Goezot in 't Hofke
Oud-Turnhout, 7 en 8 juni 2014

 

De voormalige pastorij in de Kerkstraat in Oud-Turnhout lag er stralend bij. Hadden de organisatoren tijdens de voorbereidingen nog nood aan een regenjack, zaterdag en zondag mocht deze outfit lekker in de kleerkast blijven, want de zon joeg de temperatuur flink boven de 20° C. Traditiegetrouw is de zaterdag gereserveerd voor de rootsmuziek, zeg maar rockabilly en rock-‘n-roll, terwijl de zondag een hoogdag is voor de bluesliefhebbers. Met de airco in de wagen op maximum, reden wij richting Antwerpse Kempen.

zaterdag

The Hellbound Hepcats uit Montreal mochten omstreeks 15 u. het startschot geven. Hun optreden op Goezot was bovendien hun eerste optreden in Europa en dat was te merken. Het trio trok alle registers open en wist ondanks het vroege uur de aandacht te trekken. Deze Canadezen upgraden het Sungeluid, zodat hun muziek scherper en sneller wordt. Moest Sam Phillips nog onder de levenden zijn, dan hadden zijn opnames bijna zeker in de lijn gelegen van wat dit trio presteerde.

Als er één Belgische band is die een abonnement heeft op onze vaderlandse rockabillypodia, dan zijn het ongetwijfeld The Buckshots. Zelf typeren zij hun mix van rockabilly, hillbilly, country en rhythm-and-blues als de 'hotrockin’ Buckshots-sound', zeker een uniek geluid. Bovendien zorgen de netjes verdeelde zangpartijen tussen frontvrouw Els Oostvogels en gitarist Flip Geudens voor aangename vocale variatie.

Neem 1/3 Seatsniffers, 1/3 Baboons en vervolledig met The Internationals en je hebt WB & The Mercenaries. Het is duidelijk dat Walter Broes terug is van weggeweest. Alhoewel deze band herinneringen oproept aan The Seatsniffers, klinkt hij toch enigszins anders. Het gitaarwerk van Broes komt steviger uit de verf en dit is vooral te danken aan de strakke ritmesectie van Bas Vanstaen op bas en Lieven Declerck op drums. Hun repertoire halen zij uit de diverse stijlen die tot de Amerikaanse muziekgeschiedenis behoren, waarbij vooral hun ode aan Ritchie Valens tot de verbeelding spreekt.

De 7-koppige TT Syndicate uit Portugal zagen wij onlangs nog aan het werk tijdens de laatste Rootsnight. De heren hebben net een nieuwe 45-toeren uit met op de A-zijde ‘Abu Dhabi Twist’ en ‘Sloppy Drunk’ op de keerzijde. Hun set openden zij dan ook met het oosters klinkende ‘Abu Dhabi Twist’. Hun optreden was ook nu weer een lust voor oor en oog. Het oor werd gestreeld door de heerlijke samensmelting van rhythm-and-blues, northern soul en een vleugje sixties-sound. Deze combinatie vertaalde zich in hemelse versies van o.a. ‘Fever’, ‘In The Midnight Hour’ en ‘Bad Habits’. Het oog daarentegen werd verwend door de flamboyante presence van frontman Pedro Serra.

 Toegegeven, wij hebben altijd al een voorliefde gehad voor de sound van de gemaskerde Los Straitjackets. Hun instrumentale nummers zijn van een zodanig niveau dat je zelfs als niet-liefhebber van de surfsound moeilijk onberoerd kan blijven. Ook nu weer speelden zij een aantal van hun klassiekers, alvorens Big Sandy het podium op mocht. Neen, Sandy is geen dame, maar een goed in het vlees zittende en in maatpak gestoken man, die naast zijn zangkwaliteiten een meester is in het charmeren. Terwijl de plastic jerrycan met moonshine tussen publiek en podium pendelde, trakteerde Big Sandy de massa op een energieke rock-‘n-rollshow. Wij noteerden Spaanse versies van o.a. ‘Mother In Law’, ‘Good Golly Miss Molly’, evenals songs van Jackie Wilson, waaraan deze Big Sandy onvermijdelijk doet denken.

Wie dacht dat Big Sandy hét hoogtepunt was, kwam bedrogen uit, want ook Deke Dickerson & The Ecco-Fonics gaven er een lap op. Niet alleen is Deke een uitmuntend gitarist, maar ook een fenomenaal entertainer die met een set boordevol hillbilly, rockabilly en rock-‘n-roll wist te vermaken. Nummers als ‘Hot Rod Queen’,  het swingende ‘ I Might Not Come Home At All, en Link Wray’s ‘Run Chicken Run’ gingen er bij het publiek in als zoetekoek. Dat de man zijn klassiekers kent, is een feit. De Cash- en Pierce-covers die Deke en zijn kompanen over ’t Hofke uitstrooiden, lieten hier geen twijfel over bestaan.

zondag

Niet alleen was de zon andermaal van de partij, maar ook op het podium gebeurden schitterende dingen. Om te beginnen was er het echtpaar Hat Fitz & Cara Robinson. Met zijn indrukwekkende baard en ruig uiterlijk ziet de Australische Hat er een beetje als een zwerver uit, terwijl de Ierse Cara, in haar retrojurk de indruk gaf naar een dansfeestje te gaan. Niets van dit alles is echter waar. Wat wel waar is, is dat dit duo zich op dit vroege uur ontpopte als dé revelatie van deze editie. De immer ontspannen Hat gaf op de resonator en de elektrische gitaar een lesje in ‘hoe eenvoud kan sieren’, terwijl Cara achter het drumstel of op het wasbord haar echtgenoot ritmisch ondersteunde. Hun vooroorlogse Deltablues is, door de inbreng van Australische folk en Keltische muziek, van een zeldzaam hoog niveau.

Van een ander kaliber waren de Franse The Shaggy Dogs. Voor een wild feestje moet je duidelijk bij dit viertal zijn. Hun muziek herbergt een allegaartje van invloeden. Flarden blues en bluesrock, evenals Britse blues werden hier vakkundig versmolten. Eigenlijk deden de heren ons een beetje denken aan Dr. Feelgood, alhoewel dit ook weer niet voor de volle honderd procent klopt. Hun set, die hoofdzakelijk uit uptempo-songs bestond, werd door het publiek enthousiast onthaald. Toen Howlin’ Bill het podium beklom om samen met de band een knap ‘Route 66’ neer te zetten, ontstond er tevens een creatieve harmonicabattle tussen Bill en de Franse frontman.

Met Doghouse Sam & His Magnatones kreeg het feestje dat The Shaggy Dogs op gang brachten, zonder meer een vervolg. Een optreden van Wouter ‘Doghouse Sam’ Celis en zijn mannen staat steeds garant voor een uurtje opzwepende blues, die nog aangezwengeld werd door de Jack ‘Fire’ O’Roonies bassolo in ‘Why’. Sam putte uit zijn eerste cd ‘Buddha Blue’ en gaf ons zelfs enkele voorsmaakjes van het nieuwe werk dat hij in september, andermaal onder leiding van Mischa Den Haring gaat inblikken. Die voorsmaakjes deden al vlug naar meer verlangen. Wij kijken razendbenieuwd uit naar Doghouse Sams nieuwe schijf.

Sugar Boy & The Sinners behoren zonder meer tot de top van de Nederlandse bands die live het publiek steeds weer weet aan zich te binden. Tomeloze energie, blues en rock-‘n-roll met een hoge energiewaarde, zijn de handelsmerken van deze Leidse jongens. Spetterende harpklanken, messcherpe gitaarpartijen en stuwende ritmes deden songs uit het onlangs verschenen debuutalbum ‘All You Can Eat’ alle eer aan.

Omdat ze ook op Ribs & Blues speelden, waren Thorbjørn Risager & The Black Tornado maar net op tijd. Ze moesten dus na het verlaten van de tourbus onmiddellijk het podium op. Dat de heren reeds een optreden achter de rug hadden, was echter niet merkbaar. De donkere stem van Thorbjørn kon ook nu weer moeiteloos imponeren en The Black Tornado wist ook nu weer dat ze met knappe blazerspartijen en een aanstekelijke groove hun frontman kunnen plezieren. Met een selectie van songs uit zijn gehele discografie, gaf Thorbjørn een erg gevarieerd optreden, waarvan rhythm and blues, swing en een streepje jazz deel uitmaakten. Tijdens ‘Rock ‘N’ Roll Ride’ ging het publiek maar al te gretig in op Risagers verzoek om hem vocaal te ondersteunen. Afsluiten deed Thorbjørn zoals steeds met een passend ‘Let The Good Times Roll’.

En die good times bleven inderdaad maar verder rollen. Daar waren de vanuit Nashville opererende The Delta Saints verantwoordelijk voor. Dat de band heel wat fans heeft, was te merken aan het feit hoe vlug de ruimte voor het podium werd ingenomen. De gespierde blues, die bol staat van funk en rock, kreeg nog een extra likje verf door de enorme energie die deze gasten er tijdens een concert weten in te pompen. Alsof demonen bezit hebben genomen van hun lichaam en geest, raasden de Saints door hun set. Een betere afsluiter had de organisatie van Goezot zich niet kunnen dromen.

Rond middernacht reden wij huiswaarts, nog steeds nagenietend van dit schitterend muzikaal weekend. Goezot, bedankt en we zien mekaar zeker volgend jaar!


Lambert Smits
 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     


      
        foto's:

      © Lambert Smits

       ___________________________
 

     

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 























































 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


















 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.