Terwijl de gratis Fonnefeesten zeker een bezoek waard zijn en ook deze zomeravond gelijktijdig plaatsvonden, zijn het toch vooral de Lokerse Feesten die met een mooie line-up jaar na jaar Lokeren op de kaart zetten. Toegegeven, de zon scheen nog fel en de gezellige drukte die ik me herinner uit vervlogen tijden toen ik nog naar Lokeren kwam gefietst - drie kwartier nota bene - en mezelf wijsmaakte dat ik het deed voor de muziek en niet voor het meisje waar ik en mijn hormonen iets in zagen, was pijnlijk afwezig. Seasick Steve was niet de hoofdattractie van de avond - Arno en Damien Rice passeerden ook nog de revue - maar het publiek verwelkomde de 72-jarige wereldster met een applaus, uniek voor het traditioneel sceptische Lokeren.

Ikzelf begin nuchter aan het optreden – de backstageruimte is gigantisch en voorzien van hangmatten en nog meer zoets maar voor een pintje betaal je ook daar 2,5 euro. Seasick Steve en de Zweedse drummer Dan Magnusson, die verdacht veel op The Dude uit the Big Lebowski lijkt, betreden hun arena daarentegen met een fles wijn ter hand, een attribuut dat hen steevast een luid applaus zal bezorgen telkens ze een zomerse slok nemen. De scène wordt jammer genoeg verstoord door de distinctieve festivalgeur van bier en voeten die een man voor me in het publiek verspreidt.

Gelukkig vuurt Seasick Steve meteen 'Don't Know Why She Love Me But She Do' af op het publiek vanuit zijn sigarenkistgitaar – later op de avond werd die nog ingeruild voor een wieldopgitaar, een eensnarige diddley bow, een driesnarige gitaar en, godbetert, een eenvoudig elektrisch exemplaar. Elke voet op het plein stompt mee; de aanstekelijke riffs gecombineerd met stevige drum, ondertussen ontelbare keren gekopieerd, zijn Steve's geschenk aan de bluesrockscene en Lokeren is dankbaar.

Twee jaar geleden zag ik de legende al optreden in Oudenaarde waar hij de voor drugsbezit veroordeelde Pete Doherty verging op Feest in het Park. Ondertussen heeft Seasick Steve zijn zesde plaat uitgebracht, 'Hubcap Music', die minder hoge toppen lijkt te scheren dan voorganger 'You Can't Teach an Old Dog New Tricks' of 'I Started Out with Nothin and I Still Got Most of It Left', de plaat die de artiest definitief lanceerde richting sterrendom. Ondanks het mindere succes biedt de laatste langspeler enkele van de beste nummers van de avond waaronder 'Down On The Farm' en 'Keep On Keepin On' en voegt ze heel wat meer variatie toe aan het repertoire.

Op het podium is de man rustiger en reflexiever geworden zonder dat de kenmerkende energie ontbreekt. Hij kanaliseert die nu in langere en soms poëtische bindteksten. Net als twee jaar geleden kiest hij een mooie blonde deerne uit het publiek om voor zich neer te poten terwijl hij zacht 'Walkin Man' zingt. En hoewel de sfeer nog net niet intiem genoeg is voor een dergelijke zet, doen de blozende kaakjes van de jongedame mijn hart smelten wanneer een gigantisch securityexemplaar haar enkele meters van me opnieuw over het hek tilt, tevergeefs een aanstormende midlifecrisis bestrijdend.

Na een aantal snelle boogies en het eerder genoemde 'Keep On Keepin On' - halverwege opnieuw gelanceerd na de profetische woorden: "At least when you're dead and gone, all they can say is that you kept on keepin' on." - zet Seasick Steve zijn countrypet op en brengt 'Purple Shadows'. Wie aanwezig was en geen kippenvel kreeg, adviseer ik sterk medisch advies in te winnen.

Na democratisch advies beslist het bluesduo de avond af te sluiten met 'Dog House Boogie'. De Lokerse Feesten, waar bizar genoeg steevast geen bisnummers gespeeld worden, dwingen Steve en Dan de boogie uit te rekken opdat het publiek niet hongerig zou achterblijven. Voor het nummer beëindigd wordt met het slaan van een gitaar op de drums en een symbaal dat door de lucht vliegt, krijgen we een zeldzame blik in Seasick Steve's jeugd; hoe de man als kind de vuist te verduren kreeg van een Koreaveteraan die toevallig ook zijn vader was maar dat niet langer wist. Nadat hij op dertienjarige leeftijd uit een gesloten raam geslingerd werd, kwam hij naar eigen zeggen op het idee zijn vader te vermoorden. En hoewel hij de volgende dag met geladen .45 automatic papa zat op te wachten - "Like all good American boys, I knew where the loaded guns were. I guess that's why we shoot each other so much." - nam hij die dag enkel de beslissing van thuis weg te lopen. Steve's toespeling op de Amerikaanse wapenwet is niet de enige politieke boodschap op het podium. Magnusson draagt een shirt waar klaar en duidelijk 'Go to hell Stone' op te lezen valt, deelnemend aan een ad hoc-campagne van muzikanten tegen muziekblad Rolling Stone dat Dzhokhar Tsarnaev, verdacht van de Boston Marathon aanslag, zou hebben verheerlijkt. Dit onder andere met een intussen beruchte en toegegeven flamboyante coverfoto.

Minuten later verlaat ik het plein, laat Arno en de Ierse jongeman voor wat ze zijn en hoor Claptons versie van JJ Cale's 'Cocaine' uit de boxen schallen wanneer ik met overdreven melancholie besef dat mijn nageslacht Seasick Steve jammer genoeg nooit aan het werk zal zien.

 

Jago Kosolosky

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.