De maand september wordt in Riethoven steevast geassocieerd met rockabilly en rock-'n-roll en dat was dit jaar niet anders. Ook nu weer was zaal De Sleutel de ideale plek voor dit fiftiesfestijn. Organisator Johan van Meurs bokste andermaal weer een internationale affiche in mekaar, waar muzikale kwaliteit topprioriteit was. Tegen de klok van achten liep de zaal reeds lekker vol met vetkuiven, leren jacks en petticoats, zodat het feest kon beginnen…
 

De Nederlandse Hi-Tombs mochten deze 11^de editie op gang trekken. Deze band die we regelmatig ook op Belgische podia aan het werk zagen, behoort ontegensprekelijk tot de top van wat onze Noorderburen op vlak van rockabilly te bieden hebben. Hun set was een bloemlezing van klassiekers, waaronder 'All By Myself', 'Flatback Cadillac' maar vooral een knappe interpretatie van 'Sneaky Pete'. Bovendien nemen zowel bassist Mike als ritmegitarist Frank de zangpartijen voor hun rekening, waardoor hun set vocaal erg goed scoorde. En dan mogen we zeker Fredo op leadgitaar niet vergeten, want wat hij uit zijn snarenplank toverde was subliem.
 

Vertegenwoordigde vorig jaar Lou Cifer de Duitse kleuren, dan was het deze editie de beurt aan Cable Bugs. Hun muziek is een mix van rock-'n-roll, rockabilly en rhythm and blues en is daardoor wel vrij uniek. De band doopt hun genre bugabilly wat eigenlijk nog niet zo een slechte definitie is. Onmiddellijk schakelde Cable Bugs een versnelling hoger en kreeg de gitaar meer ruimte en vooral meer volume. Ook beschikken deze Duitsers over de gave om een klassieker als Jackie Wilsons 'Reet Petite' naar hun hand te zetten. Eigenlijk vinden wij meestal dat men best de handen kan afhouden van zulke songs, maar zoals Cable Bugs deze klus klaarde, wekte het enkel maar bewondering.

België stuurde Smooth & The Bully Boys. Misschien nog niet volledig doorgebroken in Vlaanderen, maar in het Waalse landsgedeelte en in Luxemburg zijn zij vast geen onbekenden. Smooth, met zilverkleurig vest heeft een enorme podiumpresence, en de staande drummer met de beperkte drumkit dreef onze gedachten al vlug richting Stray Cats. En ook het repertoire neigde duidelijk naar de neo-rockabilly met sporadisch zelfs een knipoog naar psychobilly. Of het nu eigen songs of klassiekers als Perkins 'Matchbox' of 'Mystery Train' betrof, steeds was de neo-rockabillystempel duidelijk aanwezig. Zeker een band met een eigen gezicht!

Naast The Jets, die trouwens vorig jaar op de affiche van Rocks stonden, behoort ook Restless tot de top van de Engelse rock-'n-rollscene. Reeds meer dan dertig jaren draagt dit trio het geluid van de fifties uit. Het klakkeloos kopiëren van de songs uit de hoogdagen van het genre ligt niet in de aard van deze mannen. Niet alleen wijkt hun repertoirekeuze af van wat de meeste bands die hun hart verpand hebben aan de muziek van de jaren vijftig presenteren, maar ook hoe zij die muziek aanpakken is vrij uniek. Zo hoorden we een versie van '16 Tons' die in een mum van tijd voor kippenvel zorgde, en de gitaarsolo's die 'Money Honey' en 'Baby Please Don't Go' opsmukten, waren van een zelden gehoord niveau. Het hoeft geen betoog dat deze gasten zonder bisnummers niet terug de plas over mochten.

 

Het was reeds ver over middernacht toen de laatste noten vielen over dit erg gezellig en kwalitatief hoogstaand festival. Bedankt en... see you next year!

 

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.