Op vrijdagavond waren we in Heerlen (NL) voor de zoveelste keer bijzonder gecharmeerd door de onversneden Chicagoblues van de 73-jarige Tail Dragger en - eerlijk is eerlijk - zijn begeleiders Robbert Fossen en Peter Struijk. Graag wilden we dit gezelschap nog eens avondvullend aan het werk zien, in de intieme setting van een huiselijke club. Drie dagen later streek Tail Dragger neer op de spreekwoordelijke boogscheut van onze thuisbasis. Het was de vierde keer dat hij in de Ruiseleedse bluestempel Banana Peel optrad, en wij zaten op de eerste rij...

Bananapresident Franky Van de Ginste kondigde de band aan en noemde Tail Dragger legendarisch. Niet alleen vanwege zijn dienststaat door de decennia heen, in Chicago's west side en ver daarbuiten, maar ook voor wat hij in de vooravond al in Ruiselede had gepresteerd. De man zou snipverkouden zijn en had zijn betonnen strot gegorgeld met een mengsel van citroensap en azijn! En geen klein beetje, want de Bananacrew had een literfles met het goedje moeten vullen. De hilarische toon was gezet en de Nederlandse Robbert Fossen & Peter Struijk Band trapte af met een ode aan Magic Slim (die hier in de Banana Peel zijn op één na laatste optreden heeft gegeven). Daarna volgden 'Five Long Years' en 'You Got To Love Somebody', vakkundig gebracht en heel... 'Chicago' klinkend. Kijk, je hebt verse tomaten en geconcentreerde tomatenpuree en als je tomatensmaak wil, dan durven verse tomaten nogal eens ontgoochelen. In de winter komen die uit de serre, want de massaconsumptie wil ook tijdens de winter tomaten. Maar ze zijn echter kleur- en smaakloos. Waarmee we eigenlijk willen zeggen dat we ervan overtuigd zijn dat de blues in de toeristenclubs van de windy city lang niet meer zo 'Chicago' klinkt als het ooit is geweest. Fossen en Struijk trekken echter een blik Chicagoconcentraat open, en de inhoud geeft een authentieke smaak aan elke muzikale seconde van dit hele concert!

Na deze voortreffelijke Nederlandse intro kwam de guitige Tail Dragger het podium opgeschuifeld. Hij verontschuldigde zich, zoals gewoonlijk, omdat hij een groot gedeelte van zijn optreden al zittend zou afwerken. "Lach me niet uit, mensen! Als jullie oud genoeg worden, dan zullen jullie later ook een stoel nemen", grapte hij. Natuurlijk wisten we dat hij het geen volle song op zijn stoeltje zou uithouden, want Tail Dragger is een man van het volk en vertrolkt zijn blues het liefst tussen de mensen. Maar een song dient nu eenmaal aangekondigd en 'I'm Sitting Here' was de klassieke opener. Daarna volgden 'She Worried Me', 'Stop Lyin' On Me', 'Long Distance Call', 'Don't Start Me To Talkin'' en 'Be Careful What You Do', allemaal materiaal van zijn recente albums op Delmark Records. Akkoord, Tail Dragger was misschien niet optimaal bij stem, maar dat kwam zijn vertolkingen zeker niet ten kwade. Het was deze keer gewoon grof schuurpapier in de plaats van middelgrof. En plezier beleefde hij er duidelijk wél aan.

In de pauze ging Tail Dragger even naar buiten. Om aan zijn pijp te lurken, een pint te drinken, gezellig met de toeschouwers te staan kletsen en... jawel... zijn literfles citroenazijn uit het tourbusje te plukken en zijn keel een grondige gorgelbeurt te geven. We weten niet of het iemand is opgevallen, maar... wij hebben hem in elk geval het goedje na het gorgelen niet zien uitspugen. Echt waar! En de man maar vloeken en ketteren op de concertorganisator van daags ervoor. "Ik heb het zo fucking koud gehad, man. De verwarming werkte er niet. Gisteren dacht ik dat ik misschien beter gewoon was thuisgebleven maar hier is het goed warm hé! En die mensen zijn hier precies ook warm hé! Het doet me denken aan die keer dat ik hier in de jaren '80 heb opgetreden met de Mojo Bluesband. Van waar waren die gasten? Oostenrijk? En spelen die nog?"

Ondertussen waren Peter en Robbert aan een intimistische akoestische intro begonnen, zonder hun begeleiders (bassist Jan Markus en drummer Edward Nijenhuis). Op glinsterende resonatorgitaren brachten ze 'Walking Blues', 'Tears On My Pillow' en een gepersonaliseerde versie van 'Sweet Home Chicago'. Met 'Bad Avenue' kregen we een tweede eerbetoon aan Magic Slim, die andere Chicagogigant die hen ook bijzonder na aan het hart ligt.

Met 'Ain't No Cryin' No More' zette Tail Dragger zijn tweede set in. En zie... zijn stem was weer helemaal terug! Dat spul bleek zelfs effectief te zijn. Onthoudt u het dus maar, beste lezers, citroensap en azijn! Tail Draggers bindteksten bevatten altijd hele en halve waarheden, rechte en kromme levenswijsheden en bakken humor. "You now, people... I have a nosy neighbour. It's a good fellow but who's gonna tell you that you can trust all good fellows? Huh? So I trust him as long as he mind his own business and stay out of mine." Tail Dragger priemde zijn wijsvinger vervolgens haast in het oog van een onfortuinlijke toeschouwer op de eerste rij en vervolgde zijn rede: "You look like a good fellow too, but... let me tell you... mind your own fucking business and leave mine alone! Do you hear me?!" waarop de band een aanstekelijke pulserende Chicagogroove inzette en de oude zanger weer heel even de 'Crawlin' James' van vroeger was. Tail Dragger... dat is amusement ten top, dat is entertainment van de straat maar van het zuiverste soort. We kregen ook nog hartverwarmende versies van 'So Easy' en 'Baby Please Don't Go', waarna Tail Dragger naadloos de klassiekers 'How Many More Years', 'Have No Place To Go' en 'Rock Me Baby' aan elkaar reeg. Als toegift bracht hij een ode aan zijn grote voorbeeld, Howling Wolf.

Het was een mooie avond, hier in de Banana Peel. We kunnen u enkel maar de raad geven om er de website van Robbert Fossen en Peter Struijk regelmatig op na te slaan (www.chicagoblues.nl) want in mei en juni vertoeft Tail Dragger alweer in hun gezelschap op allerlei lokaties in de lage landen. En een tip voor de organisatoren: er zijn nog verscheidene data beschikbaar!