Na een totaal fout geprogrammeerde openingsband, The Devilles, een powertrio in de stonerrockstijl, betreedt Gary Clark Jr. iets na negenen het podium en hakt er gelijk in met de midtempo boogie 'Nextdoor Neighbor Blues'. Gary zingt: “Got a call from my neighbor this morning, told me my baby was gone. She took the keys to the Cadillac, left my clothes up on the lawn”. Het trage, slepende 'Catfish Blues' brengt het publiek helemaal in de bluesstemming.

De aanwezige fotografen kijken elkaar vragend aan. Dit is geen belichting waarop ze hadden gehoopt. Gary staat voortdurend in het donker en er zijn veel witte backlights, té veel! Publiek en fotografen worden meerdere malen verblind door de slechtste lichtshow ooit in de A.B. Gary zegt niet veel, en komt eerder verlegen en onzeker dan arrogant over. Hij komt langzaam los als iemand “How you're feeling?” roept en hij een beetje aarzelend antwoordt: “A little bit hot, thank you”. Waarna hij weer gas geeft. Het door Motown geïnspireerde en Curtis Mayfield geïnjecteerde 'Ain't Messin' Around', heeft een catchy refrein dat Gary met falsetstem zingt.

Dat Clark een fabuleuze bluesgitarist is, bewijst hij in B.B. Kings '3 O' Clock Blues'. En hij kent zijn leermeesters uitstekend. In de solo verwijst hij naar T-Bone Walker, één van de grote voorbeelden van B.B. King. Mooi! Deze adempauze duurt niet lang, want 'Travis County' is een pompende rock-'n-roll waarvan Kim Wilson van The Fabulous Thunderbirds duizelt. Het sfeervolle, met logge riff aangedreven 'When My Train Pulls In', vermengt blues, soul en rock evenredig, een beetje zoals we dat kennen van Free. Dat Clark zonder problemen blues, soul of Prince-achtige vocalen met overtuiging kan neerzetten, toont hij in de gevoelige ballad 'Please Come Home'. De snelle en smerige John Lee Hooker-boogie 'Don't Owe You A Thing' jut het publiek verder op, om ze daarna een euforisch gevoel te geven met het trage en stevige 'Numb', waarvan de gitaarriff wat wegheeft van 'Come Together' van The Beatles.

De A.B.-menigte koelt wat af tijdens de slowblues 'If Trouble Was Money', om weer aan het dansen en juichen te gaan tijdens de poppy soulsong 'Things Are Changing', waarin Gary zijn elastische stem nog eens demonstreert. Een klassieker in wording is het rauwe, met reggaedrumpartijen doorspekte 'You Saved Me'. Quasi akoestisch speelt Clark Jr dan een korte solo-uitvoering van 'Blak And Blu', die feilloos overvloeit in het sublieme slot van de show, 'Bright Lights, Big City', dé klassieker. Het volume gaat wat omhoog, de distortiepedaal is ingedrukt en het publiek probeert boven de muziek uit te schreeuwen bij de herkenning. Wie het nummer kent, weet dat dit een schoolvoorbeeld van 'less is more' is. Simpel, ietwat monotoon, formidabele riff, maar meevoerend en hypnotiserend mooi.

Het feest is compleet, helemaal af, mét een sterk uitgebalanceerde set, heerlijke songs, Gary goed bij stem en gitaar spelend zoals geen ander van zijn leeftijdgenoten. Bissen doet hij solo. Voorzien van gitaar en mondharp, brengt hij een 'intieme' versie van '(In The Evening) When The Sun Goes down'. De kers op het toetje!

Peter Jacobs