De plaatselijke Salty Dogs mochten het gebeuren op gang trekken en, bij God, zij deden dat helemaal niet slecht. Zij deden dat zelfs heel goed. Vooral zangeres Ilse Simon kon ons vrij gemakkelijk bekoren. Maar… Salty Dogs is meer dan Ilse. Stuwende kracht achter dit collectief vinden wij gitarist Carl Rottiers. Salty Dogs brengen dansbare swingblues. Het was alleen maar spijtig dat er weinig of niet werd gedanst. Leuke band, goede set. Wij hebben de ganse set ‘uitgezeten’ en dat pleit alleen maar in hun voordeel. Salty Dogs af en Corey Harris & The Rasta Blues Experience op. Harris, met zijn indrukwekkend rastakapsel opgeborgen in een even indrukwekkende muts, denken wij, brengt een mix van reggae, klassieke blues, country, folk en nog een aantal Caraïbische ritmes en genres. Zijn set is, uiteraard, heel… ritmisch, apart en soms zelfs een beetje bezwerend. Zijn, hun eigenlijk, want naast Corey acteren nog een aantal schitterende muzikanten, set verveelt nooit omdat variatie in een heel erg grote mate een welgesmaakt hoofdingrediënt is. Voor het (overwegend blues)publiek is het duidelijk wel even wennen want het is een gerechtje dat zij niet alle dagen op hun bord krijgen.
 

Na de toch ietwat meer relaxte set van Corey Harris was het de beurt aan Tom Rigney & Flambeau. Rigney hebben we voor het eerst in 1990 met de Sundogs in Peer kunnen bewonderen en de man (een Clint Eastwood lookalike!!) heeft nog niets aan vitaliteit ingeboet. Integendeel zelfs. Scherp gekruide zydeco, onder andere, worden ons deel. Tom is een ongelooflijk competente violist die instrumentaal en vocaal de ‘mardi gras’ sfeer van New Orleans kundig teleporteert naar de festivaltent in het Hof van Coolhem. Zydeco, blues, swampblues, Ierse folk, het gaat Tom eigenlijk allemaal evengoed af. En het mag dan ook niet verbazen dat het bijwijlen dolenthousiaste publiek zijn ambiance-set hogelijk apprecieert. En wij ook.
 

Ondertussen in de Tiendenschuur…

In de stemmige Tiendenschuur, net om het hoekje, had Gust twee artiesten geprogrammeerd wier act inderdaad in de serene beslotenheid van een kleinere, meer intimistische, locatie beter tot hun recht zou komen. Eerst was het de beurt aan Christopher Paul Stelling, een… singer-songwriter en verhalenverteller die het publiek van de eerste tot de laatste noot aan hun stoeltje of staanplaats gekluisterd hield. Stelling is naast een kundig en boeiend verteller ook een schitterend gitarist. Hij is niet het prototype van de bluesartiest, maar hij mixt blues, folk, een tikkeltje gospel, 'americana' en gothic folk tot een ongelooflijk krachtige cocktail. Christopher Paul Stelling is een beetje een ‘niche’ artiest, maar wel een van het betere soort. Mutatis mutandis kan dat ook worden gezegd van Elliott Murphy. Elliott is op zijn best als hij zijn penetrante folkblues kan overbrengen naar zijn publiek. Hij gaat niet overdreven geweldig tekeer, maar wil dat de mensen de intensiteit die hij in zijn muziek legt ook effectief aanvoelen. Elliott is, volgens ons, niet de allerbeste zanger, maar de gedrevenheid in wat hij doet, maakt dat meer dan goed. Bovendien heeft hij in de persoon van meester-gitarist Olivier Durand het perfecte maatje. Goede set, meesterlijke set zelfs. En of het publiek ervan heeft genoten!
 

Jean Bervoets

Na een deugddoende portie karakollen (= Antwerps voor wulloks) reppen we ons terug naar de grote tent, want we hebben een afspraak met één van onze jeugdidolen: Johnny Winter. Als groentje van negentien kochten we zijn album 'Third Degree' (Alligator Records) en de gitaarsolo in 'Broke And Lonely' heeft ons toen meervoudige muzikale orgasmes bezorgd. De vele verhalen omtrent zijn wankele gezondheid hadden ons een tikkeltje verontrust, maar hier op Duvel Blues heeft Johnny blijkbaar een goeie dag. Op gitaar is hij lang niet meer zo trefzeker als in zijn gloriedagen, maar hij toont zich strijdvaardig en geniet duidelijk zelf van zijn concert. 'Respect' is het meest gevallen woord, tijdens en na Johnny's optreden. Met de setlist zou je een best-of-cd kunnen vullen: 'Johnny B Goode', 'Goodmorning Little Schoolgirl', 'Mojo Workin'', 'All Over Now' (Stones) en nog tal van andere Winterklassiekers. Paul Nelson doet het leeuwendeel van het gitaarwerk, maar Johnny priemt er meermaals nog heel herkenbaar uit. Dat is bijvoorbeeld zo in een hartverwarmende versie van 'Don't Take Advantage Of Me' uit zijn eerste Alligatorplaat (1984). Uiteindelijk speelt Johnny tegen alle verwachtingen in meer dan een uur. Hij bist met 'Dust My Broom' dat hij naadloos versmelt met 'Highway 61'.
 

Met Karen Lovely krijgen we - eerlijk is eerlijk - een voor ons volstrekt onbekende zangeres uit het noordwesten van Amerika. In 2010 werd ze tweede op de International Blues Challenge in Memphis en sindsdien is haar carrière een beetje beginnen 'boosten'. Op Duvel Blues heeft ze Nederlandse begeleiders, maar dat zijn niet van de minsten. Mischa Den Haring is één van de beste Nederlandse bluesgitaristen en Roel Spanjers zonder twijfel dé beste Nederlandse Hammondspeler. Karen Lovely brengt brave standaardblues en wint de sympathie van het publiek met ter plekke geïmproviseerde songteksten zoals 'Give me a Duvel when I'm thirsty...'
 

Hét muzikale hoogtepunt - voor ons althans - komt helemaal op het einde met Larry Garner & The Norman Beaker Band. Beaker en zijn kornuiten hadden ons vorig jaar op (Ge)varenwinkel al overtuigd van hun professionalisme, dus waren we behoorlijk nieuwsgierig naar hoe ze het zouden doen als begeleiders van een échte bluesman. Gedegen en feilloos is het antwoord. Met veel ontzag voor elkaar spelen Garner en Beaker beurtelings een song uit hun respectievelijk oeuvre en hierdoor krijgen we een zeer gevarieerde maar toch coherente show. Hét bluesmoment komt er, wanneer Garner een nummer opdraagt aan zijn broer die het leven even niet meer zag zitten. Larry herhaalt de woorden die hij tot zijn broer richtte opdat die opnieuw van zichzelf zou leren houden. De intensiteit en emotie waarmee hij dit doet, typeert Larry Garner als één van de meest diepzinnige bluesartiesten. Wat hij doet, ligt ontegensprekelijk enkele verdiepingen hoger dan het niveau van louter amusement.
 

We onthouden Duvel Blues 2014 als een erg goede editie met een gevarieerd aanbod aan blues- en bluesverwante muziek. Misschien had een streepje Chicagoblues hier ook niet misstaan, maar in elk geval houdt programmator Gust Meeus het bluesgehalte hoger dan bepaalde van zijn collega's. Dankjewel Gust, en zeer zeker tot volgend jaar!

Franky Bruneel