|
||
|
Het weekend rond 21 juli (nationale feestdag) is traditioneel het
BRBF-weekend, en op vrijdag 19 juli en de volgende twee dagen was het
weer zover. Het BRBF moest, noodgedwongen, verhuizen naar een nieuwe
locatie en die nieuwe locatie vond de organisatie een paar honderd meter
verder langs de Deusterstraat. Wij, nieuwsgierig als we toch wel zijn,
waren dus vreselijk benieuwd en… na een verkennende rondgang kunnen we
alleen maar zeggen dat de organisatie uitstekend werk heeft geleverd. De
nieuwe site is inderdaad prachtig. Blijkbaar heeft de organisatie kosten
noch moeite gespaard. Aan alles is gedacht om het de bezoekers zo veel
als maar enigszins mogelijk naar de zin te maken. De ganse site, met
parkings, camping en uiteraard festivalterrein zelf, is logischer en
overzichtelijker ingedeeld. Er is, zonder minste twijfel, heel wat denk-
en handwerk aan te pas gekomen, maar het resultaat is gewoon
schitterend! vrijdag 19 juli
Vier bands op vrijdag is nu toch al een aantal jaren een traditie. Kregen vroeger vooral Belgische en Nederlandse bands de kans op vrijdag, dan werd dit jaar van die piste flink afgeweken. Zo waren The Excitements, een achtkoppige Spaanse band, jawel, uitgenodigd om de feestelijkheden op vrijdag af te sluiten. Wij hadden, eerlijk is eerlijk, nog nooit van The Excitements gehoord, maar wij werden toch aangenaam verrast door wat zangeresje Koko Jean Davis en kompanen te bieden hadden. We kregen een heerlijke mix van funk, swing, blues, rhythm and blues, southern soul en toch ook wel, een beetje, rock. Koko deed precies alle moeite van de wereld om Tina Turner in de schaduw te stellen, maar slaagde daar duidelijk niet in wegens te schreeuwerig en misschien nog een beetje te weinig ervaring. Wie ooit 'The Commitments' (film) heeft gezien, kan zich een redelijk goed beeld vormen van wat The Excitements te bieden hadden. Al bij al een heerlijke afsluiter. Ook heel erg swingend, en met een heel hoog Las Vegasgehalte, acteerden Slick Nick And The Casino Special. De naam zegt het eigenlijk al een beetje zelf. Fifties jump, jive, swing, rock en echte rhythm and blues werden ons deel. Deze 'little big band' is echt wel een ambianceband, zo een beetje in de stijl van Jools Holland. Stijlvol entertainment zouden we kunnen zeggen.
Genoeg gejived, geswingd en gejumped, want eerder op de avond hadden we
uitgebreid kunnen genieten van Hideaway. Het was alweer een
tijdje geleden dat we de jongens nog aan het werk hadden gezien, en
vooral gehoord, en zij verrasten ons met een prachtig gevarieerde set.
Hideaway wilde ons duidelijk tonen wat ze allemaal kunnen, en dat is
uiteindelijk heel wat. We kregen blues, rock, gospel, Louisiana en nog
een paar andere stijlen. Zouden we de term 'Americana' hier ergens
durven gebruiken? Hideaway week meer dan een beetje af van de
platgetreden blues 'dirt road' en dat is een goed ding. We wisten al
heel lang dat Hideaway goed is, maar dit was de beste set die we ooit
van hen hebben gehoord. En o ja, dan was er ook nog het Britse
bluesrocktrio Virgil And The Accelerators. Het mag voor ons af en
toe al eens wat 'harder' zijn, geen enkel probleem, maar trop is te veel
en te veel is trop. En voor ons was het… trop. En hoe hard Virgil en
maten ook loeiden, de respons bij het publiek bleef, vreemd genoeg, aan
de lage kant. Virgil And The Accelerators, écht iets voor de
hardrockende bluesliefhebbers en daar horen wij niet (meer) bij! zaterdag 20 juli
En dan was er de zaterdag met The Heritage Blues Orchestra als absolute topper(s) van de dag, laten we het daar misschien toch wel over eens worden. Negen mensen op het podium die nog 'echte' blues spelen en zingen. Zij deden het hele gamma, van slow blues, over stampende boogie naar pianoblues en gospel, van de delta naar Chicago… en terug eigenlijk. En het was bovendien ook nog onnavolgbaar goed gedaan. Eén van de vele hoogtepunten uit hun set was 'Summertine' (Gershwin), om er maar eentje te noemen, met alleen een piano en de hemelse stem van Chaney Sims. Een absoluut adembenemende topper. Niks, geen lawaaierig gedoe, alleen de essentie. Bij deze band verzinkt de rest eigenlijk een beetje in het niets. Maar vermits wij er toch waren en de redactie van ons een algemeen verslag wenst, toch ook de andere bands even onder de loep nemen...
Robert Cray, die ook liever niet gefotografeerd wilde worden, misschien
stond hij daarom zo ver naar achter op het podium?, begon zijn set met
'Phone Booth', het nummer waarmee hij ook in 1985 opende. Cray
serveerde, natuurlijk, een aantal door iedereen gekende hits, maar toch
ook weer veel nieuw werk waarop het publiek niet zo heel uitgelaten
reageerde. Robert, wiens haar al wat zilverachtig is, acteerde,
misschien wel normaal, niet zo uitbundig meer als 29 jaar geleden. Wij
vinden de set een beetje vlakker, minder enthousiast. Het lijkt ons
allemaal een beetje te routineus geworden. En ook het publiek wist niet
goed wat het met deze Robert Cray aan moest, want de bijval bleef aan de
lage kant. Wij hadden ook veel liever een wat… levendiger Robert Cray
gezien. Jean Bervoets
De verschroeiende hitte, die op het podium vanwege de belichting nog een flinke boost kreeg, had geen invloed op de prestaties van Doghouse Sam And His Magnatones. Maar ook een groot deel van het publiek had op dit vroege uur de hitte getrotseerd om Sam en zijn kompanen aan het werk te zien. Dat hun eind vorig jaar uitgebrachte debuut-cd 'Buddha Blue', wereldwijd goede kritieken kreeg, heeft zeker een positief effect op hun podiumprestaties. Met een fenomenale dosis energie gaf de band een bloemlezing uit 'Buddha Blue', waarbij het swingende 'Why' met de volledig in het wit gestoken bassist Jack Fire in een prominente rol, zeker één van de hoogtepunten was. Bovendien profileert Doghouse Sam zich hoe langer hoe meer als een echte frontman. Hij maakt niet alleen verdomd goed gebruik van de slide en de mondharmonica, maar ook als entertainer begint hij open te bloeien.
Mike Zito is zo een gitarist die je moeilijk in een hokje kan stoppen. Later op de dag zou hij nogmaals op het podium verschijnen maar eerst mocht hij zijn eigen ding doen. Mike's muziek balanceert zowat tussen southern rock, bluesrock en blues. Zijn slidewerk was om van te snoepen en zijn soli waren netjes gedoseerd waardoor ze zeer te genieten waren. Naast eigen songs sierde werk van Lightnin' Hopkins en Luther Allison zijn playlist.
Iemand die we graag terug zagen was Bettye LaVette. Bij haar vorige doortocht in Peer in 2006 liet zij immers een enorme indruk na. Ook nu, zeven jaar later, imponeerde zij nog steeds. Haar eerste single 'My Man-He's A Lovin' Man' uit 1962 zong ze nog steeds met volle overtuiging en 'Heart Of Gold' van Neil Young klonk in LaVette's versie als een compleet nieuwe song. Bettye had niet enkel problemen om de draadloze microfoon op het statief te klemmen, maar ook de hitte speelde haar parten. Die hitte en de daarbij horende stemproblemen verplichtten haar om haar imponerende set jammer genoeg vroegtijdig te beëindigen.
Lambert Smits
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Lambert Smits
___________________________
|