geen gebrek. We kregen een bloemlezing uit zijn tot nu toe zes verschenen albums. Zijn songs zijn gedrenkt in de grote deltabluestraditie en hij bracht ze met zoveel passie en speelvreugde dat het niemand onberoerd liet. Blues, funk of slow tempo… Variatie was troef. James mixte het allemaal door zijn Super Chikanmolen en het sloeg aan. Van de eerste set onthielden we vooral het soulvolle 'Ain't Nobody' uit zijn nieuwste cd 'Chikadelic' en zijn eerbetoon aan Jimmy Reed met diens 'What You Want Me To Do'. Na de pauze stak hij nog een tandje bij. De verschroeiende boogie met flarden van John Lee Hookers 'Boom Boom' was veruit het hoogtepunt van deze avond. Perfect geruggesteund door Marino, Erik en Willy zweepte James het publiek op. Met Willy vocht hij menig gitaarduel uit en het is nauwelijks te geloven dat beiden voor het eerst samen speelden. Met een humoristische knipoog tussen de nummers door, een hanekraai hier en daar en het veelvuldige kreetje 'somebody's got to shoot that thing' toonde Super Chikan zich als de meest bekwame entertainer. Behalve een begenadigd muzikant bleek hij ook een meester in het bespelen van het publiek. Niet in het minst door de in het oog springende customgitaren die hij eigenhandig in elkaar steekt. En er zijn enkele 'beauty's' bij, zoals zijn Winchestermodel, of zijn uit een sigarenkist getunede slidegitaar. Dit alles maakt de man speciaal. Hij beweert van zichzelf één van de laatste der originele deltabluesmuzikanten te zijn en wie zijn wij om dit tegen te spreken? Dit was een geslaagde bluesavond met een passioneel artiest die zijn muziek ongecompliceerd en eerlijk ten gehore bracht. 'Hartverwarmend' was het woord dat mij na afloop te binnen schoot. En gezien de Siberische temperaturen buiten, kon iedereen deze muzikale warmte best appreciëren. We vermelden nog graag de band van Marino Noppe, die de nummers perfect aanvoelde en zo de symbiose tussen muzikant en begeleiding mooi in de verf zette. Wat mij betreft, mag deze combinatie in de toekomst – met het oog op de nakende festivalzomer – zeker een vervolg krijgen. De lachende en tevreden gezichten van de huiswaarts kerende menigte bevestigden enkel mijn stelling. Zeker voor herhaling vatbaar!
Wim Huybrechts *** In BTTR 83 (eind april) publiceren we een interview met Super Chikan! |
foto's: © Ronny Van Casteren ___________________________
|