Heet, bloedheet, was het, vrijdagavond 17 augustus in Wespelaar, de openingsavond van Swing Wespelaar, het bluesfestival dat ondertussen zijn waarde genoegzaam heeft bewezen. Wij komen altijd graag naar Wespelaar omwille van het ongedwongene, het… familiale, het gemoedelijke van dit festival. Geen moeilijkdoenerij met pasjes en toestanden in Wespelaar, want het festival is, dankzij gulle sponsors waarschijnlijk, nog altijd gratis. Bovendien had de organisatie een niet onaardig programma in mekaar gebokst waarop andere, (peper)dure, festivals best wel jaloers mogen zijn.

vrijdag

Wij vermoeden dat op vrijdagavond zo ongeveer 80% van de bezoekers naar Wespelaar waren afgezakt (wat een vreemd woord, hé!? Afgezakt!) om The Fabulous Thunderbirds aan het werk te zien, en te horen vooral. En het doet... een beetje pijn dat we het moeten zeggen, want we zijn absoluut fan vanaf het eerste uur, en we hebben de T-Birds ondertussen al een dozijn aantal keren meegemaakt, maar op Swing waren ze echt... niet goed. De Moeller brothers en de andere bandleden deden er alles aan om de vonk alsnog te laten overslaan, maar een beetje tevergeefs. Zwakke schakel in het geheel bleek Mister T-Bird, Kim Wilson, himself. Kim startte de set met een ronduit slappe versie van 'My Babe', zowat de herkenningssong van de 'vroege' Thunderbirds. Maar wie had gedacht dat de set een aaneenschakeling zou worden van hits en hitjes kwam net even bedrogen uit. Bovendien was het harpspel van Kim ook niet wat het ooit is geweest. Om het met B.B. King te zeggen: 'The thrill lijkt een beetje gone.' Pijnlijke vaststelling ook dat nogal wat volk voortijdig de 'premises' begon te verlaten. Whatever happened to the 'Fabulous' Thunderbirds?

Heel anders ging het er aan toe bij de set van The Nimmo Brothers. We kunnen het ook niet helpen, maar wij hebben altijd al een boontje gehad voor de Nimmo's, het powerduo uit Glasgow, Schotland. Al van bij de eerste akkoorden zit de sfeer er, ondanks de hitte, dik in. De Nimmo's zijn eigenlijk een duo apart, twee individuen, maar muzikaal zo totaal complementair. Natuurlijk spelen de Nimmo's… 'hard', maar niet zo dat het stoort of dat het publiek het geraadzamer vindt om een eindje verder van het podium te gaan staan. De Nimmo's spelen blues, zeer zeker wel, maar dan met een flinke geut Schotse sixtiespop en -rock. De Nimmo's hebben pas een nieuwe, steengoede, cd uit ('Brother To Brother') en die krijgt in hun concert uiteraard de volle aandacht. Sterke set!

En om de feestelijkheden op vrijdagavond in te zetten had de organisatie gedacht aan Barefoot And The Shoes, een combo uit de swamps van Tremelo. We hebben de jongens vorig jaar nog op (Ge)Varenwinkel meegemaakt en toen waren wij, eerlijk gezegd, niet zo heel erg onder de indruk. Maar nu, een jaar later, kunnen wij niet anders dan de jongens gemeend feliciteren met hun set. Zij klinken zoals een bluesband hoort te klinken. Zij produceren een goede 'overall' sound, hebben een prima gevarieerde nummerkeuze en hebben présence. Soms, heel soms, is het een beetje 'sloppy', maar dat vergeven we hen graag. Degelijke, volwassen set!

Jean Bervoets

zaterdag

Toen wij in de vroege namiddag onze door airco gekoelde wagen verlieten op de parking in Wespelaar, had de tropische temperatuur ons weer vrijwel onmiddellijk in zijn macht. Nog eventjes op het terras van het gezellig café De Warande een verfrissing nemen om dan richting podium te puffen...

Aangezien het merendeel van de geprogrammeerde bands uit Engeland kwamen, wisten wij min of meer wat ons te wachten stond. En dat wij het bij rechte eind hadden, bewees opener The Jay Tamkin Band. Deze jongens serveren nog steeds de bluesrock die Engeland in de jaren '60 wist te smaken. Hun set was niet echt sterk en het overheersend gitaarwerk klonk niet al te melodieus om te overtuigen. Ook Mojostar kon geen spijkers met koppen slaan. Daarvoor was hun set ietwat te vlak en ongeïnspireerd. Overtuigen kon de in een rode minijurk en glinsterende pumps gestoken Dani Wilde, die ooit deel uitmaakte van Girls With Guitars, dan weer wel. Dani heeft een enorm krachtige stem en een schitterende band, waarin broer Will op harmonica, het andere 'meisje met een gitaar' Victoria Smith op bas en Stuart Dixon op gitaar haar adequaat begeleiden. Haar blues met soul doorspekte set was de eerste aangename verrassing, al bleven wij toch met één vraag zitten, nl. waarom Dani de gitaar omgorde want veel schitterends wist zij de snaren niet te ontlokken.

Nog Brits maar van een ander allooi is Ian Siegal. Nu hebben wij Ian als dikwijls gezien en jammer genoeg nam de drankduivel het soms van hem over, zodat zijn optreden geen indrukwekkende sporen naliet. Maar nu was het anders! Siegal stond duidelijk op scherp en wou dat met alle middelen bewijzen. Naast een bloemlezing uit zijn toch wel indrukwekkend repertoire, legde hij met Chuck Berry's 'Reelin' And Rockin'', dat hij deels van een op hem toepasselijke tekst voorzag, de lat erg hoog. Schitterend concert!

De uit Texas komende The Chris Watson Band begon aanvankelijk vrij goed met een bluesy funky sfeertje maar Chris en de zijnen liepen zich al vrij vlug te pletter op clichés, zodat ze vaak een slechte doorslag vormden van die andere beroemde Texaan Stevie Ray Vaughan.

De zaterdagse hoogmis werd echter voorgezeten door The Blind Boys Of Alabama. Deze band waarvan mede oprichter Jimmy Carter momenteel ongetwijfeld de bekendste figuur is, ging er vanaf het begin met Norman Greenbaums 'Spirit In The Sky', voor de volle 100% tegenaan. En de hoogtepunten volgden mekaar razendsnel op. Wij noteerden schitterende op mekaar inspelende stemmen, een ontroerend 'Take The High Road' en een pakkend 'Amazing Grace'. Bovendien zorgden de boys ook voor een gewaardeerde interactie, door zich al zingend tussen het publiek te begeven. Een publiek trouwens dat van geen wijken wist, en tot het laatste nummer genoot.

Lambert Smits

zondag

Rond de 35 graden in de schaduw en Tiny Legs Tim moet het podium op voor zijn set. Tim is een gast die als one man band de sfeer uit de Mississippidelta wil oproepen, wat niet zo heel moeilijk was met de heersende temperatuur. Tim is een talent, zoveel is zeker. Hij heeft een goede bluesstem en kan aardig met de instrumenten, vooral slide, overweg. Alleen spijtig voor Tim dat (nog) niet zo heel veel liefhebbers de weg naar Wespelaar en het podium hadden gevonden.

De temperatuur ging zo mogelijk nog een paar graden meer de hoogte in met de Nederlandse bluesrockers The Juke Joints. Wie de Joints zo een klein beetje kent, weet waaraan hij/zij zich mag verwachten: gewoon keiharde… euh… no nonsense bluesrock dus. En in Wespelaar was dat niet anders. Meestal uptempo, pompende nummers met nogal wat gitaarsolo's, Rory Gallagherachtige dingen, een paar slepers en hier en daar een flard zydeco.

Ook bij wijlen vrij hard, luid, de set van de Finse nimf Erja Lyytinen. En we gaan daar nu niet flauw over doen, Erja is een goede gitariste met dito stem. We kennen haar nog van de bluescaravan, in 2006, samen met Aynsley Lister en Ian Parker. Toen, zes jaar geleden dus, vonden wij al dat Erja redelijk wat in haar mars had en we hebben, zoals meestal het geval is (:-p), gelijk gekregen. Omdat het oog ook wel wat mag hebben, had Erja, de schat, zich in een rood minijurkje gewurmd. En die zwarte netkousen dan…! De (pers)fotografen waren gewoon niet weg te branden uit de frontstage. Wat zouden ze uiteindelijk met al die foto's gaan doen? Redelijk wat opwinding ook toen Erja met gitaar het publiek introk. Enfin, we hebben genoten van Erja en zij duidelijk ook van ons… het publiek.

Okay, genoeg gedroomd en terug naar de werkelijkheid van de dag, want Marquise Knox, een jonge blaag uit St. Louis, Missouri, staat te trappelen van ongeduld om zijn kunnen aan het publiek te tonen. Marquise, die naam!, heeft een goede stem, is een prima gitarist, maar… eigenlijk is wat hij doet een beetje 'recycleren' van dingetjes die ooit al een aantal keren vóór hem zijn gedaan. Knox doet nogal wat B.B. en Albert King, om ook Elmore James niet te vergeten. Goed gedaan allemaal, daar niet van, maar niet verrassend, laat staan verfrissend. Wat meer eigen werk had misschien zelfs niet misstaan.

Omdat Walter 'Wolfman' Washington om een aantal redenen niet op het appel kon zijn, had de organisatie gedacht er goed aan te doen om Big Joe Lewis, als plaatsvervanger van, een contractje aan te bieden. Big Joe, uit de UK, maar geboren op Jamaica, gaat al een ontiegelijk aantal jaren mee en heeft gepeeld met… zo ongeveer iedereen die de blues genegen is. Joe en zijn 'Kokomo Kings' brengen in hoofdzaak Chicagoblues, maar niet zo heel erg spannend. Was dat misschien de reden waarom nogal wat liefhebbers voortijdig richting huis, of waar dan ook, gingen, reden? En juist, ja, maandag werkdag!

Swing, 'celebrating 25 years of blues for the people', mag terugblikken op een uiterst geslaagde 25^ste editie. Niet alle acts waren van buitengewone klasse, maar dat kan ook niet, en dat hoeft ook niet. Wij hebben ons alleszins prima vermaakt, en zo zal het gros van de aanwezige liefhebbers er ook wel over denken. Goed gedaan Swing! Proficiat!

Jean Bervoets

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies