Het gezellige gratis bluesfestival Swing Wespelaar was het weekend van 16 tot 18 augustus aan de 26ste editie toe. En na de erg geslaagde zilveren editie van vorig jaar had de organisatie ook dit jaar weer voor een hoogst interessante affiche gezorgd. Zo waren, bijvoorbeeld, op vrijdag de Keith Dunn Band, de Ierse Grainne Duffy en Doghouse Sam & His Magnatones uitgenodigd om het het talrijk opgekomen publiek zo goed mogelijk naar de zin te maken. En voor de zaterdag waren The Blues Vision, Eddie Martin, Jo Harman, Sugar Blue, The Delta Saints en John Mayall gecontracteerd.
 

vrijdag 16 augustus
 

Dat het niet altijd van ver moet komen of veel geld moet kosten (?) bewezen onze eigen Doghouse Sam & His Magnatones in overvloedige mate. Met drie zijn ze op het podium, maar ze klinken alsof ze met vijf of zes zijn. En wat Sam dan wel te bieden heeft? In hoofdzaak 'good time' blues: straight blues, wat boogie, wat Mississippi, een beetje samba, een beetje rock en rockabilly en ook wel wat swing. Kortom een set die nooit verveelt en het dankbare publiek kon dit hogelijk appreciëren. Vooral de afsluiter met Sam op de Kellogg's Cornflakes-gitaar deed het hem bij de massa. Sam mocht openen, maar voor ons was hij, na enig afweegwerk, het beste van die vrijdag.
 

Heel wat minder enthousiast en lyrisch kunnen we, als bluesliefhebber, zijn over de set van de jonge deerne Grainne Duffy. We deden ons best, maar… we geraakten maar niet onder de indruk van haar rock-pop-folkset. Grainne is Ierse en misschien daardoor klonk haar 'blues' misschien een beetje te fel 'folky'. Op Dranouter zou Grainne wellicht hoog hebben gescoord, maar niet in Wespelaar en dat was ook wel te merken aan de vrij lauwe reacties van het publiek. Grainne durft wel eens vergeleken worden met Rory Gallagher, maar dat vinden wij er wel een tikkeltje over. Na 35 minuten toch ook een slow blues en die was wél goed. Dus… ze kan het, maar waarom niet meer van dat op Wespelaar?
 

De 'echte' blues, wat heet?, kregen we later op de avond van de Keith Dunn Band. 'Stomping' blues, gelardeerd met wat John Lee Hooker en Muddy Waters werd ons deel. Keith zorgde al dadelijk voor die 'vettige' sound die duidelijk hoort bij de zweterige 'juke joints' en rokerige clubs. Die 'galmende' gitaar en die donkere harp zouden die misschien geleend kunnen zijn bij… Slim 'Scratch My Back' Harpo? En, o ja, Keith zingt daarenboven ook aardig, dat zouden we nog vergeten. Maar dat wisten de liefhebbers uiteraard al lang.
 

zaterdag 17 augustus
 

Volgens sommige bronnen zouden 10.000 liefhebbers zaterdag opgekomen zijn om John Mayall, de 'godfather' van de Britse blues, nog eens aan het werk te zien, én te horen vooral. Dit lijkt ons, met ons inschattingsvermogen, een tikkeltje overdreven, maar feit is dat je op zaterdagavond in Wespelaar, bijna letterlijk, over de koppen kon lopen. Met andere woorden, het marktplein, of wat daarvoor moet doorgaan, en aanpalende straten, zagen, zeker bij avond, zwart van het volk. Op een bepaald moment was het… 'terrein' overvol en moest de organisatie beslissen om geen volk meer toe te laten. Een uitstapje naar de wc, bijvoorbeeld, was bijna een Indiana Jones-avontuur. Tijdig vertrekken was de 'boodschap'.

 

Maar nu we het toch over John Mayall hebben. John 'wat je zelf doet, doe je beter' Mayall nam uitgebreid de tijd om zijn instrumenten te… stemmen. Zodanig zelfs dat een (klein) deel van het publiek serieus ongeduldig werd en afkeurend gefluit liet horen. (Die zijn nooit naar Jazz Bilzen geweest zeker!? LOL!!) John, niet de beste zanger en instrumentalist, vinden wij nog altijd, is bijna tachtig, jawel, en kan uit een quasi onuitputtelijke voorraad hits en hitjes kiezen. John heeft zich altijd met de beste gitaristen weten te omringen en met Rocky Athas (Texas) heeft hij weer de perfecte sideman naast zich. 'The Sum Of Something', 'Parchman Farm', 'Dirty Water', 'Gimme One More Day', 'Congo Square' waren een greepje uit de aangereikte snoepjes. John (en band) speelden een goede set, niet adembenemend spectaculair, maar gewoon… goed, en veel meer hoeft dat eigenlijk ook weer niet te zijn.

Even voordien hadden The Delta Saints, uit Nashville, hun duivels ontbonden. We hebben de Saints de laatste tijd al een aantal keren gezien en hun podiumshow is wervelend enthousiast, maar wij hebben er toch een beetje moeite mee om deze 'jonge honden' onvoorwaardelijk goed te vinden. Dit lijkt ons 'blues' (?) door de jeugd voor de jeugd. Waarmee we niet gezegd willen hebben dat een… ouder publiek niet van hun show kan genieten, integendeel. Hun eerder rockende blues, soms op het randje van de bluesrock, werkt heel aanstekelijk en adrenaline verhogend, althans bij een groot deel van het bijwijlen serieus uitgelaten publiek.

De, voor ons dan, beste 'blues' kwam op zaterdag misschien wel van Sugar Blue. Deze harmonicawizz speelde een heel intense set met blues, uiteraard, wat funk en een streep rock. Hij gunt zijn publiek weinig tijd om op adem te komen, want hij dendert met een sneltreinvaart door zijn setlist. Zodanig zelfs dat zijn jonge echtgenote Ilaria Lantieri, op bas, hem nauwelijks kan bijhouden. Een beetje storend, toch wel, de na een tijdje irritante vraag: “How you all doing?”. “We're good, Sugar, we're good!”. Als pièce de résistance perst Sugar er een dertien minuten durende versie van 'Hooche Coochie Man' uit met een aantal, soms over the top, harmonicafantasietjes. Niet onmiddellijk helemaal onze meug, but then again, who are we?

 

Van de Britse Jo Harman hadden we nog nooit gehoord. In hotpants en shades probeert zij het publiek van haar kunnen te overtuigen. Miss Harman heeft een goede stem die heel af en toe een heel klein beetje aan Janis Joplin doet denken. En of ze ook wat blues deed, willen jullie weten? Wel, eigenlijk niet (veel). Haar set leunde veel meer bij de rock en pop aan dan bij de blues. Is Jo representatief voor de hedendaagse Britse blues? Wij hopen het niet. Ook uit Groot Brittannië overgevaren, maar uren te laat: Eddie Martin. Zoveel te laat dat hij nog welgeteld twintig minuten podiumtijd kreeg. Eddie heeft nog wél voeling met die typische, toch wel aparte, stevige Britse blues, maar dat kon hij op Swing dus maar heel beperkt laten horen. Volgende keer op tijd komen, Eddie!

Opener van zaterdag was The Blues Vision, een interessant trio jonge mensen dat op Swing de kans kreeg, als dat dan nog nodig was, om te laten horen wat ze in hun mars hebben. En dat is, jawel, toch heel wat. Let wel, je bent jong, je wil wat en je hebt het niet zo begrepen op al die 'duffe' oude stuff, dan is de sprong naar de iets meer rockende blues niet zo heel groot. Leuke band, die oud en nieuw versmolten tot een voor iedereen aanvaardbare mix. Voor ons soms een beetje veel aan de (te) stevige kant, maar al bij een knappe prestatie van een band die toch wel 'visie' heeft op de blues.

 

Jean Bervoets

zondag 18 augustus

 

Terwijl de regen met bakken uit de lucht viel, zetten wij koers richting Wespelaar. Hoe dichter wij het Vlaams Brabantse dorpje naderden, hoe vaker wij de snelheid van de ruitenwissers moesten bijsturen. Werkten ze aanvankelijk nog op volle kracht, dan werden ze langzaam maar zeker teruggeschroefd naar de lagere stand om tenslotte in interval te eindigen. En dat de weergoden Swing duidelijk in hun hart droegen werd al vlug duidelijk.

The John Henry Orchestra had nog maar net de instrumenten gestemd of de eerste zonnestralen boorden zich reeds een weg door het wolkendek. Jan Jaspers en Henk Van der Sypt gaven tijdens hun set een mooi staaltje weg van hoe je als duo toch als een volledig orkest kan klinken. Deze gasten zijn niet alleen fervente boogielovers, maar bovendien strooiden zij deze aanstekelijke muziekvorm, door middel van werk van o.a. Free, Hooker, Canned Heat, CCR en Stones, met enthousiasme uit. Puike set!

Met hun recente 'Fast Cars, Guitars, Tattoos & Scars' heeft Voodoo Swing zich daadwerkelijk bij de top van de rockabillybands gevoegd. Dit trio bestaande uit Shorty Kreutz (gtr, voc.), Tommy Collins (contrabas) en Leeroy Nelson (drums) reeg de hoogtepunten aan mekaar alsof het niks was. Met songs als 'Down The Oak', 'Chasin' The Devils Hotrod', 'Better Be Changing Your Ways' en het van Cash geleende 'Folsom Prison' kregen deze gasten uit Phoenix het publiek moeiteloos op hun hand. Alhoewel Voodoo Swing sterk aanleunt bij de oorspronkelijke rockabillybands uit de fifties, hebben zij het talent om een geheel eigentijds geluid neer te zetten. Het feit dat Shorty Kreutz wordt gesponsord door dé gitaarfabrikant voor de rockabillygitarist, nl. Gretsch, spreekt voor zichzelf. Het groot aantal cd's en t shirts dat de band na afloop van hun optreden verkocht was de kers op de taart voor Voodoo Swing.

 

The Charlie Morris Band kreeg de moeilijke opdracht om het hoge niveau dat de vorige bands hadden gecreëerd aan te houden. Morris, een naar Zwitserland uitgeweken Amerikaan schoot echter danig tekort. Zowel zijn moderne elektrische blues als zijn gitaarspel en zang konden niet echt overtuigen. Als achtergrondmuziek was dit nog te pruimen, maar zijn rustig voortkabbelende set klonk niet aanstekelijk genoeg om ons bij de les te houden.

Wie wel wist hoe je het publiek moest bespelen was de Amerikaanse Kirsten Thien. Vanaf de eerste noten had zij contact met de massa. Een contact dat zij nog verder uitbouwde door middel van haar dialogen en vooral met haar versie van Elvin Bishops 'Fooled Around And Fell In Love' dat het publiek luidkeels meezong. Het repertoire van deze roodharige New Yorkse balanceert tussen blues en de betere pop. In dit laatste genre wordt ze vaak vergeleken met Sheryl Crow, en dat is geenszins een slechte vergelijking. Na afloop nam Kirsten ruim de tijd voor haar voornamelijk mannelijke fans, die dolgraag met haar op de foto wilden, al hadden wij de indruk dat dit voor sommigen nog niet voldoende was.

Aan een reeds ruim drie decennia durende carrière en een waslijst aan albums herken je de ware artiesten. Wel, afsluiter Joe Louis Walker is er zo eentje. Trouwens onlangs voegde hij aan zijn opname in de Blues Hall Of Fame nog een Livin' Blues Award toe voor zijn album 'Hellfire'. Walker, briljant gitarist en zanger, maakte een enorme indruk. Zijn repertoire dat door de jaren heen evolueerde van het ietwat klassiekere blueswerk naar het modernere, was zonder meer de garantie voor een erg gevarieerde set, waar vooral zijn 'In The Morning' een diepe indruk naliet. Met Joe Louis Walker koos de organisatie andermaal voor een afsluiter van formaat.

 

Swing 2013 was weer erg mooi geweest en de reacties die wij bij het publiek sprokkelden, waren allemaal positief. Dat in tijden van crisis dit festival nog steeds gratis wordt aangeboden, stemde bovendien vele bezoekers uitermate tevreden!

Lambert Smits

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.