|
|
||
|
|
 'Eens
'Haringe' gepasseerd is, gaan we snel naar de donkere dagen', denken we
wel eens bij onszelf. En eigenlijk is dat ook wel zo. Dat het gaat
winteren... daar storen we ons allang niet meer aan. De winters zijn
toch niet meer zoals vroeger. Maar op muzikaal vlak zit het bluesjaar
er na Blaublues zo goed als op, enkele leuke clubconcertjes niet te na
gesproken. En die winters zijn misschien niet meer zoals vroeger, maar
de vijftiende editie van dit sympathieke Westhoekfestivalletje was dat
zeer zeker wel. Vroeger, een eeuwigheid geleden, u weet wel, gingen we
naar een bluesfestival en vonden we driekwart van de bands goed. Het
was in de tijd dat het woord 'rootsmuziek' nog niet eens was
uitgevonden, laat staan dat slimme marketeers met die
klok-en-klepelmuziek onze bluesfestivals zouden komen verkloten. Toen
programmeerde een festival gewoon verschillende soorten blues. Nu kon
het wel eens gebeuren dat je als liefhebber een deelgenre minder kon
smaken, maar dat was nooit omdat de uitvoerders ervan zo van die voze
geitenwollensokkenjongens waren. Wel, Blaublues 2014 was zo'n festival
als vroeger. En vroeger was alles beter, toch? Blaublues 2014 was de
beste editie die we tot dusver hebben bijgewoond, en we komen hier toch
al een tijdje... Stipt om 20 u. mag Fried Bourbon
aftrappen. De band uit het Mechelse is al een jaar gesplit maar
vooraleer in vrede heen te gaan, moesten ze nog duizend
'farewell-concerten' spelen. Het is vanavond hun aller- maar dan ook
hun allerlaatste optreden, na toch ruim een decennium te hebben
meegedraaid in de Belgische eredivisie van de blues. Fried Bourbon
levert een puike set af, met als hoogtepunt de feestelijke boogie
'Diggin' A Hole' waarin het opzwepingsvermogen van gitarist Tim
Ielegems vervaarlijk piekt. Harmonicaspeler Steven Troch heeft zijn
gloriemoment in 'Nine Below Zero' van Sonny Boy Williamson. Gelukkig
komt er geen melancholisch geleuter over het einde van de band en de
voorbije tien jaar. Alleen kan Tim het niet laten om in het bisnummer
zijn slide even 'Jef gaat voor ons geen commissies niet meer doen' te
laten huilen. Ijzer op ijzer. Merg en been... Voor
de zaal staat een tentconstructie en daarin kunt u cd's kopen, worsten
eten (geweldig lekker trouwens, want ze zijn nog steeds gemaakt van
echt vlees van dode beesten) en er speelt ook telkens een akoestische
act tijdens de pauzes. Deze keer is dat Blackberry 'n Mr. Boo-Hoo.
Bij de start van hun eerste set staat de micro al open - zoals men dat
in de volksmond pleegt te zeggen - en we horen een duidelijke 'putain'
uit de mond van gitarist Bastien 'Blackberrry' Alzuria kruipen. Het
meest Franse van alle Franse woorden verraadt de afkomst van deze
jongens maar aan hun muziek is dat verder niet te horen. Drie
vermakelijke sets lang, balanceren ze op de grens tussen Frankrijk en
Amerika. 'Zeveraar', horen we u al denken. 'Frankrijk grenst toch niet
aan Amerika?!'... Toch wel hoor! Luister maar eens hoe de harmonica van
Franck Bailly perfect de rol van de cajunaccordeon vertolkt, wanneer
het duo walsen en quadrilles met Mississippiblues samengespt. En
dan... dan is het tijd voor het absolute hoogtepunt van de hele avond.
We beseffen het, de avond is nog jong, maar van bij de eerste tonen van
het gelegenheidscollectief New Blues Generation
is het duidelijk: dit wordt een heftig en memorabel concert. De
ruggengraat is de ritmesectie, bestaande uit drummer Jerry Porter (die
in Chicago met iedereen heeft gedrumd, maar vooral veertien jaar bij
Buddy Guy) en bassist Russel Jackson (zeven jaar bij B.B. King). De
blikvangers zijn drie kinderen van beroemde ouders: Shawn Holt (zoon
van Magic Slim), Tasha Taylor (dochter van Johnnie Taylor) en Wayne
Baker Brooks (zoon van Lonnie Brooks). Shawn steekt heel strak van wal
met enkele nummers uit zijn recente cd 'My Daddy Told Me'. Er zit
venijn in zijn vingers, of zijn het die Vlaamse snaren op zijn gitaar
die het hem doen? Het flink uit vaders kluiten gewassen zieltje had
immers zijn vlucht gemist en is hier - in tegenstelling tot zijn bagage
- via een omweg toch geraakt. Zijn hebben en houden staat dus nog in
Chicago O'Hare maar zijn Gibson Les Paul heeft hij, snaarloos
weliswaar, met de handbagage meegegraaid. Dat zijn zo van die 'leuke'
momenten voor tourmanagers. We kunnen ons dit hectische dagje voor de
Blaubluesploeg zo voor de geest halen. Na de ruige Chicagoblues  van
Shawn 'Lil' Slim' Holt, komt Tasha Taylor op. Het woord 'blikvangers'
van daarnet is niet eens zo slecht gekozen, want dit beeldschone kind
vangt er nogal wat! Ze staat kortgerokt op het podium, alsof ze wil
zeggen 'als jullie mij niet graag horen zingen, geniet dan maar van
mijn benen!' Nou, wij vinden alvast dat ze ook bijzonder goed zingt. Ze
brengt o.a. een verbluffende versie van 'Who's Making Love', een funky,
bijwijlen zelfs disco-achtig soulbluesnummer. En het moet gezegd dat
die Chicagobluesjongens deze stijl magistraal meester zijn. Dit is het,
dit is het gewoon! De sfeer van, zeg maar, de Kingston Mines in Chicago
is met dit wonderkind naar Haringe meegevlogen! Ook in haar handbagage.
We gaan de uitdaging aan om temidden een kolkende opgehitste menigte
enkele foto's van dit kleine godinnetje te schieten, en we vervloeken
het feit dat er geen frontstageruimte is. Zie ons daar nu staan
sukkelen! Maar goed, terug naar die sfeer dus. Wayne Baker Brooks houdt
die na Tasha nog even vast, want hij gaat de conversatie met het
publiek aan in een lang uitgesponnen versie van 'Long Distance Call'.
Als geen ander verstaat hij de kunst om zijn blues een verhaal te laten
vertellen en het is dan nog vooral zijn gitaar die spreekt! Aan het
eind van dit verpletterende concert doen alle artiesten één gezamenlijk
nummer en dan is het onverbiddelijk over en out. Als een uur maar een
kwartier duurt, dan weet u het wel. Dan is het goed geweest.
Verschrikkelijk goed zelfs. Wie hierna nog moet optreden, zal het niet
voor niets krijgen... We zijn aangenaam verrast, want ook de Franse soulbluesband Malted Milk
speelt zo gezwind en soepel als een bal lamsgehakt in een pot
abrikozenjam. Ze plaveien een perfect paadje van Motown- en Staxriffjes
en -loopjes, waarop soulzangeres Toni Green
uit Memphis, Tennessee zich zeer zeker de poten niet breekt. Toni, ooit
begonnen als achtergrondzangeresje bij Isaac Hayes, ziet eruit als een
vaudevillemadam. We weten niet waarom, maar ze doet ons qua looks een
beetje aan Ma Rainey denken. Stilistisch tapt ze uit hetzelfde vaatje
als haar grote voorbeeld en stadsgenote, Ann Peebles. De band volgt
haar zelfs in deze Memphissound en we vermelden hier expliciet de
steengoede gitarist Arnaud Fradin. Dit is een hartverwarmende set
soulblues en weerom een schot in de Blaubluesroos. Blaublues 2014 sluit in alle stevigheid af met Samantha Fish en Mike Zito & The Wheel.
De blonde bluesrockvamp uit Kansas City komt haar nieuwe cd 'Black Wind
Howlin'' (Ruf Records) promoten en kickt nogal wat ass met 'Go To
Hell'. 'Haar stem is toch al veel verbeterd bij in het begin', horen we
een aantal mensen prevelen. Het klinkt haast als 'ze speelt nog bij de
miniemen maar het is toch al beter dan in haar tijd bij de welpjes'.
Tja, met zangeressen als Tasha en Toni achter de kiezen, wordt een mens
al wat... kieskeuriger. Bluesrockfans reageren echter enthousiast,
zeker wanneer na een klein halfuurtje Mike Zito het roer overneemt. Ook
hij promoot een nieuw album: 'Songs From The Road' (ook op Ruf
Records). In zijn band heeft hij de prima saxofonist Jimmy Carpenter
die erin slaagt om nuance in Zito's bluesrock te leggen. We zijn ons
ervan bewust... de woorden 'bluesrock' en 'nuance' in één zin, dat kan
eigenlijk niet, maar er zijn zo van die spreekwoordelijke
uitzonderingen. Bovendien is Zito een degelijke zanger. En zijn
huidskleur past bij het soort muziek dat hij brengt...Het wordt stilaan tijd om richting 't Kommiezenkot in Abeele (Poperinge) te tuffen. Het voormalige douanekantoor, pal op de grens met Frankrijk, is nu een heel sfeervol en net hotelletje. We gaan er straks maffen met onze kop in België en onze voeten in Frankrijk. Of omgekeerd, dat weten we nu nog niet. We feliciteren de organisatoren met deze toch wel erg knappe editie van het festival. “We hebben een beetje geluk gehad”, zegt Jurgen Lahoutte heel bescheiden. Dat geloven wij niet. Wij verdenken er hem van alles nauwkeurig te hebben uitgekiend. Met een grote kennis van zaken dan nog wel. En strevend naar een perfecte balans tussen zoveel mogelijk deelgenres van de blues, zonder infiltratie van berggeiten, jodelaars en rednecks. Blaublues 2014 was echt wel weer een bluesfestival zoals vroeger... Franky Bruneel
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel _____________________
|
