Porretta Soul Festival
Porretta Terme (IT) - 17, 18, 19 en 20 juli 2014


Voor de 27ste keer al vond het Soul Music festival in Porretta Terme plaats. Organisator Graziano Uliani had het alweer klaar gekregen om een indrukwekkend programma samen te stellen. Niemand minder dan de 'swampers', de originele Muscle Shoals rhythm section oftewel The Muscle Shoals All Star Band waren bereid om een reeks geweldige soulartiesten te begeleiden. De hoofdshows vonden zoals gewoonlijk 's avonds vanaf 19u plaats in het gezellige Rufus Thomas Park-amfitheater. In de namiddag speelden voornamelijk Italiaanse soul- en bluesbands op de markt in het centrum van het stadje. Op datzelfde piazza verkoopt men dan ook 'soulfood', heerlijke plaatselijke culinaire specialiteiten. Eén keer per jaar verandert het stadje vier dagen in het Europese Soulsville. Alle winkelvitrines, interieurs van restaurants, café's, bars, gelateria's en hotellobby's worden aangekleed als piepkleine musea over soulmuziek en de voorgaande edities van dit unieke evenement! Het publiek omarmt alle artiesten als sterren met veel waardering en enthousiasme. En zoiets weerspiegelt zich natuurlijk in hun prestaties. Alle vrouwelijke artiesten kregen daarom deze jaargang van de organisatie een prachtige Venitiaanse halsketting. Porretta straalt soul, respect, samenhorigheid en verdraagzaamheid uit! De t-shirts waren dit jaar dan ook bedrukt met 'Love, Peace, Soul and Porretta'.

donderdag 17 juli

Een lovenswaardig initiatief van organisator Graziano Uliani is dat hij elk jaar ook jong talent een podium geeft. Ditmaal was het de Quincy Avenue Rhythm Band uit Denver, Colorado. Gaandeweg losser spelend waagden 15 highschool-leerlingen zich heel aardig aan seventies-soul en enkele funknummers. Het Sam Paglia Trio was op z'n best in de hammond-aangedreven instrumentale nummers, maar het geheel was weinig opwindend. De Griekse Blues Therapy Band deed met een slaapverwekkende vertoning de ambiance helemaal wegzakken. Maar het hoogtepunt van de eerste avond was het Italiaanse Groove City. Deze band wakkerde als een doorgewinterde Bar-Kays-achtige begeleidingsband samen met zanger (en MC van het festival) Rick Hutton het vuur weer aan met een paar bekende soulhits. Gastzanger Theo Huff liet als afsluiter alles ontploffen met funky en soulvolle klassiekers en originals.

vrijdag 18 juli

Op vrijdag verraste het Italiaanse Capital Strokes met strakke jazzy funk en soul, allemaal originals, voorzien van schitterende blazersarrangementen. De branievolle Italiaanse zanger Randy Roberts leefde zich helemaal uit op de hechte grooves, maar ook gitarist en toetsenman zongen niet onverdienstelijk. We vroegen ons alleen af welke meerwaarde de zangeres Anna Fondi gaf?

En dan was het tijd voor het verwenmoment: de Muscle Shoals All Star Band, die in de beroemde FAME en Muscle Shoals Sound Studios in Noord-Alabama sterren als Wilson Pickett, Aretha Franklin, Etta James, Percy Sledge en vele anderen aan hits hielpen. De kick-off werd gegeven door zangeres Carla 'Kozmic Mama' Russel, die met de power van een Aretha Franklin o.a. Etta James' 'Tell Mama' aanpakte. Honing voor de oren! Chicagosoulzanger Theo Huff wakkerde het vuur nog meer aan met zijn schitterende stem en een brede keuze aan minder bekende soulstompers en -kreuners. Vaneese Thomas, dochter van de in Porretta zowat vereerde Rufus Thomas, bracht daarna meer emotie met een mix van eigen, Candi Staton- en Aretha Franklin-nummers. Ze heeft misschien niet zo'n sterke stem, maar gebruikt die verdienstelijk. Voor 'Natural Woman' kreeg ze een staande ovatie.

Jimmy Hall, in de seventies frontman van Wet Willie en later gastzanger bij o.a. The Nighthawks, The Allman Brothers, Jeff Beck en Tommy Castro, vergastte ons met zijn geweldige blanke soulstem en korte maar gave mondharmonicasolo's op songs die rechtstreeks naar het hart gingen. Zijn versies van Eddie Hintons 'I Still Wanna Be Your Man' en 'Salty' waren majestueus! Hij sloot zijn set af met Wet Willies 'signature song' 'Keep On Smiling'.

Tenslotte trad Denis
e LaSalle aan (sinds de dood van Koko Taylor, 'Queen of the Blues' genoemd) met uitsluitend zelfgeschreven songs en een attitude die haar 75-jarige leeftijd naar de achtergrond verwees. Een paar nieuwe songs, aangevuld met vrij stevig werk uit '70, '71 en haar grootste hit, het zydeconummer 'Don't Mess With My Toot Toot', brachten het publiek aan het dansen en juichen.

zaterdag 19 juli

Toen een paar jaar geleden veteraan Frank Bey in de San Francisco Bay Area de Anthony Paule Band ontmoette, klikte het meteen. Van het aangenaam verrassende resultaat mocht heel Porretta getuige zijn. De warme bariton van de beminnelijke Frank Bey kwam uitstekend tot z'n recht door de soms Albert Collins-achtige gitaarstijl van Anthony Paule en de puntgave begeleiding van de blazers. Vooral saxofoniste Nancy Wright toverde regelmatig prachtig vloeiende en zeer geïnspireerde solo's tevoorschijn. Maar ook de steengoede bassist, Paul Olguin, verdient een speciale vermelding. Met veel dynamiek, afwisseling, subtiliteit en goede smaak kleurden ze Frank Beys beeldend verwoorde songs over relatie- en andere perikelen in. Het hoogtepunt van de set was echter een schitterende Bobby Bland-achtige soulballadeversie van John Lennons 'Imagine', waarbij het hele publiek gele hartjes met het woord 'peace' omhoog stak. Ontroerend! Geen wonder dat deze band, hoewel ze deze festivaldag openden, al een staande ovatie kreeg.

De rest van de avond was de Muscle Shoals All Star Band weer de begeleider van een hele revue aan artiesten. Het is een goed idee van Graziano Uliani om tussen alle soul door elk jaar ook een bluesartiest te programmeren, maar ditmaal had dat met iets meer bedachtzaamheid mogen gebeuren. Guitar Shorty speelde vooral te luid, te lang uitgesponnen en te veel van het goede. Maar wat kun je anders verwachten van iemand die er prat op gaat dat hij in 1960 Jimi Hendrix nog een paar licks heeft getoond... Het gitaarduel met bandleider Will McFarlane sprong er echt bovenuit, maar de wandeling door het publiek en helemaal om de stage heen, de opgeblazen versterker en een rommelige, om niet te zeggen slechte, versie van 'Hey Joe' waren er te veel aan. Gelukkig bracht Chick Rodgers ons terug naar soul heaven. Ze weegt waarschijnlijk maar één vierde van Aretha Franklin, maar ze heeft een even imponerende stem, zoals ze bewees met 'Respect'. Vooral in Aretha's 'Dr Feelgood' zette ze een indrukwekkende vocale prestatie neer. Daarna bracht Chilly Bill Rankin twee Otis Redding-klassiekers, een vurige interpretatie van 'I've Been Loving You Too Long' en een gedreven 'Try A Little Tenderness'.

In de korte pauze die volgde kregen de drie originele 'swampers' van de band, ritmegitarist Jimmy Johnson, bassist David Hood en percussionist Mickey Buckins, de jaarlijkse Porretta Soul Life Achievement Award voor hun bijdrage aan en promotie van soulmuziek.

Na deze break vergastte Jerry Jones ons met veel zangvreugde op een paar Solomon Burke-covers. Vooral zijn versie van 'Cry To Me' sprong er bovenuit. Iets later deed grande dame Toni Green iedereen rechtveren door haar presence en vocale klasse. Na een funky 'I Feel Like Bustin' Loose' en een zeer krachtig 'Tell Mama' pakte ze Bobby Blands 'If Loving You Is Wrong' aan alsof ze het zelf had geschreven. Het was een van de meest overtuigende versies ooit gezien en gehoord in Porretta. Verder schitterde ze in Aretha's 'I Never Loved A Man', 'Do Right Woman' en Etta James' 'I'd Rather Go Blind'. Tijdens dit laatste nummer ging ze zowat iedereen met handjes en kusjes bedanken voor hun komst naar haar show. Porretta loves Toni Green!

Gelukkig had het duo Jerry Jones en Chilly Bill Rankin genoeg drive en klasse in huis om daar met drie Sam & Dave-covers nog een spetterend orgelpunt achter te zetten. We kregen een stuwende uitvoering  van 'Hold on, I'm Coming' en een kippenvelversie van 'When Something Is Wrong With My Baby'. Tijdens de volmaakte afsluiter van de avond, 'Soul Man' kregen ze het publiek nog één keer aan het meezingen en dansen.

zondag 20 juli

The Anthony Paule Band pakte uit met een grotendeels hertekende set, wat verfrissend overkwam. Paule zelf speelde met nog meer overtuiging en nog inventiever dan de dag ervoor. Zijn bluesy gitaarsolo's en het sfeervolle en dynamische begeleidingswerk van de band tilden vooral de ballads naar een hoog niveau. Dat leidde bij 'Imagine' weer tot een golf van ontroering en een staande ovatie. Dit is een band van wereldklasse, die zeker ook niet zou misstaan op de Belgische bluespodia!

Wegens het grote aantal aanwezige artiesten kreeg daarna ieder slechts gedurende één of twee nummers de kans om het publiek in te pakken, zoals dat meestal gaat in een revue. Daardoor kregen we van elke performer ook het beste te zien, en dat was indrukwekkend! Carla Russel bracht met haar Etta James-achtige stem prachtige versies van 'I'll Take You There' en 'Respect Yourself'. De van liefde voor de soulmuziek overlopende Muscle Shoals-percussionist Mickey Buckins verraste het publiek met 'Dark End Of The Street', en Theo Huff zong een zéér doorleefde versie van 'When A Man Loves A Woman'. Chick Rodgers deed hetzelfde met 'Natural Woman'. Absolute topklasse! Chilly Bill Rankin trof ons met een fabuleuze versie van 'A Change Is Gonna Come' rechtstreeks in het hart, en Jerry Jones werkte op de dansspieren met een groovend 'Mustang Sally'. Denise LaSalle bracht ondanks haar leeftijd met veel power 'Drop That Zero (And Get Yourself A Hero)' en 'Don't Mess With My Tu-Tu'. Het publiek danste, zelfs tot op het podium.

Tijdens de pauze stonden verschillende leden van de Muscle Shoals All Star Band backstage naar huis te sms'en: "Wat hier gebeurt hebben we nog nooit meegemaakt". Guitar Shorty hield het daarna wijselijk kort met een - voor zijn normale doen - subtiel gitaarduel met bandleider Will McFarlane. Hij wist zich goed in te houden en liet ook McFarlane schitteren. Tijdens deze wisselwerking droop het spelplezier van beider gezichten. Toni Green zong met haar gebruikelijke overgave het funky 'I Feel Like Bustin' Loose' en een zeer intens 'If Loving You Is Wrong', waarna ze samen met Vaneese Thomas een schitterend 'Do Right Woman' ten gehore bracht. Vaneese Thomas vertederde daarna
het publiek toen ze een a capella gospelnummer bracht, samen met de zangeressen van de Quincy Avenue Rhythm Band en de deelnemers van een zangworkshop die ze enkele dagen eerder gaf. Ze vervolgde met een lekker relaxed 'I'm Your Puppet' en sloot haar set af met het van Bob Seger geleende 'Old Time Rock and Roll'. Het publiek veerde recht en brulde het refrein mee.

Jimmy Hall én het publiek gingen daarna helemaal door het lint met Wilson Picketts 'Funky Broadway' en 'Land of a 1000 Dances'. Nogal hyperkinetisch die Jimmy, maar wat een formidabele entertainer is het! Nadat roadmanager Andreas Werner alle groepsleden nog eens had voorgesteld, stuurden alle aanwezige artiesten samen ons de nacht in met een gedreven 'Sweet Soul Music' en als ultiem einde de door Bob Dylan geschreven gospelsong 'Pressing On (To The Higher Calling Of My Lord)'. Op naar de 28ste editie!

Leo & Peter Jacobs

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Peter Jacobs

      _____________________

      
       koppelingen:
       - website Porretta Soul

    

 

 




 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 




























































































































































































 


 

 

 

 

 

 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.