“Thank you for coming and now we’re going to make some noise for you.” In de bloedmooie Stadsschouwburg van Brugge kon u op 15 februari de gitaarvirtuoos Jimmy Moliere aan het werk zien, voormalig begeleider van o.a. Professor Longhair, Johnny Adams, Ernie K-Doe, Tommy Ridgley en Fats Domino. In 2005 dwong orkaan Katrina de man met zijn Belgische vrouw en dochter naar ons land te verhuizen. Tegenwoordig heeft de man hier zijn eigen jazzkwartet.

Voor de grootste inspiratiebron van de man moeten we niet ver zoeken; Wes Montgomery, één van de beste jazzgitaristen ooit, heeft de stijl van Moliere mateloos beïnvloed. Zeker nu Moliere erin geslaagd is uit de schaduw van anderen te treden en met zijn eigen jazzkwartet fenomenaal presteert. Het wonderlijke vingerwerk, de hedendaagse klank en snelheid van zijn muziek doen nooit vermoeden dat de man bijna een halve eeuw op de planken staat. Het geheel is soms visueel wat statig maar wie even de ogen sluit, ziet geen goed geklede en verrassend fitte man op het podium zitten maar bevindt zich in een rokerige jazzclub waar naast de klanten, zelfs de tegels dansen.

Geen fan van jazz? Lees gerust verder, de muziek van Moliere slaagt er namelijk in elke categorie te overstijgen. Wie aanwezig was in Brugge hoorde jazz à la Montgomery, blues à la B.B. King en ja zelfs pop. Met een ondeugende glimlach stuurde de man op een bepaald moment een prachtige bewerking van Eleanor Rigby op het publiek af. Deze onnavolgbare variëteit zorgt ervoor dat eentonigheid wordt vermeden en het gebrek aan zang nooit stoort. Niemand kan zijn muziekstijl beter verwoorden dan de man zelf: “Ik speel jazz. Maar het is eigentijdse jazz. De nummers die ik speel, kan je je achteraf herinneren als je naar huis gaat.” En of we dat konden. Mede dankzij de fantastische begeleiding maakten we een optreden mee dat we niet gauw zullen vergeten. En hoewel het geheel misschien wat traag op gang kwam, werd ons geduld meer dan beloond en eindigde het optreden op een subliem hoogtepunt.

Moliere is gul genoeg om de ruimte te laten aan de talentvolle muzikanten waarmee hij zich omringt. De bassist, Xavier Rau, die zowel akoestische als elektrische begeleiding verzorgde, vervulde net als de drummer, Jean-Pierre Pitteljon, perfect zijn rol. En hoewel ook zij zeker af en toe verdiend in de spotlight kwamen was het vooral de talentvolle pianist Mike Julien die naast Moliere onze aandacht trok. Een jonge virtuoos als dit verdient niet minder dan op een podium te staan met een levende legende als Jimmy Moliere.

Het optreden bereikt zijn hoogtepunt wanneer Moliere met zijn ingetogen stem de klassieker ‘That’s All’ van Nat King Cole aankondigt: “My wife told me that every time I play, I should put in a song for the ladies. Well, here is a song called That’s All and it goes like this: I can only give you love that lasts forever. And a promise to be near each time you call. And the only heart I own, for you and you alone. That's all, that's all.” Kippenvel scheurt over de collectieve rug van de zaal wanneer deze trage ballad onze harten binnendringt. Moliere hoeft niemand meer te overtuigen wanneer hij, “after all, it was Valentine’s Day”, een bewerking van ‘When a Man Loves a Woman’ bracht. Na een onophoudelijk applaus krijgen we Jimmy alleen op het podium. Hij breit een intiem einde aan een optreden waarover ik met heimwee zal vertellen aan mijn kleinkinderen.

Jago Kosolosky

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies