Merlo brengt doorgaans lokale bluesbands, dus was ik eigenlijk verheugd om er de Amerikanen Gene Taylor en Steve Freund aan het werk te zien. Gene woont tegenwoordig in België maar Steve had vanuit San Fransisco duizenden kilometers gereisd om met zijn maatje een Europese tour te ondernemen. Freund begon zijn carriere in Chicago als slaggitarist bij Hubert Sumlin en werkte twee jaar voor Big Walter Horton. Bij Horton leerde hij de diepe blues en de eigenaardigheden van het vak, alvorens hij Sunnyland Slims vaste gitarist werd.

Freund opende de show met 'On Highway 101', zijn song over het toeren in California met Sunnyland. De vloeiende boogie woogiepiano van Gene Taylor (ex-Canned Heat en -Fabulous Thunderbirds) schitterde, wanneer hij zich virtuoos door allerlei stijlen werkte, inclusief barrelhouse, ragtime en honky tonk. Hoogtepunten van het concert waren Steve's 'A Dollar A Mile', het drankliedje 'One Scotch, One Bourbon, One Beer' (Amos Milburn) en het bluegrassnummer 'Blue Moon Of Kentucky'. Beide mannen etaleerden een perfecte synergie en leken wel geboren om samen de blues te spelen. Ze brachten ook 'See See Rider', ooit gepopulariseerd door Big Bill Broonzy (die in Europa nog steeds een favoriet is) en Big Joe Turners 'TV Mama'. Steve en Gene waren deze avond zowel missionarissen als educatoren. Telkens applaudisseerde het publiek heel enthousiast. Voor velen was dit de eerste echte kennismaking met de blues. Steve speelde ook solo uit zijn excellente album 'Come On In This House' en bevestigde zijn status als smaakvol, vernieuwend en hoogbegaafd gitarist, op de top van zijn kunnen. Hoewel beiden origineel zijn in hun interpretatie van de blues, belichaamden ze als duo de spirit van Pinetop Perkins en Freddie King. In die context namen ze de luisteraars mee in de tijd, tot pakweg halfweg de twintigste eeuw.

Dave Scott
(vertaling: Franky Bruneel)