Porretta Soul Festival Porretta Terme (IT) - 17, 18, 19 en 20 juli 2014
Voor
de 27ste keer al vond het Soul Music festival in Porretta Terme plaats.
Organisator Graziano Uliani had het alweer klaar gekregen om een
indrukwekkend programma samen te stellen. Niemand minder dan de
'swampers', de originele Muscle Shoals rhythm section oftewel The
Muscle Shoals All Star Band waren bereid om een reeks geweldige
soulartiesten te begeleiden. De hoofdshows vonden zoals gewoonlijk 's
avonds vanaf 19u plaats in het gezellige Rufus Thomas Park-amfitheater.
In de namiddag speelden voornamelijk Italiaanse soul- en bluesbands op
de markt in het centrum van het stadje. Op datzelfde piazza verkoopt
men dan ook 'soulfood', heerlijke plaatselijke culinaire
specialiteiten. Eén keer per jaar verandert het stadje vier dagen in
het Europese Soulsville. Alle winkelvitrines, interieurs van
restaurants, café's, bars, gelateria's en hotellobby's worden
aangekleed als piepkleine musea over soulmuziek en de voorgaande
edities van dit unieke evenement! Het publiek omarmt alle artiesten als
sterren met veel waardering en enthousiasme. En zoiets weerspiegelt
zich natuurlijk in hun prestaties. Alle vrouwelijke artiesten kregen
daarom deze jaargang van de organisatie een prachtige Venitiaanse
halsketting. Porretta straalt soul, respect, samenhorigheid en
verdraagzaamheid uit! De t-shirts waren dit jaar dan ook bedrukt met
'Love, Peace, Soul and Porretta'.
donderdag 17 juli
Een
lovenswaardig initiatief van organisator Graziano Uliani is dat hij elk
jaar ook jong talent een podium geeft. Ditmaal was het de Quincy Avenue Rhythm Band
uit Denver, Colorado. Gaandeweg losser spelend waagden 15
highschool-leerlingen zich heel aardig aan seventies-soul en enkele
funknummers. Het Sam Paglia Trio was op z'n best in de hammond-aangedreven instrumentale nummers, maar het geheel was weinig opwindend. De Griekse Blues Therapy Band
deed met een slaapverwekkende vertoning de ambiance helemaal wegzakken.
Maar het hoogtepunt van de eerste avond was het Italiaanse Groove City. Deze band wakkerde als een doorgewinterde Bar-Kays-achtige begeleidingsband samen met zanger (en MC van het festival) Rick Hutton
het vuur weer aan met een paar bekende soulhits. Gastzanger Theo Huff
liet als afsluiter alles ontploffen met funky en soulvolle klassiekers
en originals.
vrijdag 18 juli
Op vrijdag verraste het Italiaanse Capital Strokes
met strakke jazzy funk en soul, allemaal originals, voorzien van
schitterende blazersarrangementen. De branievolle Italiaanse zanger Randy Roberts
leefde zich helemaal uit op de hechte grooves, maar ook gitarist en
toetsenman zongen niet onverdienstelijk. We vroegen ons alleen af welke
meerwaarde de zangeres Anna Fondi gaf?
En dan was het tijd voor het verwenmoment: de Muscle Shoals All Star Band,
die in de beroemde FAME en Muscle Shoals Sound Studios in Noord-Alabama
sterren als Wilson Pickett, Aretha Franklin, Etta James, Percy Sledge
en vele anderen aan hits hielpen. De kick-off werd gegeven door
zangeres Carla 'Kozmic Mama' Russel, die met de power van een Aretha Franklin o.a. Etta James' 'Tell Mama' aanpakte. Honing voor de oren! Chicagosoulzanger Theo Huff wakkerde het vuur nog meer aan met zijn schitterende stem en een brede keuze aan minder bekende soulstompers en -kreuners. Vaneese Thomas,
dochter van de in Porretta zowat vereerde Rufus Thomas, bracht daarna
meer emotie met een mix van eigen, Candi Staton- en Aretha
Franklin-nummers. Ze heeft misschien niet zo'n sterke stem, maar
gebruikt die verdienstelijk. Voor 'Natural Woman' kreeg ze een staande
ovatie.
Jimmy Hall, in de seventies
frontman van Wet Willie en later gastzanger bij o.a. The Nighthawks,
The Allman Brothers, Jeff Beck en Tommy Castro, vergastte ons met zijn
geweldige blanke soulstem en korte maar gave mondharmonicasolo's op songs die rechtstreeks naar het hart gingen. Zijn versies van Eddie Hintons 'I Still Wanna Be Your Man' en 'Salty' waren majestueus! Hij sloot zijn set af met Wet Willies 'signature song' 'Keep On Smiling'.
Tenslotte trad Denise LaSalle aan (sinds de dood van Koko Taylor, 'Queen of the Blues' genoemd)
met uitsluitend zelfgeschreven songs en een attitude die haar 75-jarige
leeftijd naar de achtergrond verwees. Een paar nieuwe songs, aangevuld
met vrij stevig werk uit '70, '71 en haar grootste hit, het
zydeconummer 'Don't Mess With My Toot Toot', brachten het publiek aan
het dansen en juichen.
zaterdag 19 juli
Toen een paar jaar geleden veteraan Frank Bey in de San Francisco Bay Area de Anthony Paule Band
ontmoette, klikte het meteen. Van het aangenaam verrassende resultaat
mocht heel Porretta getuige zijn. De warme bariton van de beminnelijke
Frank Bey kwam uitstekend tot z'n recht door de soms Albert
Collins-achtige gitaarstijl van Anthony Paule en de puntgave
begeleiding van de blazers. Vooral saxofoniste Nancy Wright toverde
regelmatig prachtig vloeiende en zeer geïnspireerde solo's
tevoorschijn. Maar ook de steengoede bassist, Paul Olguin, verdient een
speciale vermelding. Met veel dynamiek, afwisseling, subtiliteit en
goede smaak kleurden ze Frank Beys beeldend verwoorde songs over
relatie- en andere perikelen in. Het hoogtepunt van de set was echter
een schitterende Bobby Bland-achtige soulballadeversie van John Lennons
'Imagine', waarbij het hele publiek gele hartjes met het woord 'peace'
omhoog stak. Ontroerend! Geen wonder dat deze band, hoewel ze deze
festivaldag openden, al een staande ovatie kreeg.
De
rest van de avond was de Muscle Shoals All Star Band weer de begeleider
van een hele revue aan artiesten. Het is een goed idee van Graziano
Uliani om tussen alle soul door elk jaar ook een bluesartiest te
programmeren, maar ditmaal had dat met iets meer bedachtzaamheid mogen
gebeuren. Guitar Shorty
speelde vooral te luid, te lang uitgesponnen en te veel van het goede.
Maar wat kun je anders verwachten van iemand die er prat op gaat dat
hij in 1960 Jimi Hendrix nog een paar licks heeft getoond... Het
gitaarduel met bandleider Will McFarlane sprong er echt bovenuit, maar
de wandeling door het publiek en helemaal om de stage heen, de
opgeblazen versterker en een rommelige, om niet te zeggen slechte,
versie van 'Hey Joe' waren er te veel aan. Gelukkig bracht Chick Rodgers
ons terug naar soul heaven. Ze weegt waarschijnlijk maar één vierde van
Aretha Franklin, maar ze heeft een even imponerende stem, zoals ze
bewees met 'Respect'. Vooral in Aretha's 'Dr Feelgood' zette ze een
indrukwekkende vocale prestatie neer. Daarna bracht Chilly Bill Rankin
twee Otis Redding-klassiekers, een vurige interpretatie van 'I've Been
Loving You Too Long' en een gedreven 'Try A Little Tenderness'.
In de korte pauze die volgde kregen de drie originele 'swampers' van de
band, ritmegitarist Jimmy Johnson, bassist David Hood en percussionist
Mickey Buckins, de jaarlijkse Porretta Soul Life Achievement Award voor
hun bijdrage aan en promotie van soulmuziek.
Na deze break vergastte Jerry Jones
ons met veel zangvreugde op een paar Solomon Burke-covers. Vooral zijn
versie van 'Cry To Me' sprong er bovenuit. Iets later deed grande dame Toni Green
iedereen rechtveren door haar presence en vocale klasse. Na een funky
'I Feel Like Bustin' Loose' en een zeer krachtig 'Tell Mama' pakte ze
Bobby Blands 'If Loving You Is Wrong' aan alsof ze het zelf had
geschreven. Het was een van de meest overtuigende versies ooit gezien
en gehoord in Porretta. Verder schitterde ze in Aretha's 'I Never Loved
A Man', 'Do Right Woman' en Etta James' 'I'd Rather Go Blind'. Tijdens
dit laatste nummer ging ze zowat iedereen met handjes en kusjes
bedanken voor hun komst naar haar show. Porretta loves Toni Green!
Gelukkig had het duo Jerry Jones en Chilly Bill Rankin
genoeg drive en klasse in huis om daar met drie Sam & Dave-covers
nog een spetterend orgelpunt achter te zetten. We kregen een stuwende
uitvoering van 'Hold on, I'm Coming' en een kippenvelversie van
'When Something Is Wrong With My Baby'. Tijdens de volmaakte afsluiter
van de avond, 'Soul Man' kregen ze het publiek nog één keer aan het
meezingen en dansen.
zondag 20 juli
The Anthony Paule Band
pakte uit met een grotendeels hertekende set, wat verfrissend overkwam.
Paule zelf speelde met nog meer overtuiging en nog inventiever dan de
dag ervoor. Zijn bluesy gitaarsolo's en het sfeervolle en dynamische
begeleidingswerk van de band tilden vooral de ballads naar een hoog
niveau. Dat leidde bij 'Imagine' weer tot een golf van ontroering en
een staande ovatie. Dit is een band van wereldklasse, die zeker ook
niet zou misstaan op de Belgische bluespodia!
Wegens
het grote aantal aanwezige artiesten kreeg daarna ieder slechts
gedurende één of twee nummers de kans om het publiek in te pakken,
zoals dat meestal gaat in een revue. Daardoor kregen we van elke
performer ook het beste te zien, en dat was indrukwekkend! Carla Russel
bracht met haar Etta James-achtige stem prachtige versies van 'I'll
Take You There' en 'Respect Yourself'. De van liefde voor de soulmuziek
overlopende Muscle Shoals-percussionist Mickey Buckins
verraste het publiek met 'Dark End Of The Street', en Theo Huff zong
een zéér doorleefde versie van 'When A Man Loves A Woman'. Chick Rodgers deed hetzelfde met 'Natural Woman'. Absolute topklasse! Chilly Bill Rankin trof ons met een fabuleuze versie van 'A Change Is Gonna Come' rechtstreeks in het hart, en Jerry Jones werkte op de dansspieren met een groovend 'Mustang Sally'. Denise LaSalle
bracht ondanks haar leeftijd met veel power 'Drop That Zero (And Get
Yourself A Hero)' en 'Don't Mess With My Tu-Tu'. Het publiek danste,
zelfs tot op het podium.
Tijdens de pauze stonden verschillende leden van de Muscle Shoals All
Star Band backstage naar huis te sms'en: "Wat hier gebeurt hebben we
nog nooit meegemaakt". Guitar Shorty hield het daarna wijselijk kort met een - voor zijn normale doen - subtiel gitaarduel met bandleider Will McFarlane.
Hij wist zich goed in te houden en liet ook McFarlane schitteren.
Tijdens deze wisselwerking droop het spelplezier van beider gezichten.
Toni Green zong met haar gebruikelijke overgave het funky 'I Feel Like
Bustin' Loose' en een zeer intens 'If Loving You Is Wrong', waarna ze
samen met Vaneese Thomas een schitterend 'Do Right Woman' ten gehore
bracht. Vaneese Thomas vertederde daarna het
publiek toen ze een a capella gospelnummer bracht, samen met de
zangeressen van de Quincy Avenue Rhythm Band en de deelnemers van een
zangworkshop die ze enkele dagen eerder gaf. Ze vervolgde met een
lekker relaxed 'I'm Your Puppet' en sloot haar set af met het van Bob
Seger geleende 'Old Time Rock and Roll'. Het publiek veerde recht en
brulde het refrein mee.
Jimmy Hall én het publiek
gingen daarna helemaal door het lint met Wilson Picketts 'Funky
Broadway' en 'Land of a 1000 Dances'. Nogal hyperkinetisch die Jimmy,
maar wat een formidabele entertainer is het! Nadat roadmanager Andreas
Werner alle groepsleden nog eens had voorgesteld, stuurden alle
aanwezige artiesten samen ons de nacht in met een gedreven 'Sweet Soul
Music' en als ultiem einde de door Bob Dylan geschreven gospelsong
'Pressing On (To The Higher Calling Of My Lord)'. Op naar de 28ste
editie!
Naast de concert- en festivalverslagen op deze website
is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en
veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante
muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws,
achtergrond, interviews, reportages, cd- en
dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender,
enz... Nog geen abonnee? Klik
hier voor meer info.
Voor
de 27ste keer al vond het Soul Music festival in Porretta Terme plaats.
Organisator Graziano Uliani had het alweer klaar gekregen om een
indrukwekkend programma samen te stellen. Niemand minder dan de
'swampers', de originele Muscle Shoals rhythm section oftewel The
Muscle Shoals All Star Band waren bereid om een reeks geweldige
soulartiesten te begeleiden. De hoofdshows vonden zoals gewoonlijk 's
avonds vanaf 19u plaats in het gezellige Rufus Thomas Park-amfitheater.
In de namiddag speelden voornamelijk Italiaanse soul- en bluesbands op
de markt in het centrum van het stadje. Op datzelfde piazza verkoopt
men dan ook 'soulfood', heerlijke plaatselijke culinaire
specialiteiten. Eén keer per jaar verandert het stadje vier dagen in
het Europese Soulsville. Alle winkelvitrines, interieurs van
restaurants, café's, bars, gelateria's en hotellobby's worden
aangekleed als piepkleine musea over soulmuziek en de voorgaande
edities van dit unieke evenement! Het publiek omarmt alle artiesten als
sterren met veel waardering en enthousiasme. En zoiets weerspiegelt
zich natuurlijk in hun prestaties. Alle vrouwelijke artiesten kregen
daarom deze jaargang van de organisatie een prachtige Venitiaanse
halsketting. Porretta straalt soul, respect, samenhorigheid en
verdraagzaamheid uit! De t-shirts waren dit jaar dan ook bedrukt met
'Love, Peace, Soul and Porretta'.
Een
lovenswaardig initiatief van organisator Graziano Uliani is dat hij elk
jaar ook jong talent een podium geeft. Ditmaal was het de 
Op vrijdag verraste het Italiaanse 
Toen een paar jaar geleden veteraan 
De
rest van de avond was de Muscle Shoals All Star Band weer de begeleider
van een hele revue aan artiesten. Het is een goed idee van Graziano
Uliani om tussen alle soul door elk jaar ook een bluesartiest te
programmeren, maar ditmaal had dat met iets meer bedachtzaamheid mogen
gebeuren. 
Na deze break vergastte 
Wegens
het grote aantal aanwezige artiesten kreeg daarna ieder slechts
gedurende één of twee nummers de kans om het publiek in te pakken,
zoals dat meestal gaat in een revue. Daardoor kregen we van elke
performer ook het beste te zien, en dat was indrukwekkend! 
het
publiek toen ze een a capella gospelnummer bracht, samen met de
zangeressen van de Quincy Avenue Rhythm Band en de deelnemers van een
zangworkshop die ze enkele dagen eerder gaf. Ze vervolgde met een
lekker relaxed 'I'm Your Puppet' en sloot haar set af met het van Bob
Seger geleende 'Old Time Rock and Roll'. Het publiek veerde recht en
brulde het refrein mee.