De St. Antoniusstraat in Mol-Donk, hoe moeilijk kan dat nu zijn voor iemand die 36 jaar in Mol heeft gewerkt? En toch… Na twee keer de verkeerde straat en éénmaal vragen in de plaatselijke frituur vonden wij toch de juiste weg naar het parochiaal centrum waar organisator Jo Mast 'Mol Goes Blues 2014' had ondergebracht.

'Let's go to Chicago' met de Robert Smith Bluesband, een Belgisch-Nederlands samenwerkingsverband van kranige zestigers dat het avondje blues mag openen. De RSB, een gezellige no-nonsense band brengt een 'old school' bluesset zonder al te veel pretentie. Niet het spannendste wat we ooit hebben gezien en gehoord, maar gewoon... goed. En dat Chicagoblues toch nog wel aanslaat, mag blijken uit de redelijk enthousiaste reacties van het vrij talrijk opgekomen publiek. En dat de RSB ook nog wel andere dan bluespijlen op hun boog hebben, bewijzen ze met een knappe versie van 'Need Your Love So Bad' (Fleetwood Mac/Peter Green).

Journalist Herman van der Horst schreef al in 2007: "Fried Bourbon is een van de weinige bands die nog iets wezenlijks toevoegt aan een dikke eeuw blueshistorie." En dat kunnen we alleen maar volmondig beamen. Fried Bourbon (Troch, Ielegems, Forget en Gijbels) is inderdaad een klasse apart. Bij Fried Bourbon zijn Sonny Boy Williamson, Little Water en andere Slim Harpo's nooit ver weg en hun set is in feite een leerzame trip down the dirt roads to the Delta. Tijdens die trip krijgen we alle soorten blues, swing, jump, early rock, boogie en nog een aantal andere verwante genres re horen. Bij Fried Bourbon is in de tourbus een uurtje, spijtig genoeg, snel voorbij.

Plaatse ruimen dan voor The Nimmo Brothers. Heel anders gaat het er aan toe bij de set van de Schotse broertjes. Alan en Stevie hebben dit keer geen kilt aan, maar een gewone lange broek. We kunnen het ook niet helpen, maar wij hebben altijd al een boontje gehad voor dit powerduo uit Glasgow, Schotland. Al van bij de eerste akkoorden zit de sfeer er dik in, in het parochiezaaltje dat eerlang gesloopt zal worden. De Nimmo's zijn eigenlijk een duo apart, twee individuen, maar muzikaal zo totaal complementair. Natuurlijk spelen de Nimmo's… 'hard', maar niet zo dat het stoort of dat het publiek het geraadzamer vindt om een eindje verder van het podium te gaan staan. De Nimmo's spelen blues, zeer zeker wel, stevige blues met een flinke geut Britse sixtiespop en -rock. Schotse bluesrock, inderdaad, maar toch ook erg gevoelige slow blues, zoals 'A Long Way From Everything' er eentje is. Sterke set!

Al bij al was Mol Goes Blues 2014 een leuk avondje uit met goede sets en een fijn weerzien met een aantal kameraden. Moet dat eigenlijk veel meer zijn? Nee, zeker eh!?

Jean Bervoets

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.