Moulin Blues
Ospel (NL) - 2 en 3 mei 2014

Blues? Blues is een kast met vele laden. Of nog, een boom met vele takken. Ooit was er de stam, wat wij de klassieke blues zouden kunnen noemen, en die stam blijft nog altijd stevig overeind, maar ondertussen heeft onze bluesboom takken bijgekregen en is de blues geëvolueerd, vooral onder de invloed van jongere artiesten. Er zijn zelfs 'vreemde' takken (invloeden) op de 'oerstam' geënt, die ook goed gedijen. De blues van de jeugd klinkt nu eenmaal anders dan de 'klassieke' blues, sneller, ruiger en vooral... harder! Maar de Romeinen wisten het al: 'De gustibus et coloribus (mulieribusque, haha!) non est disputandum'! Enfin, wij konden ook dit jaar weer (al voor de 26ste keer!!) aanwezig zijn op het Moulin Blues Festival, het gezelligste bluesfestival, niet alleen van Nederland, maar ook van ver daarbuiten.

vrijdag 2 mei

hoofdpodium

Na een kort verwelkomings- en openingswoordje kregen The Mighty Mojo Prophets de eer - jaja op Ospel spelen voelen de artiesten aan als een eer - het muzikale gebeuren te openen. De Prophets nemen ons mee op een bluestrip van Chicago naar Texas (en terug). Jullie, intelligente bluesliefhebbers, hebben al snel door dat de Prophets een ingenieuze mix van stijlen aanbieden. Chicago, zeer zeker. Texas, uiteraard. Maar ook West Coast swing en jump. Hun set is stevig, energiek, maar niet die brutaal harde bluesrock. Nu we de term 'bluesrock' toch hebben laten vallen, komen we terecht bij The Patrick Sweany Band. Hun experimentele blues is een kruising tussen blues, soul, rock en pop. Het is nogal intrigerend en toch ook wel interessant, soms duister en voodoo-achtig en heel anders dan we gewend zijn. Blues is, vinden wij, in een grote mate een manier van muziek… aanvoelen, en het is bovendien een soort lichamelijke ervaring en dat is hier zeer zeker het geval.

Het zijn allemaal jonge gasten, en dus mag het ook een beetje luider. Uit Amsterdam komen ze, het zevenkoppige collectief dat zich Maison du Malheur noemt. We willen helemaal niet zo ver gaan om hun set een 'malheur' te noemen, maar heel veel enthousiasme kunnen we bij het publiek toch niet bespeuren. Een beetje een vervelende set dan? Neenee, maar hun aparte mix van jazz, blues, rhythm and blues, soul, rock, soms wat mamboritmes en een schepje 'redneck' countryrock slaat niet onverbiddelijk aan. God ja, we zouden liefst iets anders zeggen, maar een groot deel van het publiek vindt dat het nu zo ongeveer tijd is om wat te staan babbelen met 'een-tijdje-niet-meer-geziene' vrienden. Spijtig voor Maison du Malheur, maar zo gaat dat nu eenmaal in deze (harde) wereld. Dat het van luid gemakkelijk genoeg naar luider kan, komt Jonny Lang ten overvloede bewijzen. Jonny, die van ver qua haarsnit en outfit een beetje aan Bryan Adams doet denken, is een van die jonge blagen die de blues willen heruitvinden. Jonny, laat dit toch maar even duidelijk zijn, is een begenadigd gitarist. Maar… dat was hij tien jaar geleden ook al en wij vinden dat hij niet écht uitzonderlijk is geëvolueerd. Met andere woorden, hij heeft, na al die jaren, niet zo heel veel bijgeleerd, is zo wat ter plaatse blijven trappelen. Let wel, Lang is… gewoon goed, maar een half uur, drie kwartier Lang is voor ons 'lang' genoeg. Zijn set start overdonderend, maar na een tijdje zakt het allemaal een beetje puddinggewijs in mekaar en dat heeft het publiek ook wel in de gaten want zijn oproep om een beetje actief mee te doen heeft maar matig succes.

Okay, Lang off, de Tedeschi Trucks Band on. Met 12 (!) zijn ze op het podium. En wat het indiscutabele hoogtepunt van de vrijdag had moeten zijn, verzandt een beetje in een bombastische (Las Vegas) show. We hebben Tedeschi/Trucks eerder gezien en gehoord, maar dit lijkt niet eens van verre op de schitterende band die we ons herinneren. Susan, de engel, en dat stoort ons een beetje, wordt naar de achtergrond verdrongen ten voordele van de Trucks band. Dit is niet meer de Tedeschi/Trucks Band, maar de Trucks Band featuring Susan Tedeschi. Muzikaal is het allemaal voor de volle honderd procent in orde, maar we hadden liever wat meer Tedeschi en wat minder Trucks Band gehoord. En toch ook wel van enige importantie, de TTB heeft niet alleen (klassieke) blues in het vaatje, maar ook een flink percentage rock, pop, funk, gospel en soul. Voor ons, maar ja, wie zijn wij dan uiteindelijk weer, een heel klein beetje een afknapper, gezien de vorige keigoede 'shows' die we van TT mochten meemaken.

Jean Bervoets

kleine tent

Met de eerste act in het Moulin Blues Café viel ons een klavertje-vier te beurt. Akkoord, dit is een ietwat wollige metafoor, maar de John F. Klaver Band is gewoonweg subliem! Deze terechte winnaar van een Dutch Blues Award veroverde voor de tweede keer een plaatsje op Moulin Blues. "Ik moet mijn gitaar even stemmen, want Derek Trucks heeft ze net gesigneerd", poneert John niet zonder trots. "En ik ben benieuwd hoe ze nu klinkt", voegt hij er fijntjes aan toe. Nou, ze klinkt intens priemend en melodieus frazerend tegelijk, maar dat heeft uiteraard enkel te maken met de kwaliteiten van Klaver, die hier veelvuldig put uit 'The Edge', zijn nieuwe album dat in het najaar verschijnt. Een pompende hammond en vakkundige drums met tussentijden en backbeats zijn in nummers als 'Crossroads' net zo opvallend als de meesterlijke veelzijdigheid van John F. Klaver, zeer zeker één van Nederlands beste bluesartiesten. Ook de Australische one-man-band Claude Hay kan op de sympathie van het publiek rekenen. Niemand stoort zich eraan dat hij de ritmische ondersteuning in hoofdzaak uit zijn 'looping pedals' pleurt. De ogen en oren zijn vooral gericht op de snelheid waarmee hij zijn dubbelgenekte gitaar (zes snaren én een basgitaar) gewillig de mix van blues en syncopische folkrock laat ondergaan. De man behoudt zelfs in het heetst van het multitasken zijn cool. Dit mag dan wel in strijd zijn met het imago van een doorsnee kangoeroe, het houdt de aandacht van een flink aantal geïnteresseerde toeschouwers wel vast.

Franky Bruneel

Zaterdag 3 mei

kleine tent

Wegens afzeggen van The Excitements werd het in het 'café' een volledig Belgische dag met Little X Monkeys, The Baboons en Boogie Beasts. Little X Monkeys mogen eerst het podium op. Nooit van gehoord, maar blijkt dat de Monkeys uit de buurt van Namen komen. Walen dus. Wat mogen we daarvan verwachten? Onze scepsis slaat al vrij snel om in, voorlopig nog enigszins getemperd, enthousiasme want de Monkeys zijn écht wel goed. Stampende, uptempo rockertjes, met sterke rootsy, indie-americana, folky invloeden worden ons deel. Wanneer Marjorie Piret 'Come Together' (The Beatles) inzet, gaat onze linker wenkbrauw toch even de hoogte in. Maar ook deze hindernis wordt, tot onze niet geringe verbazing, zonder problemen genomen. Waar hebben de Little X Monkeys al die jaren gezeten? Omdat The Excitements dus hadden afgezegd, had de organisatie het illustere idee om nog snel snel The Baboons (uit de omgeving van Turnhout) naar Ospel te halen. The Baboons (stijl The Seatsniffers) staan voor rockabilly en rootsrock en ze doen dat verdorie nog goed ook. 'Linda Lu' (Sharpe), 'You Can't Catch Me' (Berry) en 'Sugar Babe' zijn maar een paar titels uit hun uitgebreide, energieke repertoire. Jullie raden het al: ambiance te over in het Moulin Blues Café! En de afsluiters, de Boogie Beasts, vonden dat het enthousiasme en de ambiance nog een tikkeltje intensiever konden en pakten uit met twee stevige, dat zeer zeker, boogierocksetjes. Dirty beats, screaming harmonica riffs and a lot of fuzz: dat zijn de Boogie Beasts! Goede, krachtige show.

Jean Bervoets

hoofdpodium

Met acht bands zit de programmering op het hoofdpodium ei- maar dan ook eivol. En net zoals elk ei bevat de line-up een volle smaakvolle bluesdooier met eromheen het genietbare eiwit van bluesverwante stijlen én... een luchtzakje. Inderdaad, want van bands als My Own Holiday en Honey Island Swamp Band blijft niet zoveel hangen. Hun ondefinieerbare mix van uiteenlopende Amerikaanse muziekstijlen is voor bluesliefhebbers een nauwelijks te vatten kluwen. Er zijn muzikale bollebozen die beweren tegen hokjesdenken te zijn, maar voor dit soort muziek hebben ze een naam uitgevonden: Americana... stel je voor! Neen, dit is niets voor een bluesfestival...

Of je moet die stijlenmix zo verschrikkelijk goed spelen, dat ook bluesfans niet om de kwaliteit heen kunnen. En als je daarbij teruggrijpt naar stijlen die in de bluesgeschiedenis een wezenlijk deel van het genre hebben uitgemaakt, waardoor je muziek een educatieve toegevoegde waarde krijgt, dan zijn al die bonuspunten samen gewoonweg hartverwarmend. Zo verbluffend goed is Pokey LaFarge! Qua looks, qua attitude en ook muzikaal lijkt hij zo uit de jaren '40 weggeslopen. We wanen ons een vol uur lang in een tempel à la Louisiana Hayride of Grand Ole' Opry en Pokey's feestelijke versmelting van hokum, stringbandmuziek, jazz, bluegrass, ragtime, country en vroege rock-'n-roll houdt een goedgevulde tent van begin tot eind bij de les.

Ook de Canadese zangeres Layla Zoe maakt een waardige indruk. De vergelijking met Janis Joplin is absoluut niet denkbeeldig. Blootvoets en in flower-poweroutfit werkt ze zich schreeuwend maar soulfol door al de donkere bochten die ze op haar nog prille levenspad is tegengekomen. Het woodstockgevoel is er en naar het einde van haar set toe, worden haar grillige bewegingen steeds suggestiever en de voortreffelijke gitarist Jan Laacks doet gretig mee. Layla heeft een trouwe schare fans op post en die vinden het top om de nummers van Layla's nieuwe cd 'The Lily' nu ook live te kunnen ervaren. Bluesrocker Kenny Wayne Shepherd lokt uiteenlopende reacties uit. Een vingervlugge notenkunstenaar is hij absoluut, maar wegens een tikkeltje te routineus houdt zijn set de aandacht niet onverdeeld vast. Kenny zingt niet, en zodoende vervult zanger Noah Hunt eigenlijk de rol van fronman. We maken de vergelijking met Johny Lang en stellen vast dat Shepherds gitaristische maturiteit ver boven die van Lang uitstijgt. Maar hoe intens hij het ook zelf beleeft; ergens blijft het vrij steriele bluesrock.

De blues krijgen we van het Nederlandse 'Drippin' Honey', zeer zeker van Sugar Ray & The Bluetones en van de afsluiter Sugaray Rayford. Drippin' Honey was ooit dé Nederlandse bluesbelofte, maar hield er, pakweg tien jaar geleden, op het hoogtepunt mee op. Alle goeie bands zijn ooit wel eens terug van weggeweest en het weerzien met zanger-gitarist Sander Kooiman en harmonicaspeler Kim Snelten is bijzonder aangenaam. Ze brengen hun karakteristieke mix van Westcoastblues en het ruige geluid à la Lester Butler. Hier in Ospel gaat dat geluid er bij het publiek als zoetekoek in, ondanks het vroege uur. "We hebben ooit eens een single gemaakt, maar dat is eigenlijk niets geworden", zegt Sander zelfrelativerend. Wij kunnen alleen maar vaststellen dat 'My Words' nog steeds staat als een huis!

De zwarte Texaan Sugaray Rayford, uit de Delta Groove-stal, mag het festival afsluiten. Hij predikt de blues terwijl hij soul klinkt en dat is een kunst op zich. Zoals alleen een echte showman het kan, zoekt hij interactie met het publiek en het is verrassend hoeveel toeschouwers voor deze show zijn blijven hangen na de bombastische bluesrock van Kenny Wayne Shepherd. Sugaray goochelt met grote namen, want hij brengt 'Depression Blues' van Clarence 'Gatemouth' Brown en 'Preaching Blues' van Son House, beide uit zijn schitterende Delta Groove-cd 'Dangerous'. Het publiek eet uit zijn hand en toont zich bijzonder inschikkelijk wanneer Delta Groove-labelbaas Randy Chortkoff harmonica komt spelen maar technische problemen zijn inbreng genadeloos fnuiken. Ook de Nederlandse Big Pete is van de partij en die gedijt in professionele cool tussen zijn Amerikaanse labelgenoten. Rayford is een waardig afsluiter, mede door de volle sound van zijn band, inclusief de meesterlijke gitarist Gino Matteo en een lekkere blazerssectie.

Het onmiskenbare hoogtepunt van Moulin Blues 2013, en het woord onmiskenbaar is nauwelijks gewikt en gewogen want zowat iederéén is het ermee eens, komt echter in de vroege namiddag met Sugar Ray & The Bluetones. Pure onversneden Texas- en Chicagoblues is ons deel. Heel bescheiden kondigt Roomful Of Blues-oudgediende Sugar Ray een nummer aan dat hij 25 jaar geleden schreef, en 'Someday, Someway (I'm gonna find me somebody)' luidt het feest der herkenning in. We krijgen een nostalgisch optreden waaruit blijkt dat nostalgie en kwaliteit echt wel hand in hand kunnen lopen. Ray's sublieme versie van Junior Wells' 'Hoodoo Man Blues' geeft een nokvolle tent hét ultieme bluesgevoel! Hiermee is het ontegensprekelijke bewijs weeral eens geleverd. Als programmator van een bluesfestival scoor je het best bij je publiek als je... blues programmeert! Verrassend is ook de inbreng van gitarist Monster Mike Welch. Hij is volwassen geworden, heeft leren doseren, kan met zijn gitaarspel slaan en zalven zoals alleen de allergrootsten dat kunnen. En als zanger-harmonicaspeler behoort Sugar Ray zonder ook maar de minste twijfel tot datzelfde kliekje allergrootsten. Bedankt, Ospel, dat we dit hebben mogen meemaken!

Ospel 2014 was zoals vanouds knap georganiseerd, professioneel omkaderd en zeer gezellig. In de Grote Peel kennen ze ondertussen het West-Vlaamse woord 'geroezemoes' want hun publiek staat nu niet meteen bekend als het meest aandachtige. Maar dit jaar is dat misschien... heel misschien... omdat er (te) weinig authentieke blues geprogrammeerd staat en (te) veel nevengenres voor nichten. Niettemin blijft Moulin Blues steeds weer een intrigerende belevenis.

Franky Bruneel

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Franky Bruneel & Peter Jacobs


       ___________________________

      

       koppeling:
       -
website Moulin Blues

 

 



 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.