CC Palethe is met zijn rootsprogramma inmiddels een begrip geworden in de regio Noord-Limburg. Dit is vooral te merken aan de talrijke opkomst van een zeer divers publiek. En alhoewel deze concerten niet in een theaterabonnement vervat zitten, is een groot deel van de aanwezigen meer een theater- dan een bluespubliek. De kleine gezellige zaal op het eerste verdiep kon dus al lang niet meer deze toeloop herbergen, zodat de optredens verplaatst werden naar de grotere schouwburgzaal op het gelijkvloers. Om de gezellige clubsfeer van weleer te behouden, had de organisatie ervoor gekozen om deze locatie op te smukken met tafeltjes en stoelen. En inderdaad, het was er weer gezellig vertoeven. Alleen was op tijd komen de boodschap als je nog een plaatsje wou bemachtigen!

Voor onze eigen The BluesBones was dit de aftrap van een negendaagse tournee die hen na dit optreden naar Nederland, Duitsland en Zwitserland zou brengen. Inmiddels heeft deze band bewezen dat zij tot de betere bluesbands van ons landje behoren. Nico De Cock is niet alleen een klasbak op de luchtgitaar, maar hij heeft ook een erg doorleefde stem. Komt daar nog bij dat hij zich enorm emotioneel in een song kan gooien, zodat een optreden van de Bones steeds garant staat voor een uurtje genieten. En dat was hier niet anders. Of nu ‘Voodoo Guitar’, ‘The Devils Bride’ of ‘Cruisin’’ door de speakers knalden, telkens weer viel die enorme muzikale betrokkenheid op. De strakke ritmesectie is de gedroomde basis voor zowel Nico’s vocale uithalen als de vinnige gitaarsolo’s van snarenwizard Stef Paglia. Bovendien is het aangenaam om nog eens een band te zien met zowel een slag- als een sologitarist in de gelederen.

 

Was het voor The BluesBones de start van hun tournee, dan was het voor Sugar Ray and the Bluetones het voorlaatste optreden van hun tour. Zanger en mondharmonicavirtuoos Sugar Ray Norcia is niet van de minsten. Zijn muzikale carrière is zonder meer indrukwekkend te noemen. Niet alleen verzorgde hij destijds de backing voor grootheden als Big Walter Horton, waarmee hij in 1980 het live album ‘Little Boy Blue’ opnam en Big Joe Turner om er maar enkelen te noemen, maar het best is hij gekend als frontman van Roomful Of Blues. Na een zevental jaren deel uitgemaakt te hebben van deze band uit Rhode Island, waarmee hij drie albums opnam, stortte hij zich weer op The Bluetones. En het dient gezegd, deze versie van The Bluetones met Monster Mike Welch op gitaar, en oudgedienden ‘Mudcat’ Ward op bas en Neil Gouvin op drums is een superband. Door middel van een erg gevarieerd repertoire kregen we als het ware een lesje ‘old school’ bluesgeschiedenis. Vocaal is Norcia’s stem misschien een beetje aangetast door de tijd, maar dat hindert de man geenszins om nog steeds voor de volle 100% te overtuigen. Bovendien wist Sugar Ray als geen ander de interactie tussen zang en harpwerk tot in de puntjes te perfectioneren.

 

Naast ’s mans eigen songs waren het goedgekozen covers als ‘Hoodoo Man Blues’, ‘Mean Old World’ en ‘Cold Cold Feeling’, die dankzij Ray’s interpretatie ons terug voerden naar de hoogdagen van artiesten als Jr. Wells, Little Walter en Big Walter Horton. Vervulde Ray de behoeften van de mondharmonicaliefhebbers dan werden de fans van de 6 snaren ongetwijfeld van hun sokken geblazen door Monster Mike Welch. Het is trouwens nog steeds een raadsel waarom Welch nooit die status heeft kunnen bemachtigen die andere, vaak minder begaafde gitaristen, wel wisten te veroveren. Mike Welch is niet iemand die wild gesticulerend zijn gitaar alle hoeken van het podium laat zien. Neen, hij blijft liever een beetje op de achtergrond terwijl hij zonder aan overdosering te doen, de meest tot de verbeelding sprekende klanken serveert.

Met The BluesBones en Sugar Ray and the Bluetones heeft Palethe andermaal voor een meer dan schitterende afsluiting van het theaterseizoen gezorgd. En… in de wandelgangen vernamen wij dat er duchtig gewerkt wordt aan een rockabillyfestivalletje ergens in de maand november. Wij houden alvast www.palethe.be in de gaten.

 

Lambert Smits