Met het verdwijnen van Spring Blues in Ecaussinnes was er ruimte vrijgekomen op de kalender van de bluesfestivals. Filip Morre heeft daarvan handig gebruik gemaakt en pikte die datum in voor zijn opnieuw tot leven gewekte More Blues Festival. Dit zou in de toekomst wel eens kunnen renderen. Op zaterdag was de opkomst een tikkeltje laattijdig, maar... groot! Opmerkelijk is dat More Blues gratis is. De organisatie was vlekkeloos en er heerste een aangename sfeer. Enkel de weergoden lieten het afweten, want ze waren met een grote herfstoefening bezig. Voor de rest kunnen we alleen maar positieve punten aanhalen.

Van bij de opener zat het al goed. Om klokslag 15 u. maakten Grey Nomads als eerste hun opwachting. Dit kwartet, samengesteld uit jongens van in en rond Zottegem, krijgt van ons een positieve deliberatie. Hun namen: Jonas Van Den Bossche (zang, gitaar), Lowie Scheerlinck (zang, gitaar), Mozes Cosijns (drums) en Maarten Decker (drums). Dat hun muziek eerder naar de rock neigt dan naar blues zullen we er maar bijnemen, want die kerels waren echt goed en tekenden voor een volle sound op het podium. Grey Nomads pakten uit met catchy rocksongs zoals 'Born To Ride', 'Ready For Consumption' en 'Crazy Hell Of A Night'.

Het wilde nu ook juist lukken dat Wim De Vos, frontman van Howlin' Bill, jarig was. Dit heeft er vast en zeker toe bijgedragen dat zijn kompanen, Daddy T (drums), Little Jimmy (gitaar) en Walkin' Winne (bas) op scherp stonden. Howlin' Bill ging als een raket van start met 'Midnight Hero' om vervolgens het tempo hoog te houden met 'Six Feet Five', So Close', 'Turn Out The Lights', 'Between The Devil And The Deep Blue Sea' en 'Don't You Know That I Love You', dat Wim deels zonder micro zong. Ze kwamen dik verdiend in aanmerking voor en bisnummer en dit werd dan 'Do The Hipshake' van Slim Harpo.

Schiedam is niet alleen de stad van de jenever, het is ook de thuisbasis van de Dave Chavez Band. Die band bestaat, behalve uit Dave Chavez (zang , gitaar), ook nog uit Erik Lipman (bas), 'Slim Robin' Van Roon (harmonica) en Darryl Ciggaar (drums). De Dave Chavez Band wisselden felle rockers à la J. Geils Band, met name 'Rock This Joint', af met trage bluesnummers zoals 'My Mamie' en 'Hoochie Coochie Man'. Ook zij moesten een bisnummer brengen en dit werd 'Everyday I Have The Blues'.

De grote verrassing kwam uit Melbourne, Australië en heet Fiona Boyes. Fiona woont momenteel in Sale, Victoria, Australië, maar haar werkterrein heeft zich verplaatst naar Memphis, Tennessee. Fiona steekt haar voorliefde voor de Mississippideltablues niet weg en het publiek reageerde enthousiast op swingende nummers als 'High Cotton' en 'Nickles And Dimes'. Fiona Boyes is trouwens een uitstekend gitariste en speelt zowel elektrische slidegitaar, lapsteel en akoestische gitaar. Ze leek ook erg goed ingespeeld op haar begeleiders Dan Blomeley (U.K., bas) en Pablo Leoni (Italië, drums). Ook 'Got My Eye On You' was een onweerstaanbare blockbuster. Fiona sloot haar optreden af met het bisnummer 'Jesus Took Possession'.

John Primer mag dan al 69 jaar oud zijn (geboren in Camden, MS op 5 maart 1945), de ouderdom heeft geen vat op hem. Ook hij werd na zijn optreden luidruchtig en uitermate verdiend, toegejuicht. John Primer ging voor de klassieke Chicagosound, maar kreeg met krakers als 'May I Have A Little Talk To You', 'I Called My Baby On The Telephone', 'Mustang Sally' en 'Mannish Boy' de menigte aan het dansen. John Primer werd begeleid door de Nederlandse Little Boogie Boy Blues Band en die combinatie klopte als een bus. Zij zijn trouwens geen onbekenden voor elkaar. Bij het bisnummer 'Close Together' kreeg John Primer spontane steun van het publiek. John Primer was al tussen de coulissen verdwenen toen de menigte nog steeds 'Close Together' stond te scanderen. Opnieuw een topper die de hoge verwachtingen heeft inlost.

Belofte maakt schuld. Filip Morre had aan Dizzy Fingers op een trouwfeest eens beloofd dat zij ooit eens More Blues zouden mogen afsluiten. Zaterdag werd die belofte nagekomen. Dizzy Fingers grasduint vooral in het repertoire van Creedence Clearwater Revival en ging van start met 'It Came Out Of The Sky'. De jukebox werd voor de rest van de nacht roodgloeiend gehouden met 'Call Me The Breese', 'Lay Down Sally', 'Have You Ever Seen The Rain' en ga zo maar door. Van elk van die nummers bracht Dizzy Fingers uitstekende versies. Ik kreeg er in ieder geval nog trek in een lekkere zwarte pens van.

Filip Morre mag terugblikken op een meer dan geslaagde bluesdag en ik heb zo een vermoeden dat hij deze keer voor goed vertrokken is. Proficiat voor Filip Morre en zijn medewerkers.

Ivan Van Belleghem