Kwaliteit en variatie zijn altijd al sleutelwaarden van de Southern Bluesnight geweest en op de editie 2013 is dat niet anders. Het programma omvat zowel authentiek bluesentertainment als andere door blues beïnvloede genres en de meest mogelijke varianten die daartussen liggen. We zien hoofdzakelijk genietende muziekfans en het feit dat dit zo ongedwongen kan in de comfortabele omstandigheden van het Heerlense theatercomplex mag als voorbeeld dienen voor veel Belgische steden waar de heersende cultuurbonzen Jan Modaal buiten de stedelijke infrastructuur willen houden. Deze zeventiende editie van de Southern Bluesnight was er één van een hoog niveau en van sereen genot...

Limburgzaal

De aftrap in de 'staande' Limburgzaal is voor rekening van Khalif Wailin' Walter. Deze relatief nieuwe naam komt uit Chicago. Hij is het neefje van Carl Weathersby, speelde een tijd in de tourband van Lonnie Brooks en als begeleider van B.B. Kings dochter Shirley. Men signaleerde hem ook in de entourage van Taj Mahal, Otis Rush, Buddy Guy, Junior Wells en Jimmie Vaughan. Dit zijn uiteraard maar biografische gegevens en gedrukte letters zijn gevoelloos. Wellicht is elk optreden anders, maar... hier komt Khalif over als de gemiddelde degelijke bluesrocker. Akkoord, zijn ruwe boogieblues krijgt hier en daar een flardje soul en funk mee en als zwarte zanger heb je sowieso een streepje voor op de bleekneuzen. Maar wereldschokkende dingen doet Khalif niet. Hij is niet meer – maar ook niet minder – dan gewoon een goede opwarmer.

Met dichtgeknepen kijkers zie je doorgaans niet al te veel, maar horen doe je des te beter. Zo hoorden wij Muddy Waters tijdens het concert van zijn oudste zoon, Mud Morganfield. Het blijft verbazingwekkend hoe dicht Mud vocaal in de buurt van zijn ouweheer komt. Wat een geweldig entertainer is hij toch! Hij bezit de zeldzame eigenschap om in elk nummer een verhaal te vertellen en hij schuwt daarbij geenszins de 'double entendre'. In 'Catfish Fishing' poneert hij schalks "With the pole in my hand, I'm fishing left, I'm fishing right and I'm going down to the bottom, that's where all fat cats go." Naadloos rijgt hij er de song 'I Just Want To Make Love To You' aan vast, voor wie het niet had begrepen. "Mannish Boy" scandeert iemand in het publiek, maar Mud kiest zelf welke songs van zijn pa hij vertolkt en geeft de man gevat de repliek: "Ah jongen, hou op, ik heb tien kinderen!" Hij brengt een selectie uit zijn recente cd 'Son Of The Seventh Son' en een aantal Muddyklassiekers en de reacties van het publiek zijn unaniem hartverwarmend. Een eervolle vermelding gaat ook uit naar de jonge Britse harmonicaspeler Harmonica Sam die West Weston vervangt. Chicago's West Side ligt heel even in Nederlands Limburg en we kunnen haast niet wachten om Mud in oktober met een fijn uitgekiende Amerikaanse band aan het werk te zien.

Westkustharmonicalegende James Harman is inmiddels 66, en ook al sukkelt hij al een tijdje met zijn gezondheid, heeft hij muzikaal nog slechts bitter weinig moeten inboeten. Harman blijft ook een publieksvermaker. De manier waarop hij zijn attitude van een soort mystieke waas voorziet, kluistert het publiek aan zijn lippen. Blanke westkustblues heeft op zich al een rijke traditie en heel even wanen we ons in het Hollywood Fats-tijdperk, al zit de inbreng van gitarist Enrico Crivellaro daar voor iets tussen. Halverwege de set verlaat Harman het podium om pianist Gene Taylor vrijspel te geven in zijn twintig minuten boogie-woogie. Taylor is een levende jukebox en gelukkig heeft de band genoeg aan enkele luttele aanwijzingen om te snappen waar Gene naartoe wil, en gaat. Hij ramt het erin aan sneltreinvaart, woordspelingen inclusief. "Don't B-flat, don't B-sharp, just B-nice", grapt Taylor, en hij voegt eraan toe "oh what the f**ck, geen mens snapt hier wat ik vertel". We vinden je grappig, Gene, maar onderschat ons niet, okay? Na Gene's piano- en andere fratsen komt James Harman schuifelend de set afwerken en de Noorse gitarist Ronni Boysen uit Morganfields band komt even meedoen. Dit optreden is eigenlijk één grote jamsessie, maar van een dermate professioneel gehalte dat pretentieloos amusement hoogtij viert.

Franky Bruneel

DSM Juke Joint

In de foyer van het theater, voor de gelegenheid omgedoopt tot DSM Juke Joint, mocht ene David Philips de activiteiten op gang trekken. David Philips, niet bij iedereen bekend vermoeden we, is een singer-songwriter, zoals dat heet, een beetje in de stijl van James Taylor of Jackson Browne, maar… wat hij doet heeft op een zeldzaam nummer met fraaie minorakkoorden na eigenlijk niet zo heel veel met blues te maken. Leuk om even naar te luisteren, want helemaal niet slecht, maar na een nummertje of vier hebben wij het wel gehoord.

We hebben wél geïnteresseerd zitten luisteren naar het Franse duo, uit buurt van Toulouse, Mathieu Pesqué (gitaar) en Roll Pignault (harp). Pesqué en Pignault spelen, en zingen, vooral klassiekers uit het Mississippideltarepertoire. Robert Johnson is uiteraard ook van de partij. Zo krijgen we bijvoorbeeld een schitterende versie van ‘Last Fair Deal Gone Down’ te horen. Daarnaast brengen ze ook een aantal eigen nummers die wel bluesverwant zijn, maar die toch, met wat meer beat, een tikkeltje meer naar de rock neigen. ‘Long Black Road’ is zo een nummertje. Het Engels van de twee heren is niet perfect, maar dat vergeven we hen graag.

Meer rock krijgen we van Hootenanny Jim, een project, zegt het programmaboekje, van multi-muzikant en performer Ad van Meurs. De Easy Riders van de Peel (sic) zorgen dus voor het meer robuuste, stevige werk. Niet echt veel belangstelling voor Hootenanny Jim, maar dat zal wel liggen aan het feit dat op nog een paar andere locaties binnen het theater bands aan het werk zijn. Persoonlijk vinden wij Hootenanny Jim niet zo geweldig, maar het is wel plezant en daar gaat het in de muziek misschien in de eerste plaats wel om.

Rabozaal

In de Rabozaal stonden twee acts geprogrammeerd: Hans Theessink & Terry Evans en het Heritage Blues Orchestra. Theessink en Evans hebben totaal verschillende stemmen, maar die uiteindelijk wonderwel bij mekaar passen. Hun act is in hoofdzaak rustig, laid-back, delta, maar er kan toch ook al eens een iets sneller nummertje, een juke joint stomper, af. Mooie, overwegend rustige set dus, maar hoe mooi ook, na een half uurtje begint bij een deel van het publiek de… verveling toch toe te slaan en blijft niet iedereen de volledige set uitzitten.

Van enige verveling is er geen sprake met de set van het Heritage Blues Orchestra, een negenkoppige soort kleine big band, acht heren en één dame, rond bluesman Junior Mack. De band brengt nogal wat covers die niet dadelijk herkenbaar zijn omdat ze in een eigen Blues Orchestra-jasje gestoken zijn. Gospel, soul, jazz, John Lee Hooker-achtige boogies en allerlei soorten blues, dat zijn de ingrediënten van hun aanstekelijke en nooit vervelende… show, laten we het zo maar noemen. Schitterend gewoon. Spijtig dat het niet langer duurt.

Jean Bervoets

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies