Voor de derde maal organiseerde Rolmo's Productions dit evenement. Tijdens de vorige edities werd duidelijk de kaart van de rock-'n-roll en rockabilly getrokken en deze keuze zou, op enkele uitzonderingen na, ook dit jaar overheersen. Dit festivalletje begint duidelijk naam te krijgen in het rockabillywereldje. Ondanks het feit dat de eerste band reeds om 17 u. het podium beklom, waren er op dat ogenblik al heel wat liefhebbers de inkomkassa gepasseerd. In het cafetaria zorgde dj-muzikant Koen Depreitere bovendien voor aangepaste muziek.

Klokslag 17 u. mocht coverband Sudden Lee deze editie op gang trekken, waarna The Whocares hun stevige rock op het publiek loslieten. Deze lokale bands hebben heel wat fans en dat is maar goed ook, maar in het publiek vingen wij toch heel wat reacties op van echte rockabillyfans, die klaagden dat ze tot 20 u. op hun honger moesten blijven zitten.

Die honger raakte echter vlug gestild toen de Nederlandse Anita and the Starbombers aan zet kwamen. Wij zagen deze band reeds meermaals aan het werk en het dient gezegd dat het enthousiasme waarmee zij de hillbillycountry serveren aanstekelijk werkt. Anita, die een podiumpresence heeft van een diva uit de fifties, kan rekenen op een uitermate hechte band. Een band die trouwens later op de avond nog als The Barnstompers zouden terugkeren. Op het gebied van hillbillycountry behoren Anita en haar gevolg tot het beste wat Nederland te bieden heeft. Hun nieuwe song 'Silent Lips' was hiervan nogmaals het bewijs.

Uit de USA, toch de bakermat van de rockabilly, kwamen The Ultra Kings. Dit uit North Eastern Pennsylvania afkomstig trio trapte onmiddellijk het gaspedaal dieper in. Hun vettige, wilde rock-'n-roll en rockabilly dreven onze gedachten al vlug richting Link Wray en de vroege Stray Cats. Jammer echter dat de heren tijdens hun surfinstrumentaal uitstapje het noorden verloren en in een rommelig zootje strandden. Maar desalniettemin verdienen deze Kings toch een ruimere bekendheid.

En ook België heeft er een erg goede band bij. Zanger-gitarist Patrick Ouchène breidde zijn band Runnin' Wild uit met zijn bevallige 20-jarige dochter en toverde de naam om naar Crystal Dawn and Runnin' Wild. Ouchène is geen onbekende in het Belgische rock-'n-rollcircuit. Al ruim vijftien jaar duikt hij zowel op binnenlandse als buitenlandse podia op, waar hij met zijn project 'Million Dollar Sunrise' een eerbetoon brengt aan o.a. Presley, Cash, Perkins en Jerry Lee Lewis. In 2009 vertegenwoordigde hij ons land op het Eurovisiesongfestival met het nummer 'Copy Cat', maar hij kon zich tijdens de eerste halve finale niet kwalificeren. Met dochter Crystal als frontvrouw heeft Ouchène een goede zet gedaan. Niet alleen oogt de band een stuk jonger, het voordeel is tevens dat typisch vrouwelijke songs als Wanda Jacksons 'Mean Mean Man' op de playlist kunnen. En laat het nu net deze song zijn waar Crystal toonde wat ze in haar mars heeft. En dat is niet niks! Als een volleerde frontvrouw stuwde ze papa Patrick en zijn bandleden naar de top van hun kunnen. Of het nu een ballade of een rockend nummer betreft, Crystal zette ze neer met een flair alsof ze nooit iets anders heeft gedaan. Dit was ongetwijfeld de mooiste Belgische bijdrage aan deze editie van Rolmo's Roots Rock. Een editie die muzikaal gezien een moeilijke start nam, maar uiteindelijk toch de verwachtingen waar kon maken.

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies