De vzw Recovery verschaft hulp aan enkele plaatselijke jongeren met beperkingen, en organiseert regelmatig evenementen om financiële middelen te verwerven. Het was echter de eerste keer dat ze dit deden in de vorm van een bluesfestival. Voorzitter Marc Philtjens kon voor het samenstellen van de affiche rekenen op Marcel Schaeken, geen onbekende in de blueswereld. Met drie topbands van eigen bodem was ambiance reeds op voorhand verzekerd.

Mr P.C. And The Uploaders mochten het feestje op gang trekken. Geen gemakkelijke opdracht als je bedenkt dat het publiek voor een groot deel bestond uit sympathisanten, die de vzw een warm hart toedragen. Voor velen zal dit de eerste confrontatie met het fenomeen 'blues' zijn geweest. Patrick maakte echter dat het publiek stilaan op dreef kwam. Met songs als 'Hoi, Hoi, Hoi', 'She Moves Me', 'Seven Nights To Rock' en 'Caledonia' lukte dat zonder problemen. Een serieuze aanwinst voor de Uploaders is zonder meer saxofonist Marc Swerts. Marc, die door het leven gaat als professor-doctor, gespecialiseerd in non-verbale communicatie, blaast letterlijk nieuw leven in Mr. P.C.'s repertoire.

Tijdens de set van Fried Bourbon raakte het publiek zelfs aan het dansen. Dat Steven Troch en zijn mannen tot het beste behoren wat de Belgische bluesscene te bieden heeft, was andermaal duidelijk. Een goede groove, een vet klinkende gitaar en een messcherpe mondharmonica sierden hun set. 'A Feeling Called The Blues', Little Walters 'Can't Hold Out Much Longer' en 'Nine Below Zero' waren maar enkele songs die de toeschouwers verorberden als zoetekoek. De hoe langer hoe enthousiaster wordende menigte zong 'Diggin' A Hole' zelfs uit volle borst mee. Fried Bourbons laatste song 'We Gotta Go' was dan ook niet letterlijk te nemen, want zonder bisnummer mochten ze de Witte Zaal niet verlaten.

Vier handen, twintig vingers, twee stemmen en twee paar voeten en toch klinken als een volledig orkest. Niet gemakkelijk, maar The John Henry Orchestra bewees dat het kan. Jan Jaspers, één helft van het duo, speelde hier min of meer een thuismatch. Samen met Henk 'Last Call' Van der Sypt kregen ze de massa tot op het kookpunt. Het is formidabel om te zien wat deze heren doen met songs als CCR's 'Green River', 'Get Back' van The Beatles, 'I Feel Good' van James Brown, '19th Nervous Breakdown' van de Stones, en zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Jan en Henk coveren geenszins deze nummers, alhoewel ze natuurlijk wel herkenbaar blijven. De passie en de emotie die zij in hun repertoire steken, stralen zij zonder meer uit op hun publiek. Doornat van het zweet maar tevreden verlieten zij, na ruim anderhalf uur het podium. En dan te bedenken dat ze nog maar net een rit van pakweg 650 km achter de rug hadden om hier te geraken.

Deze eerste September Blues heeft zeker bij een aantal mensen de bluesmicrobe wakker gemaakt. Nu nog maar hopen dat ook vzw Recovery er beter van geworden is, en wie weet... breit men hier nog een vervolg aan...

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.