|
||
|
Een gps is een ongelooflijk handig ding. Of… toch niet? We gaan misschien al zeven of acht jaar naar Duvel Blues en we zijn er eigenlijk nog nooit in geslaagd om zonder drie of vier keer de weg te vragen ter plekke te geraken. Dit zou ons dit jaar niet meer gebeuren, dachten wij in al onze naïeve overmoed. Met de gps afgesteld op Coolhemstraat 64, 2870 Puurs, begon er een alarmbelletje te rinkelen toen wij aan een fikse snelheid de Carré (Willebroek, richting Brussel) passeerden. Enfin, om een (lang) verhaal kort te maken… we hebben dus vier keer de weg gevraagd om aan het Hof van Coolhem te geraken. Eind goed, al goed. We waren tijdig, met ruime overschot zelfs, ter plekke om te genieten van een al bij al heel goede editie van Duvel Blues.
De
plaatselijke Salty Dogs mochten het gebeuren op gang trekken en, bij God,
zij deden dat helemaal niet slecht. Zij deden dat zelfs heel goed. Vooral
zangeres Ilse Simon kon ons vrij gemakkelijk bekoren. Maar… Salty Dogs is meer
dan Ilse. Stuwende kracht achter dit collectief vinden wij gitarist Carl
Rottiers. Salty Dogs brengen dansbare swingblues. Het was alleen maar spijtig
dat er weinig of niet werd gedanst. Leuke band, goede set. Wij hebben de ganse
set ‘uitgezeten’ en dat pleit alleen maar in hun voordeel. Salty Dogs af
en Corey Harris & The Rasta Blues Experience op. Harris, met zijn
indrukwekkend rastakapsel opgeborgen in een even indrukwekkende muts, denken
wij, brengt een mix van reggae, klassieke blues, country, folk en nog een aantal
Caraïbische ritmes en genres. Zijn set is, uiteraard, heel… ritmisch, apart en
soms zelfs een beetje bezwerend. Zijn, hun eigenlijk, want naast Corey acteren
nog een aantal schitterende muzikanten, set verveelt nooit omdat variatie in een
heel erg grote mate een welgesmaakt hoofdingrediënt is. Voor het (overwegend
blues)publiek is het duidelijk wel even wennen want het is een gerechtje dat zij
niet alle dagen op hun bord krijgen.
Na
de toch ietwat meer relaxte set van Corey Harris was het de beurt aan Tom
Rigney & Flambeau. Rigney hebben we voor het eerst in 1990 met de Sundogs in
Peer kunnen bewonderen en de man (een Clint Eastwood lookalike!!) heeft nog
niets aan vitaliteit ingeboet. Integendeel zelfs. Scherp gekruide zydeco, onder
andere, worden ons deel. Tom is een ongelooflijk competente violist die
instrumentaal en vocaal de ‘mardi gras’ sfeer van New Orleans kundig
teleporteert naar de festivaltent in het Hof van Coolhem. Zydeco, blues,
swampblues, Ierse folk, het gaat Tom eigenlijk allemaal evengoed af. En het mag
dan ook niet verbazen dat het bijwijlen dolenthousiaste publiek zijn
ambiance-set hogelijk apprecieert. En wij ook. Ondertussen in de Tiendenschuur…
In
de stemmige Tiendenschuur, net om het hoekje, had Gust twee artiesten
geprogrammeerd wier act inderdaad in de serene beslotenheid van een kleinere,
meer intimistische, locatie beter tot hun recht zou komen. Eerst was het de
beurt aan Christopher Paul Stelling, een… singer-songwriter en
verhalenverteller die het publiek van de eerste tot de laatste noot aan hun
stoeltje of staanplaats gekluisterd hield. Stelling is naast een kundig en
boeiend verteller ook een schitterend gitarist. Hij is niet het prototype van de
bluesartiest, maar hij mixt blues, folk, een tikkeltje gospel, 'americana' en
gothic folk tot een ongelooflijk krachtige cocktail. Christopher Paul Stelling
is een beetje een ‘niche’ artiest, maar wel een van het betere soort. Mutatis
mutandis kan dat ook worden gezegd van Elliott Murphy. Elliott is op zijn
best als hij zijn penetrante folkblues kan overbrengen naar zijn publiek. Hij
gaat niet overdreven geweldig tekeer, maar wil dat de mensen de intensiteit die
hij in zijn muziek legt ook effectief aanvoelen. Elliott is, volgens ons, niet
de allerbeste zanger, maar de gedrevenheid in wat hij doet, maakt dat meer dan
goed. Bovendien heeft hij in de persoon van meester-gitarist Olivier Durand het
perfecte maatje. Goede set, meesterlijke set zelfs. En of het publiek ervan
heeft genoten! Jean Bervoets
Met
Karen Lovely krijgen we - eerlijk is eerlijk - een voor ons volstrekt
onbekende zangeres uit het noordwesten van Amerika. In 2010 werd ze tweede op de
International Blues Challenge in Memphis en sindsdien is haar carrière een
beetje beginnen 'boosten'. Op Duvel Blues heeft ze Nederlandse begeleiders, maar
dat zijn niet van de minsten. Mischa Den Haring is één van de beste Nederlandse
bluesgitaristen en Roel Spanjers zonder twijfel dé beste Nederlandse
Hammondspeler. Karen Lovely brengt brave standaardblues en wint de sympathie van
het publiek met ter plekke geïmproviseerde songteksten zoals 'Give me a Duvel
when I'm thirsty...'
Hét
muzikale hoogtepunt - voor ons althans - komt helemaal op het einde met Larry
Garner & The Norman Beaker Band. Beaker en zijn kornuiten hadden ons vorig
jaar op (Ge)varenwinkel al overtuigd van hun professionalisme, dus waren we
behoorlijk nieuwsgierig naar hoe ze het zouden doen als begeleiders van een
échte bluesman. Gedegen en feilloos is het antwoord. Met veel ontzag voor elkaar
spelen Garner en Beaker beurtelings een song uit hun respectievelijk oeuvre en
hierdoor krijgen we een zeer gevarieerde maar toch coherente show. Hét
bluesmoment komt er, wanneer Garner een nummer opdraagt aan zijn broer die het
leven even niet meer zag zitten. Larry herhaalt de woorden die hij tot zijn
broer richtte opdat die opnieuw van zichzelf zou leren houden. De intensiteit en
emotie waarmee hij dit doet, typeert Larry Garner als één van de meest
diepzinnige bluesartiesten. Wat hij doet, ligt ontegensprekelijk enkele
verdiepingen hoger dan het niveau van louter amusement. We onthouden Duvel Blues 2014 als een erg goede editie met een gevarieerd aanbod aan blues- en bluesverwante muziek. Misschien had een streepje Chicagoblues hier ook niet misstaan, maar in elk geval houdt programmator Gust Meeus het bluesgehalte hoger dan bepaalde van zijn collega's. Dankjewel Gust, en zeer zeker tot volgend jaar!
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Franky Bruneel
___________________________
koppeling:
|