Op vrijdag 11 april waren we in 't Visioen waar het gelegenheidscollectief Blues in Bruges Combo ons aangenaam verraste maar waar dezelfde avond Innes Sibun (UK) voor een absoluut dieptepunt zorgde met een weinig inspirerende akoestische set singer-songwriterdeuntjes die met blues geen uitstaans hadden. Op zaterdag trokken we naar l'Estaminet, in lang vervlogen tijden dé bluestempel van Brugge. Moonrunner bracht een nokvolle Estaminet in aangename sferen en de Franse Blues Eaters schakelden de temperatuur naar kokendheet met opzwepende jumpblues. Dat was genieten, maar... de echte bluesfans keken reikhalzend uit naar de komst van Lurrie Bell in de Comptoir.

Normaal is maandag sluitingsdag in de sfeervolle kunst-, bier- en blueskroeg maar nu zaten er om 20 uur al 160 blueslovers binnen. Gelukkig is de Comptoir een keldercafé, zodat het gegeven 'uit zijn voegen barsten' iets moeilijker ligt dan bij een bovengronds etablissement. Maar vol is vol, zodat Bram en Désiree tourmanager Erkan Özdemir promoveerden tot flink uit de kluiten gewassen 'buitenwipper'. Verschillende laatkomers moesten onverrichter zake rechtsomkeert maken. Omstreeks 21 u. begon de Dave Specter Band (Chicago, USA) aan een smaakvolle reeks instrumentals. Die kwamen uit het recente album op Delmark Records en een beetje bluesliefhebber weet dat Delmark synoniem is voor kwaliteit. Er zijn trouwens weinig bleekneuzen die hier hun voet tussen de deur hebben. "Hij is duidelijk een stielman", liet de West-Vlaamse blueskoning Marino Noppe zich over Specter ontvallen. En inderdaad, hoewel een tikkeltje melodisch (wat ook nodig is, want hij zingt niet), toonde Specter zich een trefzekere en bijzonder mature gitarist. In zijn band zitten nogal wat kleppers. Toetsenman John Kattke - ook een zeer verdienstelijk zanger trouwens - is de leider van de huisband in Buddy Guy's Legends en de bassist verdiende zijn sporen in de band van Lonnie Brooks.

Toen Lurrie Bell opkwam, bereikte de temperatuur letterlijk en figuurlijk het kookpunt. Hij zette in met een verschroeiende versie van zijn 'signature song': 'The Blues Had A Baby'. Met priemende pretoogjes etaleerde hij ook in de volgende nummers zijn handelsmerk: één noot rondjeslang aanhouden maar die in elk couplet verschillend frazeren. "Dit is een supergitarist", aldus de Brugse muzikant Long Tall Danny. Ook Tessa De Vreese, de beste Vlaamse blueszangeres, glunderde. "Als jullie van deze stijl houden, moeten jullie eens de Banana Peel bezoeken. Ja, vanavond brengen wij blues van het Banana Peelniveau", had Blues in Bruges-organisator Stefaan in zijn intro nog gezegd, wellicht vanuit een welgemeende appreciatie omdat Bananaboss Franky Van de Ginste ook aanwezig was. Dit alles om maar te zeggen welk schoon volk naar Brugge was afgezakt om Lurrie aan het werk te zien...

De band speelde één lange set, maar Lurrie kreeg na drie kwartier een pauze. Dave Specter en kompanen deponeerden nog een aantal frisse instrumentaaltjes en dan kwam de meester terug voor nog meer broeierige blues waarvan je kloten zowaar aan het rammelen gingen. Mogen we eens een cliché uit de kast halen? Hij kwam, hij zag en hij overwon! Lurrie Bell, zoon van de legendarische harmonicaspeler Carey Bell, speelde zo intens, zo vanuit de onderbuik, zo écht, dat het gitzwarte Chicago heel even in de Brugse Vlamingstraat lag. Toen wij na afloop van het concert met Lurrie aan de babbel sloegen, en hem vertelden dat wij begin jaren '90 intensief met zijn vader hadden getoerd, was hij spaarzaam met woorden. Maar als eerbetoon aan Carey toverde hij prompt een harmonica uit zijn borstzak en wou hij maar wat graag zo op de foto, alhoewel wij hier enkel incognito zijnde onze smartphone op zak hadden.

"Ik vind dat wij als kroeg de functie hebben om regionale bands een kans te geven", gaf Bram van de Comptoir ons nog mee. Maar vanavond had hij toch maar mooi één van de grootste gitaristen van de Chicagoblues - blues van wereldniveau dus - neergezet in zijn café. Men zal er nog lang over spreken. Daarvan zijn we onmiskenbaar overtuigd!