Hoeveel eieren de organisatoren van Hookrock dit jaar naar de zusters Clarissen hebben gebracht, zal misschien voor altijd een raadsel blijven, maar wij vermoeden dat het een respectabel aantal moet zijn geweest, want... Hookrock kreeg het lekkerste festivalweer dat een organisatie zich maar kan wensen. Hookrock had dit jaar wat te vieren, namelijk de tiende editie, proficiat, proficiat, van wat gerust mag worden omschreven als één van de gezelligste, kleinere festivals binnen het circuit. En Hookrock had kosten noch moeite gespaard om de liefhebbers van het genre een feestelijk programma aan te bieden. En een zonovergoten en muzikaal vrij hoogstaand ‘feest’ werd het uiteindelijk.

Even chronologisch? Bij een speciale editie hoort toch ook wel een speciale gast, en daarom had Hookrock Johnny Winter, jawel, de enig échte, gecontracteerd. Wij appreciëren enorm de inspanningen van Hookrock om deze legende naar Diepenbeek te halen, misschien wel de laatste keer dat we hem nog te zien zullen krijgen, maar… we kunnen er ook niet aan doen, hoe belangrijk de man voor de blues ook is geweest, eigenlijk vonden wij de Wintershow een beetje… zielig. Alle respect, daar niet van, maar toch… . Johnny putte vooral uit het oeuvre van Chuck Berry, Hendrix en… The Rolling Stones, met af en toe toch ook wel een beetje eigen werk. We vinden het leuk dit nog eens meegemaakt te hebben, maar deze Johnny Winter, om welke reden dan ook, de podia blijven opsleuren, en dat is helemaal geen verwijt aan het adres van Hookrock, vinden wij een beetje… onkies.

Rusty Roots mocht het voorprogramma voor JW doen en, eerlijk is eerlijk, wij hebben ten volle genoten van hun schitterende performance. We moeten daar niet kinderachtig over doen, Rusty Roots behoort tot de absolute top van de Belgische bluesscene. Rusty Roots is een volwassen band en de heren weten heel goed waarmee ze bezig zijn. Hun show is energiek, helemaal niet stereotiep, nooit vervelend, soms verrassend, maar altijd entertainend.

Zaterdag dan. Acht bands!! Persoonlijk vinden wij dat een tikkeltje te veel, maar… vreemd genoeg hebben wij ons eigenlijk geen moment verveeld en dat zegt uiteraard veel over de kwaliteiten van de gecontrac-teerde bands. Wij zijn, laten we dat vooraf toch even duidelijk stellen, absoluut geen fan van gitaarbeul en -geweldenaar Julian Sas, en na twee nummertjes, toch al snel goed voor een kwartiertje, hebben we het meestal wel gehad. Dat we dit keer de volle drie nummers hebben ondergaan spreekt misschien toch wel in het voordeel van Julian. En… wij hebben helemaal geen probleem met liefhebbers die Sas het absolute einde vinden. Bourbon Street en Moonshine Reunion zorgden zaterdag voor de Belgische inbreng. Bourbon Street, een veel beter dan gemiddeld bandje, houdt het een beetje meer traditioneel terwijl Moonshine Reunion de plezante rockabilly, country en rock-'n-rolltoer opgaat. Twee goede bands van bij ons die de weg openlegden voor het USA- en UK-geweld dat later op de avond nog moest komen.

Hoogtepunt van de avond, en nogal wat liefhebbers zullen het waarschijnlijk wel met ons eens zijn, hopen wij althans, was de set van Anson Funderburgh and The Rockets. Anson, boeiend gitarist, maar geen zanger, laat de zangpartijen over aan Big John Maher (drums) en Charlie Furthner (toetsen en harp). Het is allemaal niet echt spectaculair of opzwepend, maar je proeft hier de échte blues. Wie enige voeling heeft met de ‘klassieke’ blues moet hiervan eindeloos hebben genoten. Ook heel leuk, hoe kan het ook anders?, de set van Joey Gilmore en Sean Carney. ‘Black and White’ in perfect harmony! Gilmore, uit Fort Lauderdale, zorgt voor de meer ‘edgy’ kant terwijl Sean Carney die ruwe kantjes zo een beetje probeert bij te vijlen. Heel erg leuke set van twee tegengestelde muzikanten die mekaar harmonieus weten te vinden. Omdat het niet altijd kommer en kwel moet zijn, heeft John Lee Hooker Jr zijn leukste festivalgezicht opgezet. Niks, geen oubollig gedoe want Hooker Jr doet zijn best om een goede show te brengen. En dat apprecieert het publiek ten volle want de interactie met dat publiek is echt wel vrij solide. Hooker Jr doet uiteraard zijn eigen ding, maar ‘Boom Boom’, van de papa, oogst toch een storm van bijval.

Nieuw voor ons was Chantel Mc Gregor (UK) en laten we al maar dadelijk zeggen dat deze jonge deerne ons compleet heeft verrast met haar ongelooflijk (hard maar aanvaardbaar) gitaarspel. Chantel zingt ook niet onaardig (soms wel wat schreeuwerig) maar bij haar ligt de klemtoon toch overduidelijk op wat zij allemaal uit haar gitaar, en de versterker, kan toveren, en dat is heel wat. Toch een naam om te onthouden. Memo Gonzalez & The Bluescasters mochten deze Hookrock feesteditie afsluiten en ze deden dat in hun eigen welbekende ‘are you ready to partyyyyyyyy’ stijl. Niet zo heel erg hoogstaand, maar qua ‘feestelijke’ afsluiter een voltreffer.

Hookrock 2013, de feesteditie, mag weer bijgeschreven worden in de ‘annalen’. Deze editie was een… heel erg goede editie, met leuke bands, een leuk publiek en een lekker weertje waarop Hookrock duidelijk het patent heeft.

Jean Bervoets

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies