Jaarlijks geeft Filip Morre ter gelegenheid van zijn verjaardag een gratis optreden voor zijn uitgebreide vriendenkring. Nu werd Filip vijftig en dat kon niet onopgemerkt voorbij gaan. Een uit de hand gelopen grap draaide uit op een driedaags gratis bluesfestival. In het verleden heeft Filip Morre zijn organisatorisch talent met wisselend succes onder tien edities van het More Blues Festival gezet en nu, zoveel jaar later, fungeerde de prachtige tuin van het Kasteel van Egmont als locatie voor een nieuwe editie. De festivaltent met plankenvloer liet de bezoekers zelfs in dit barre weer geen kans om verkleumd de nacht in te gaan.

Fernant Zeste had de ondankbare taak om het festival te openen. Fernant Zeste is het pseudoniem voor Jonathan Scheerlinck. De bebaarde Gentse singer-songwriter had als 'special guest' harp-, fluit- en saxmuzikant Luiz Marquez uitgenodigd. Zeste heeft het nieuwe schijfje 'Polaroids' te promoten, en zoals zoveel collega-artiesten heeft hij dit in eigen beheer in de platenrekken gegooid. Met nummers als 'Your Mind Was Temblin', de lofzang aan zijn geboortedorp Welle en 'Louise III' doet Fernant ons sterk terugdenken aan de befaamde Fat Possumsound. Met een improviserende Marquez was 'Snowblind' een vroeg hoogtepunt. Maar met 'Lies' van The Black Keys vond Zeste bij het publiek heel wat meer aanknoping dan met zijn eigen origineel songwerk.

De uit het Italiaanse Trïeste afkomstige pianist Stefano Franco slaagde in zijn opzet om de pauze op te fleuren met aanstekelijke boogie woogieritmes. Stefano moedigde het publiek aan tot de allereerste danspasjes in de 'boogie bar'. Met uitgesponnen versies van Chuck Berry's 'Sweet Little Sixtien', Johnny B Good' en 'Route 66' vloeide het gerstenat bovendien rijkelijk.

Deep And The Dudes maakten voorheen vooral naambekendheid als The Bluescrowns. Als Liz Mandeville uit Chicago in de lage landen is, fungeert de Nederlandse bluesgroep steevast als begeleidingsband. Met een jarenlange podiumervaring kruiden ze hun sound vooral met West Coast-jump, swing en Chicagogetinte nummers. De hemelse bewogenheid van saxofonist Daan Prevoo laat zich makkelijk onderstrepen door een grote dynamiek in de ritmiek van gitarist Paul Voestermans, bassist Arno Vervest en drummer Sjaak Korsten. De band wisselt swingende eigen composities af met covers uit het schatrijke bluesarchief.

Tijd voor het zwaardere werk. Gwyn Ashton vliegt er meteen staalhard in en nummers uit zijn laatste album 'Radiogram' bliksemen ons meteen uit onze sokken. Samen met Nick Skelson (bas) en Damien Williams (drums) volgen de hoogtepunten elkaar in razend tempo op. Songs als 'Don't Wanna Fall', 'Let Me In' en vooral de Willie Dixonklassieker 'I Just Wanna Make Love To You' komen live uitermate goed tot hun recht. Ashton begon uiteraard solo aan zijn concert. Gewapend met een Weissenbornlapsteel, de vintage resonator dobrogitaar en een footstomp, grasduinde Ashton in zijn gevulde collectie met songs als 'Ain't Got Time for That Stuff' en het uptempo 'Ain't My Style'.

Het bluesenthousiasme van Filip More verdient een warm en hartelijk applaus. Hopende op een twaalfde editie van het More Blues Festival trokken we blij het Zottegemse nachtleven in...

Philip Verhaege

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies