Niet de gebruikelijke Muzezaal maar de Zinnezaal, eigenlijk de schouwburgzaal, was die zaterdagavond de plaats van het gebeuren. Maar goed trouwens, want het talrijk opgekomen publiek, waaronder wij heel wat bluesliefhebbers bespeurden, zou met geen stokken in de Muzezaal te krijgen zijn. Reden van die grote opkomst was Wigbert, die er zijn twintigjarige carrière kwam vieren. Nu kan je Wigbert geen recht toe, recht aan bluesartiest noemen, maar het is wel, zoals onze Belgische peetvader van de blues Roland ons vertelde, dat Wigbert in zijn ganse muzikale loopbaan netjes het commerciële circuit wist te ontwijken. In het verleden werkte hij samen met artiesten van diverse pluimage die hem ook die avond omringden, zoals Roland, Pascale Michiels (van o.a. Blue(s) Angels), Gert Bettens (K's Choice), accordeonist Tuur Floizoone en drummer Marc Bonne. Die samenwerkingen geven zijn muziek ongetwijfeld een rootstint.

Wigbert is bij het grote publiek vooral bekend van zijn 'Ebbenhout Blues', maar al vlug bleek dat hij meer blues- en rootsinvloeden herbergt dan dat je op het eerste zicht zou vermoeden. En dat maakte hij live ook meer dan waar, door Roland en Pascale veel ruimte te geven om accenten te leggen. Roland bewees andermaal dat hij naast een schitterend gitarist ook een ware klanktovenaar is, die door het veelvuldig reizen, her en der de muziek met volle teugen heeft opgezogen.

Naast nummers als 'Je danst als Mata Hari' imponeerde Wigbert vooral met een variante op de Diddleybeat in 'In De Jungle' en 'Je Geeft Een Arme Sloeber Beter Brood Noch Kaas' wakkerde onze liefde voor de Piedmontblues volop aan.

Het mooiste moment moest dan eigenlijk nog komen… toen Wigbert een souvenirtje in de zaal wierp. Diegene die het kleinood opving, mocht aanduiden wie van de muzikanten een echte blues mocht inzetten, waarop de andere muzikanten dan maar moesten improviseren. Het was een dame die verantwoordelijk zou zijn voor deze opdracht en terwijl de spot zich beurtelings op alle muzikanten richtte, moest zij 'stop' roepen wanneer het licht op haar bevoorrechte artiest scheen. En dat was niemand minder dan Pascale Michiels, die zich bovendien heel professioneel van deze taak kweet, met een nummer waarin het woord 'zelfrespect' centraal stond. Roland nam hier ook een deel van de tekst voor zijn rekening en toverde daarbij nog rillingwekkende klanken uit zijn snarenplank. Pascale zorgde tevens door het bespelen van Chinese snaarinstrumenten zoals de Da Ruan en de Zhong Ruan voor een veelzijdig klankenpalet.

Als slot trakteerde Wigbert ons nog op een super bluesversie van zijn 'Ebbenhout Blues'. Deze schitterende voorstelling benadrukte nogmaals dat je als muziekliefhebber best geen oogkleppen draagt, zodat je genietbare concerten als deze, zeker niet aan je neus voorbij ziet gaan. Roland en Pascale weten dit al lang!

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies