Het is een goede gewoonte geworden om op vlak van bluesfestivals uit onze winterslaap te ontwaken met de Southern Bluesnight. Het is moeilijk te verklaren, maar dit evenement geeft ons steeds een boost. Het is onze spreekwoordelijke muzikale Red Bull. Deze keer hadden de organisatoren de Southern Bluesnight op een zaterdag geprogrammeerd. Wat een luxe om er in alle rust naartoe te tuffen, zonder zich om de drukke vrijdagavondspits hoeven te bekommeren. Over de comfortabele kijk- en luisteromstandigheden van het Heerlense theater raken we na al die jaren nog niet uitgepraat. Het was weer een beetje thuiskomen...

Rabozaal

Met drie zijn ze (piano, zang, sax), ze komen uit Chicago, noemen zich Erwin Helfer & Chicago Boogie Trio en verrassen met een schitterende set… intimistische blues. Dat het niet altijd gitaargeweld hoeft te zijn om te imponeren bewijst het Erwin Helfer trio ten overvloede. Naast de schitterende pianopartijen van Erwin en de perfect ondersteunende saxriedels van John Brumbach is er de ongelooflijk mooie bluesstem van Katherine Davis. We waren bijwijlen zo aangegrepen door dat serene, dat eenvoudige, dat integere, dat 'coole', dat… mooie, dat we vergaten notities te nemen. Het trio kiest, uiteraard bijna, uit het klassieke bluesrepertoire, maar er zitten toch ook een paar zijsprongetjes in. Zo is er bijvoorbeeld het schitterend swingende 'Swannee River' (piano) en krijgt John Brumbach de gelegenheid om ons van zijn kwaliteiten te overtuigen, als dat dan nog nodig moest zijn. Eigenlijk zouden we het Chicago Boogie Trio graag eens in een… rokerige club willen horen, maar dat is tegenwoordig, met de geldende reglementering, zo goed als onmogelijk. Als ik me één band(je) moet herinneren van SBN 2014 dan is dat zonder de minste twijfel het Erwin Helfer & Chicago Boogie Trio. Heerlijk!

Ook heel erg de moeite in de 'pluche' Rabozaal is de set van Jim Byrnes. Jim raakte in 1972 ernstig gewond in een bizar auto-ongeval, maar hij vocht terug en dat voorval heeft hem nooit tegengehouden of belet om schitterende muziek te maken. Jim en vrienden-muzikanten brengen meer country en soul dan blues. Countrysoul dus eigenlijk... of is dat een contradictie? Jim klinkt, qua stem, bijwijlen als een mix van Kenny Rogers en… Sam Cooke. Waarmee we bedoelen dat Jim dat warme, opgewekte, maar tegelijkertijd ook dat lichtjes trieste in zijn stem heeft. Dat Jim zowat van alle markten thuis is bewijst hij met zijn repertoirekeuze. Waylon Jennings, Albert King, Ray Charles (met wie Jim een tijd lang samenwerkte), Little Willie John en Little Milton, ze passeren allemaal de revue. Goede en hogelijk entertainende set van Jim Byrnes. Zo horen wij het graag.

Ook in de DSM Juke joint (de foyer van het theater) was een en ander te beleven. Zo zagen en hoorden wij daar, onder andere, The Nines, een contest winnende 'four piece' band uit Venlo. En bij de eerste klanken wisten we het al: The Nines hebben het graag een beetje stevig. Blues, (veel) rock en (een beetje) pop is wat zij de luisteraar te bieden hebben. Zij noemen The Hoax (remember?) als hun grootste inspiratiebron en dan weet de ietwat bluesrocker het wel. Zangeres Kristel heeft een geweldige stem die uitermate geschikt is voor hun soort rockblues. Dit is een goede set, met goede gitaarpartijen en sterke zang. Niet onvoorwaardelijk mijn meug, maar aan het applaus en de bijval te horen, wisten de meeste SBN-gangers dit toch te appreciëren.

En voor blues uit de UK moesten we bij Tom Attah zijn. Alhoewel, Tom klinkt alsof hij van een of ander 'cottonfield' is geplukt en rechtstreeks vanuit de 'Delta' naar Heerlen is overgevlogen. Tom speelt en zingt onstuimig, grimmig, maar toch ook heel erg ingetogen en laid-back. Zijn geloofwaardigheid krijgt, voor ons dan, een beetje een knauw wanneer hij met 'beatboxtoestanden' begint te haspelen. Dat is op zich natuurlijk niet zo erg, maar… wij horen dat niet graag. Tijd dan om zijn harmonicamaatje Katie Bradley erbij te halen. Eigenlijk zijn er, bij mijn weten, niet zo enorm veel vrouwelijke harmonicaspelers, maar Katie moet echt niet onderdoen voor de meeste van haar mannelijke collega's. Ze heeft daarenboven nog een verrassend goed stem en samen met Tom Attah zorgt zij voor een heel fel gesmaakte set.

Jean Bervoets

Limburgzaal

De Southern Bluesnight speelt zich quasi simultaan in drie zalen tegelijk af. Die ruimtes zijn ver genoeg van elkaar verwijderd opdat ze elkaar geen geluidshinder zouden bezorgen. Als SBN-ganger verzamel je flink wat kilometers onder de voetzolen als je vasthoudt aan het principe dat je elke band wil zien. Tegelijk besluipt een gevoel van mateloze fierheid je, wanneer je daarin ook slaagt...

De Limburgzaal is een echte concertzaal met pakweg duizend staanplaatsen voor het podium en driehonderd zitjes op het balkon. Ze is heel geschikt voor pop en lichte muziek, maar ook voor de blues. Albert Castiglia mag hier openen. Deze 44-jarige powergitarist komt reclame maken voor 'Solid Grounds', zijn nieuwe cd die begin april verschijnt op het Duitse label Ruf Records. Hijzelf is een Amerikaan, 'gecreëerd' door een Italiaanse pa bij een Cubaanse ma. Albert 'Solid Power' Castiglia trekt flink van leer. Hij is een degelijk gitarist en een verdienstelijk zanger, maar al bij de eerste band kennismaken met de trillende grondvesten van een nochtans robuust gebouw, vinden we eigenlijk een ietwat te gortige schok voor ons naar de traditie smachtende blueshartje...

De Southern Bluesnight is een van de eerste optredens van een uitgebreide tournee die de 73-jarige Chicagolegende Tail Dragger met zijn Nederlandse vrienden Robbert Fossen en Peter Struijk onderneemt. Met zijn innemende persoonlijkheid, zijn haast predikende bindteksten, zijn schuurpapieren stem en zijn door merg en been snijdende songs ontpopt Tail Dragger zich tot de absolute publiekslieveling. Dit is Chicagoblues ten top, dit is de authenticiteit ten voeten uit. Later op de avond zien we de Chicagolegende keuvelen tussen het publiek in de foyer. "Jij bent hier vanavond de enige echte bluesman", zegt een aangeslagen fan tegen de krasse zeventiger. Op zo'n momenten is Tail Dragger spaarzaam met woorden, maar hij lacht zijn gouden tanden bloot. Fossen en Struijk zijn zeer gedegen begeleiders. Hun toewijding voor en studie van de Chicagoblues levert vruchten af. Beide Nederlanders klinken écht Chicago. Dit zijn al twee van de drie Nederlanders aan wie we zonder blozen dit compliment durven geven...

Ook heel energetisch is het slotconcert van Lucky & Tamara Peterson, al is deze energie van een andere orde. Tail Dragger bezorgde ons een warme innerlijke gloed terwijl Lucky onze aandacht op een meedogenloze pulserende wijze afdwingt. Rechtstaand aan de Hammond gedraagt Peterson zich haast als een puberale deejay die een fuif draait en alle tieners op de dansvloer wil zien. Klinkt het nog blues? Jazeker! Begrijp ons niet verkeerd, dit is geen rock, zelfs geen bluesrock. Peterson bespeelt - ook op gitaar - het gevoel van zijn publiek op een andere manier. Het is als een sneltrein die jou geen keuze laat. Erop springen doe je gewoon. Later in de set komt Lucky's knappe ega Tamara zingen. De band neemt wat gas terug, want nu moet de diva schitteren. Ze brengt songs uit haar eigen albums en laat ook op haar beurt zien dat ze een publiek kan entertainen. En ze heeft best ook wel een leuk snuitje...

In de DSM Juke Joint zien we nog het knappe optreden van Little Steve & The Big Beat, een jonge Nederlandse blues- en jumpbluesband die hoe langer hoe meer aan populariteit wint. Het is ons duidelijk waarom. We bespraken recent nog hun EP in ons tijdschrift. Van de cd waren we al knal achterover gekeild, en Steven loste onze verwachtingen ook live moeiteloos in. België... het wordt tijd voor Little Steve & The Big Beat!

Een jamsessie sluit de Southern Bluesnight gewoontegetrouw af. Little Steve is zowat de moderator en achtereenvolgens zien we artiesten bijschuiven die gedurende de avond hebben opgetreden. Albert Castiglia en Tom Attah dagen de jonge Steve uit, maar hij laat zich niet kennen. Er ontstaan fraaie duels. Voor ons is het mooi geweest. Moe maar voldaan verlaten we de schouwburg. We botsen Robert Fossen en Tail Dragger nog tegen het lijf. Robbert vertelt Tail Dragger dat men wil dat hij straks de jamsessie afsluit. "Dat wil ik best, maar alleen als jij ook meedoet, Robbert!" is het antwoord. Tail Dragger is loyaal tegenover zijn vrienden. Dat hebben we trouwens in oktober van vorig jaar zelf mogen ervaren, toen we met hem, Mud Morganfield en The Rhythm Room All Stars op tournee waren. Wanneer we op ons bedje in de abdij Rolduc in Kerkrade neerploffen, zit Tail Dragger nog in onze kop. Maandagavond speelt hij dicht bij huis, in de Banana Peel. O ja, zeer zeker willen we hem nog eens een avond lang aan het werk zien. De Southern Bluesnight was weer eens de moeite. Slaapwel en goodnight...

Franky Bruneel

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.