Blues Peer
Festivalterrein Peer - 18, 19 en 20 juli 2014

Na de verhuis, vorig jaar, naar een nieuwe site, wat volgens ons toch een aanzienlijke verbetering was, had de organisatie dit jaar nog een paar veranderingen (verbeteringen?) in petto om de 30ste verjaardag van het festival meer glans te geven. Er was een nieuw logo, een gestileerde P en B, en… een nieuwe naam. Het iconische, en volgens sommigen 'oubollige' Belgium Rhythm & Blues Festival werd gewoon… Blues Peer. Deze nieuwe vlag dekte de lading duidelijk niet helemaal. Ook vooraan in de festivaltent was een vrij ingrijpende verandering merkbaar. De frontstage, waar de fotografen beperkt hun ding mochten doen, werd aanzienlijk verkleind. Tussen frontstage en… 'the people in the cheaper seats' (Lennon) was een vrij grote VIP-ruimte gecreëerd waar Very Important Persons, tegen fikse betaling, konden 'losgehen'. Grote frustratie en ongeloof bij de fotografen… zij mochten fotootjes maken tijdens de eerste drie nummers van elke band, bij Elvis Costello en Los Lobos maar één nummertje, en daarna werden zij met zachte maar dwingende hand uit de frontstage verwijderd. Het was dus zaak om op tijd ter plekke te zijn. Enfin, wij waren op Blues Peer om verslag te doen van wat er op Blues Peer aan… blues te rapen en te rapporteren viel.

vrijdag 18 juli

Bloedheet is het in Peer wanneer Rusty Roots om 19 uur redelijk stipt de 30ste editie van het festival op gang mag trekken. RR is, bluesgewijs dan, één van de bekendste Limburgse, en naar uitbreiding Belgische, exportproducten en dat zij voor de derde keer op Blues Peer staan, is dan misschien ook niet helemaal onverdiend. Na een paar bluesjes gaat de pop- en rockkraan open en zijn het de 'nieuwe' Rusty Roots die solliciteren naar de appreciatie van het publiek. Dit lukt maar ten dele omdat de gemiddelde bluesfan deze Roots nog niet zo uitzonderlijk goed kent. Aan het eind van de set wordt B.B. King, figuurlijk dan, nog opgevoerd, maar dat kan het geheel niet echt meer redden. Wat Rusty Roots doet is… goed, bij momenten héél goed, maar niet écht meer iets voor de 'blues'liefhebber.

Rusty Roots af, The 45's op. The 45's zijn een kwartet jonge, nauwelijks meerderjarige, knapen uit Carlisle, UK, die een soort Engelse garagerock, genre Dr. Feelgoed en vroege Rolling Stones, op het publiek loslaten. Dat betekent… scherpe zang, snoeiharde gitaren, een snuifje harmonica en rocken alsof het al hun laatste gig ever is. Ze doen een beetje, eigenlijk veel zelfs, aan The Hoax denken, en dan weten jullie het wel, zeker? The 45's werken 'hard' for the money, maar wij slaan daar eigenlijk niet zo onvoorwaardelijk van achterover.

Uit Frankrijk komen ze, Nico Duportal & His Rhythm Dudes, en dat is er helemaal niet aan te horen. Swing, jump, jive en rhythm and blues uit de jaren '50 worden ons deel. Er zit wat Roomful Of Blues en Big Town Playboys in hun set. De nummertjes zijn meest uptempo, maar toch ook wel wat bluesy dingetjes. De heren steken netjes strak in het pak en met de in Peer heersende temperaturen moet dat geen pretje zijn. Schitterend toetsenwerk, steengoede zang en gitaar, soms zelfs met wat T-Bone Walkerloopjes, stevige drums, erotiserende saxen en een perfect gevarieerde set… dat zijn Nico Duportal & His Rhythm Dudes. Genieten!

O ja, we zouden het nog bijna vergeten, Elvis Costello, jaja dé Elvis Costello, mag de activiteiten op vrijdag afsluiten. Costello… eh… blues? Nee, maar voor de fans misschien een mooie gelegenheid om hun idool nog eens aan het werk te zien en te horen. De échte bluesfan heeft halverwege de Elvisshow the building al verlaten.

zaterdag 19 juli

Bij een temperatuur van ruim boven de dertig graden was ademhalen niet zo vanzelfsprekend. Om klokslag 12 uur mocht het Nederlandse Stackhouse als eerste band het podium trotseren. Met hun mix van eigen werk en goed gekozen covers serveerden zij gedurende 3 kwartier uitermate swingende blues en jumpblues.

De dames waren duidelijk aan zet op zaterdag. De eerste in het rijtje was Joanne Shaw Taylor. Deze Britse blondine is nog maar 28 jaar en heeft ondanks haar jonge leeftijd reeds aansluiting gevonden bij de gevestigde waarden van de bluesrock. Naast het veelvuldig optreden is Joanne ook een regelmatige bezoekster van de opnamestudio, waar ze vier albums in zes jaren inblikte. Haar gedreven gitaarspel en rauwe stem hebben er ongetwijfeld toe bijgedragen dat Dave Stewart en Stevie Wonder een boon voor haar hebben. Het publiek wist haar stevige, boordevol energie gebrachte bluesrock wel te smaken. Persoonlijk hielden wij meer van haar sublieme versie van Frankie Millers 'Jealousy'.

De uit Chicago komende Deitra Farr tapt met haar band Soul Gift uit een heel ander vaatje. Deze dame leeft duidelijk de blues en soul. Met een fantastische band, waarin gitarist Alex Schultz, en Raphael Wressnig op Hammond, gaf Deitra een lesje in hoe blues en soul dienen gebracht. Vooraleer Farr op het podium verscheen, bracht Soul Gift met enkele instrumentale nummers het publiek reeds in de juiste stemming. Hier viel nog maar eens op wat een vakkundige snarenplukker die Schultz wel is. Met Deitra werd het feest compleet. Wat een stem heeft die dame toch! Uptempo nummers wisselde ze professioneel af met tragere songs. 'Bad Company', een nummer dat zoals Farr zelf aangaf, ze geschreven heeft over mensen die zij niet mag, was een staaltje van een slechte ervaring laten resulteren in een parel van een song.

Voor de derde maal waren de uit San Diego afkomstige The Paladins te gast in Peer. Stoppen is voor dit trio geen optie. Wel waren zij dit ooit van plan, maar de lokroep van de fans dreef hen toch weer richting podium. En ondanks de toch wel respectabele leeftijd van hun songs, staan die nog steeds als een huis. Wanneer de eerste noten van 'Powershake' uit de speakers rolden, was het publiek al duidelijk mee. Daarna volgden de hits mekaar in sneltempo op. 'Lookin' For A Girl Like You', 'Irene', 'Look What You're Doing' en het rustige 'Down To Big Mary's' maakten dat het publiek compleet uit de bol ging. 'Let's Buzz' speelden ze beduidend trager dan tijdens hun set een week vroeger op Sjock, maar daar zal de hitte op het podium wel voor een deel de oorzaak van zijn geweest. Het publiek schreeuwde om meer, maar de 'stage times' dienden gerespecteerd!

Na de originele muzikale aankondiging van Jan De Smet was het de beurt aan de in een strakke rode lederen jurk gestoken Servische Ana Popovic. Popovic heeft duidelijk een grote schare fans, die haar messcherpe, uitdijende gitaarsolo's weten te smaken. Ook nu weer doorspekte ze haar bluesrock met solo's in de hoogste regionen van de gitaarhals. Naast eigen songs viel vooral haar versie van de Stonessong 'Rain Fall Down' op.

Hij stond er misschien wat wezenloos bij, steeds starend naar zijn gitaarhals, maar dat Sonny Landreth een kei is op de slidegitaar is een feit. Voor Sonny was het ook reeds de tweede keer dat hij op het Peerse podium stond. Naast een 9-tal albums heeft Landreth ook zijn sporen verdiend als sessiemuzikant bij o.a. John Hiatt en de onlangs overleden Johnny Winter, om er maar enkelen te noemen. Naast het imponerende slidewerk, trakteerde Sonny ons op een schitterend 'The Promised Land' en zijn versie van 'It Hurts Me Too' was van een ongekende schoonheid. Plots verschenen Ana Popovic en de uit het niets opduikende Layla Zoe aan Sonny's zijde om een pakkende versie van 'Walkin' Blues' neer te zetten. Jammer dat toen de tijd om te fotograferen reeds ruimschoots was overschreden...

Ietsje te laat verschenen de heren van Los Lobos op het podium. Het publiek kon amper nog wachten om het feestje op gang te trekken. Begonnen als een bruiloftsband heeft Los Lobos zich door de jaren heen geprofileerd als superband. Ze staken van wal met 'Evangeline' en de toon was al dadelijk gezet voor wat een uitbundig einde zou worden van een broeihete zaterdag. Het publiek ging uit zijn dak en bewegen leek een must te zijn geworden. Feesten doe je niet alleen, moeten Hidalgo en Rosas hebben gedacht, want daar kwam Sonny Landreth reeds aangelopen. En ook Wressnig kroop opnieuw achter de Hammond. Wanneer even later Dave Gonzalez zich ook nog bij dit sublieme gezelschap voegde, kon de avond niet meer stuk. 'Papa Was A Rolling Stone' gleed naadloos over in 'Oye Como Va' en 'La Bamba' deed de tent daveren. Los Lobos deed wat ze moesten doen, feestelijk afsluiten!

zondag 20 juli
 
Het is héél vroeg dag wanneer wij om 12 uur, middag inderdaad, al voor het podium staan om te noteren hoe The Bluesbones (uit Begijnendijk, of all places, en omstreken) op dit, voor de bluesfan onaanvaardbaar vroege uur, hun blues aan de man gaan brengen. Aan het begin is het voor de klankman(nen) precies nog een beetje zoeken om de juiste balans te vinden, maar eenmaal dat geregeld, kunnen we genieten van een set met een hoog 'entertainend' gehalte. Nico (de zanger) heeft niet alleen een imposant figuur, maar ook een geweldige, dragende bluesstem. Maar…The Bluesbones zijn meer dan alleen maar een goede zanger. Er zijn die geweldige muzikanten, met onder andere twee steengoede gitaristen, die de band en de set kruiden en optillen naar een vrij hoog niveau. Wie om 12 uur nog niet uit zijn bed, tent of slaapzak was geraakt, heeft toch wel iets gemist.

Er komen nogal wat leuke dingen uit Zweden (Nilfisk, Saab, Volvo) en daar mag je The Hightones ook bijrekenen. Binnen het bluesgenre beheersen zij een aantal stijlen vrij goed. Hun set is 'boogie' geïnspireerd, maar dat vinden wij niet erg, want was het, onder andere, John Lee Hooker niet die de 'boogie' zowat heeft geïntroduceerd in de blues? Verder herkennen wij sterke invloeden van The Fabulous Thunderbirds, T-Bone Walker en Billy Boy Arnold. Ze brengen ook fijne interpretaties van Shawn Pitman- en Duke Robillardnummers.

Spijtig genoeg moeten de jongens na een uurtje plaats ruimen voor Nikki Hill, the queen of rootsrock, rockabilly en vroege rock-'n-roll. Nikki klinkt, met dat typische schurende stemgeluid, als Little Eva, Lulu en… uiteraard Wanda Jackson. Een aantal fifties- en sixties pop- en rockdeuntjes ('Don't Look Back', 'I Know', 'Lights Out', 'The Girl Can't Help It', 'Sweet Little Rock-'n-Roller') krijgen een grondige Hill-behandeling en we moeten toegeven… wij vinden dat leuk. Hill doet daarnaast ook wel wat soul en, haar eerste liefde, een klein beetje ska. Deze interessante, leuke set hebben we helemaal 'first row' meegemaakt en we hebben ons geen moment verveeld.

Na Hill wordt het stilaan tijd om de 'grotere' kanonnen in stelling te brengen, en de eerste daarvan is Guy Forsyth. Forsyth voorstellen is eigenlijk een open deur intrappen en de set die hij en zijn kompanen in Peer spelen, is gewoon... fenomenaal. We hebben Forsyth al een keer of tien gehoord en gezien, maar deze Peerse set klopt alles. Guy, in de omgang eigenlijk een heel aimabel iemand, wordt een beest op het podium. Hardwerkend, energiek, een plezier om naar te kijken en luisteren. Guy put overvloedig uit zijn 'oudere' hits ('Taxi!', 'Mona!') die het uiteindelijk, begrijpelijk, nog het best doen. Nieuwere, eigen, nummers doen het niet zo goed wegens waarschijnlijk nog niet herkenbaar genoeg.

Als de Guy Forsythrook is opgetrokken, maken we ons klaar voor wat misschien hét blueshoogtepunt van de zondag moet worden: Chicago Blues: A Living History. MC van dienst is Matthew Skoller (harmonica) die eerst Johnny Iguana (piano) en Kenny Smith (drums) op het podium roept. Daarna komen Billy Flynn (gitaar) en Felton Crews (bas) the backline volledig maken. Billy Boy Arnold (harmonica en zang) komt als eerste 'legend' aan de beurt, gevolgd door John Primer (gitaar en zang), Billy Branch (harmonica en zang), Carlos Johnson (gitaar en zang) en Lurrie Bell (gitaar en zang). Goeie god, wat moeten we hierover vertellen? Het is genieten vanaf de eerste pianoaanslag tot het laatste gitaarakkoord!

Teleurstelling van de zondag is, volgens ons, Jimmie Vaughan. Jimmie, oudere broer van de betreurde Stevie Ray is… oud geworden. 'It's been a long time since I had a good time' zingt (?) Jimmie en zo ziet hij er echt ook wel uit. Qua stemkleur (stem ??) begint Jimmie een beetje (gewild of niet) op zijn broertje te lijken. En om toch een beetje stem in zijn set te krijgen roept Jimmie Lou Ann Barton op het podium. Lou Ann, moe?, jetlag?, of iets anders?, kan het gebeuren ook niet echt naar een hoger niveau optillen. Maar, eerlijk is eerlijk, het is niet allemaal kommer en kwel want Jimmie was en is nog steeds een uitzonderlijk begaafd gitarist, die volgens het principe 'less is more' geen noot te veel speelt, deed hij bij The Fabulous Thunderbirds ook al niet, en dat… is juist zijn charme en ook wel zijn sterke punt. Jimmie oogst wel wat succes met door iedereen herkenbare nummertjes als 'Boom Papa Boom', 'Chicken Scratch', 'Oh Lena' en de, als eerbetoon bedoelde?, SRV-hit 'Texas Flood'. Nee, van deze Jimmie Vaughan hadden wij, nog maar eens, (veel) meer verwacht.

 Omdat Jeff Beck wegens ziekte niet in Peer kon zijn, had de programmator de 'supergehypete' Seasick Steve (Steven Gene Wold, zo heet hij voluit), hij was toch toevallig in de buurt, geprogrammeerd. “Ik had nooit gedacht dat ik een bluesmuzikant (sic) zou worden. Ik had eigenlijk zelfs nooit gedacht dat ik een muzikant zou worden (resic)” opent Steve zijn set. En Steve voert zijn showtje op zoals we dat nu al een aantal keren hebben gezien en gehoord. Hij haalt, na een tijdje zoeken, een (jonge) deerne uit het publiek voor wie hij dan een… ontroerende ballade zingt. Scoren!! Samen met zijn spitsbroeder, houthakker, Dan Magnusson (drums?) speelt hij een soort hardcore blues/folk/boogie/country, maar dan wel van het nauwelijks genietbare hardere soort. Seasick Steve is een gimmick, niets meer of niets minder dan dat, maar een gimmick die serieus aanslaat. Voor ons niet gelaten, maar we liggen er echt niet wakker van en worden er, gelukkig eigenlijk, ook niet seasick van!

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
   

• fotogalerij
  

      _____________________

      
       koppelingen:
       - website Blues Peer