Om zijn eerste cd in negen jaar voor te stellen, koos Zayas - voorheen Alex Alvarez - zijn lievelingsclub uit, de in jazzkringen befaamde Jamboree op de Plaça Reial van Barcelona. Hij ging meteen voor twéé voorstellingen in één avond en rondde af met een funky feestje.

Niet is vervelender dan een cd-voorstelling op scène die in niets verschilt van de plaat zelf, maar dan met te dure cocktails, bier zonder schuim of zwetende buren. Aan het zweet en de drank kon Zayas niets doen, aan het optreden wel. Hij bracht een ijzersterke band mee en bouwde een funky feestje. Aan de drums zat de uitstekende Julian Vaughn (bekend van Albert King en B.B. King), aan de melodieuze bas zijn trouwe vriend Steve de Swardt (die zijn eigen band heeft), op tweede gitaar verwelkomden we de bescheiden en uiterst doeltreffende rechterhand Albert Greenlight. Vondst van de avond was ongetwijfeld toetsenist David Sam.

'Guitar Shock', de eerste cd van Zayas a.k.a. Alex Alvarez in negen jaar, vertrekt van een funky ritme met daarop bluescomposities en daarop nog eens veel psychogitaar en een bloemlezing Albert Collins. En zo stuurde de band eerst een reeks funky cd-tracks zoals 'Can I Play My Guitar?' en 'Evil Eye' de zaal in, kwestie van de toon te zetten . Nu is Buddy Guy ook nooit ver uit Zayas’ buurt, dus kregen we een fantastische 'Damn Right I’ve Got the Blues', waarna we weer cd-waarts trokken voor meer funkblues en, na bijna drie kwartier pure fun, een eerste rustpunt met 'Cold Wind Blows'. De sfeer zat goed, dus trok de immer goedlachse en entertainende Zayas alle registers open. Te beginnen met 'Electric Rider', voorzien van een stevige beat met rumblegitaar (staat jammer genoeg niet op de cd) en een absolute meesterzet: 'Chang Chang' van de Buena Vista Social Club. Zayas bewees ermee dat genres dichter bij elkaar liggen dan weleens wordt vermoed, in casu flamenco, latino en blues. “We just like good music” klonk bijna als een verontschuldiging, maar wat een muzikaliteit! Om af te ronden, we zijn nu toch al vijf kwartier bezig, gooit Zayas wat funky cd-olie op het vuur.

Na een snelle hap in de Bar Glacial, opent Zayas de tweede voorstelling met een frotale aanval op de overvolle en direct enthousiaste zaal. Natuurlijk lijkt de tweede voorstelling op de eerste, maar Zayas is een te groot talent om in doorslagjes handelen. Volgt dus vrijwel direct een beklijvende versie van 'The Sky Is Crying' (Elmore James), een ideaal vehikel voor al zijn snarenvirtousiteit. En uiteindelijk kwam alsnog waar ik persoonlijk zo op had gehoopt: een bijdrage van de klassiek geschoolde Javier Mas, de wonderlijke gitarist die een cd uit heeft op Harmonia Mundi, componist voor Catalaanse vedetten (zoals Maria del Mar Bonet) en vaste wereldtourneegitarist van Leonard Cohen. Om maar te zeggen. Maar Mas is bovenal de mentor die altijd in Zayas heeft geloofd en hem ook nu komt steunen. Een half dozijn keren heb ik Mas zien optreden met Zayas, altijd even boeiend en vol muzikaliteit. De heren trakteren ons op een dubbel duet, onder andere Guy’s 'Damn Right I’ve Got the Blues', waarbij Mas zich nog eens de meester van de spaarzaamheid toont. Grandioos. Nu is Zayas niet meer te stuiten en krijgen we spelletjes met de toetsenist en zijn tweede gitarist, een funky einde en ook nog eens twee bissen, een grondige R&B-versie van 'It's All Over Now' en 'Going to Louisiana' waarin nu plots Lightnin’ Hopkins komt opduiken. Drie uur Zayas, een heuse traktatie. Toch die cd maar eens checken (recensie van 'Guitar Shock' in BTTR 83).

Eddy Bonte

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies