Voor de vierde maal vond het Limburgse rockabillyfeest Rolmo’s Roots Rock in Zonhoven plaats. Deze keer hadden de organisatoren de nevenactiviteiten een boost gegeven. Naast de standjes met rockabillykleding en cd’s, was er ook een barbier die desgevraagd mannelijke rockabillyfans van een bijhorende'fifties-haarsnit' kon voorzien. En het moet gezegd dat de man weinig stille momenten had. Op het podium mochten bands uit de meest diverse contreien het talrijk opgekomen publiek proberen in beweging te krijgen. Een taak die alle bands moeiteloos volbrachten...

Als er één band is die zonder blozen een tribute mag brengen aan Johnny Cash, dan is het ongetwijfeld Out Of Cash. Zanger Arnd Van Vlierden is de geknipte persoon om de legendarische Cash op een passende wijze te eren. Niet alleen heeft Van Vlierden een enorme podiumpresence, maar ook vocaal komt hij aardig in de buurt van Cash. Het repertoire dat deze uit Houthalen-Helchteren afkomstige band op het publiek losliet was dan ook voorspellend. ‘Jambalaya’, ‘Ring Of Fire’, ‘A Boy Named Sue’ waren maar enkele van de zovele Cashpareltjes. Heel goed gebracht mannen!

Van bij onze Noorderburen kwamen Dee’s Honeytones naar afgezakt. Gekleed met een strakke zwarte jurk en met een rode bloem in haar haren wist zangeres Dee-Ann het publiek onmiddellijk te charmeren. Dee beschikt niet enkel en alleen over een glasheldere stem, maar kan bovendien ook aardig overweg met gitaar en keyboards. Voor hun repertoire neemt de band als basis de oude rhythm ’n blues. Deze injecteren zij met een geut western swing en een shot rockabilly. De uiterst genietbare cocktail die hieruit ontstaat, vertaalt zich nog het best als boppin’ rhythm ’n blues. De releaseparty van hun eerste cd ‘Hot Damn’ lag nog vers in het geheugen, en het schijfje werd terecht uitgebreid gepromoot.

Dat psychobilly heel wat aanhang kent was ook in Zonhoven te merken. De uit Slovenië komende Eight Bomb wist duidelijk waar de klepel van dit supersnelle genre hing. Sterke zang, messcherp gitaarwerk, pompende bas en houthakkers drumwerk kenmerken de psychobilly en dus ook Eight Bombs optreden. Earcatcher was hun schitterend gebracht ‘Eight Bomb Boogie’.

Nieuwsgierig werd er uitgekeken naar de Zweedse Sweet Mandy & The Teen Twisters. Op hun vorig jaar uitgebrachte debuutcd ‘Finders Keepers’ kwam deze band erg origineel uit de hoek. Zij bewezen dat rock-‘n-roll en rockabilly niet enkel en alleen in het Engels gedijen, maar dat deze genres wanneer zij in de Zweedse taal gezongen worden, nog steeds even aantrekkelijk klinken. Hun laatste schijfje ‘Good For Nothin’’ was nog maar net verschenen en die songs kwamen dan ook uitvoerig aan bod. De jonge blonde Sweet Mandy maakt een erg verlegen indruk, maar eenmaal op het podium maakt die verlegenheid al vlug plaats voor een enorme zelfzekerheid. Zoals zijzelf zegt, kreeg ze van thuis uit de smaak te pakken voor deze genres. Met een stem die vaak herinneringen opwerpt aan de jonge Wanda Jackson zette zij samen met haar band een dijk van een set neer. Zeker eentje voor terug te zien!

Spanje is een paradijs voor rockabilly en rock-‘n-roll. Niet alleen is het het land van de grotere festivals, maar ook aan bands heeft het geen gebrek. Help Me Devil is er eentje van en die gaven van meetafaan te kennen waar zij voor staan. Bitsige, opwindende rock-‘n-roll is duidelijk het handelsmerk van dit trio. Maar dat de snaren niet altijd gemarteld moeten worden werd merkbaar in het rustigere ‘Love Is The Drug’. Minpuntje was evenwel dat zanger/gitarist Juancar Parlange niet steeds de verwachte sublieme riffs uit zijn schitterende Gretsch White Falcon wist tevoorschijn te toveren.

Stonden zij vorig jaar nog vroeger op de avond geprogrammeerd op dit festival, dit jaar waren zijn top of the bill. En dan hebben we het natuurlijk over onze nationale rockabilly trots Crystal and Runnin’ Wild. Wat pa en dochter Ouchène in korte tijd bereikt hebben is lovenswaardig. Crystal heeft zich in enkele jaren ontpopt tot een enorme podiumpersoonlijkheid, die bovendien vocaal erg authentiek uit de hoek komt. Voeg daarbij het knappe gitaarwerk van pa Patrick, de pompende baslijnen van Koen Depreitere en de strakke drum van Johnny Trash en je weet hoe deze vierde editie van Rolmo’s Roots Rock eindigde. Met vuurwerk!

Lambert Smits

 

 

 

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

• Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.