Er zijn organisaties die er steevast in slagen om heel wat volk op de been te brengen. Vzw Bluesnight uit Zingem behoort tot die categorie. Zelfs op een verloren gewaande zondagavond en met de stevige concurrentie van de wielerklassieker Milaan-San Remo, tekenden alweer heel wat bluesfans present.

Persoonlijk zijn wij niet zo'n voorstander van een voorprogramma. Maar voor Lightnin'Guy Verlinde maken wij graag een uitzondering. Guy toert al een tijdje door Vlaanderen met zijn nieuwe cd 'Blood For Kali'. Logisch dat hij ook vanavond een uitgebreide bloemlezing uit dit alom geprezen schijfje gaf. Gewapend met zijn Republic dobrogitaar en drumkoffer bracht Lightnin' Guy ons naar de diepe Deltamonding. Nummers als 'The Hangover Man' en 'Don't You Cry', dat het soelaas van een volgepakte vluchtelingenboot illustreert, zijn slechts enkele voorbeelden van de levensverhalen die Guy schetst. De soulklassieker 'Bring It On Home To Me' van Sam Cooke, kreeg zelfs eigentijdse bluesarrangementen mee. Met een akoestische bluesriff was 'You Gotta Move' van Mississippi Fred McDowell een waar eerbetoon aan de pas overleden Magic Slim. Met de wijsvinger naar de hemel gericht, ging het tempo plots de hoogte in. Met het opgeschroefde ritme van het opzwepende 'Boogie Train' was het na dik driekwart uur tijd om afscheid te nemen. Al moest en zou Lightnin' Guy een bisnummer brengen. Het 'bullshitnummer', zoals Guy het zelf maar al te graag verwoordt, is de passionele verhaallijn van J.B. Lenoir in 'I Never Will Go Back To Alabama'. Met zijn diepe roots belegen slide- en harpsongs heeft Lightnin' Guy de Deltamonding in Zingem alweer wat verder uitgediept. Tijd voor een korte pauze en uiteraard ook om de dorstigen onder ons te laven.

Larry Williams (Mud Morganfield) is de oudste zoon van blueslegende Muddy Waters. Met zijn recente cd 'Son Of The Seventh Son' treedt Mud onvoorwaardelijk in de voetsporen van zijn vader. En die energie dwaalt ook moeiteloos doorheen zijn concerten. De traditionele Chicago West Side stijl is dan ook een constant factor. Voor zijn concert in Zingem vond Mud backing bij Europees gerenommeerde muzikanten zoals Ronni Busack-Boyson (gitaar), Ian Jennings (double bas), Harmonica Sam, Eric Ranzoni (keyboard) en drummer Mike Hellier. Na een kort muzikale intermezzo werd een zeer ontspannen en goedgemutste Morgenfield onder luid applaus op het podium getoverd. Strak in het maatpak gegoten overtuigde Mud meteen met 'Walkin Through The Park'. In het Sonny Boy Williamson-nummer 'Elevate Me, Mama' gesticuleert Mud majestueus als een waar dirigent.

Met een knipoog naar zijn begeleiders en de woorden 'take your time', laat hij meteen ook heel wat ruimte om te soleren. Uit zijn recente album is 'Blues In My Shoes' een levensverhaal over de keiharde realiteit en zijn jeugdjaren in de West Side van de Windy City. 'Baby Please Don't Go' origineel van Big Joe Williams uit 1935, zorgde voor kippenvel. De reïncarnatie van vader Muddy werd duidelijk merkbaar in 'Leave Me Alone'. In '40 Days' hield Mud het tempo strak aan, maar in 'Catfishing' maakt hij een omweg door twee vrouwelijke schoonheden op het podium te vragen om samen een flanerend dansje te wagen. Valt ook hier de appel niet ver van de boom? Nee, toch…! Dan maar terug naar de kern van de zaak en een eerste bluesballade met 'Midnight Lover'. De boogiebewerking van 'Caledonia' en het afsluitende 'Got My Mojo Working' deden zowaar de rest. Als bisnummer serveerde Mud het langverwachte 'Mannish Boy'. We hoorden zelden zo'n beklijvende en pakkende versie van deze klassieker. Was dit de Checkerboard Lounge in Chicago of Zaal De Korenbloem in Zingem ? Het was alvast een concert dat nog lang zal nazinderen!

Philip Verhaege

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies