Voor de liefhebbers van rock-'n-roll en rockabilly is het Paasweekend meer dan alleen maar eitjes rapen. Voor de negentiende keer ging immers ook nu weer 'the world famous rock & roll bar crawl' door in Turnhout, het hart van de Antwerpse Kempen. En ook dit jaar waren de bezoekers weer fantastisch uitgedost. De stoerste veelal getatoeëerde rockabillycats en chicks trokken hun jeans en leren jack aan, terwijl anderen dan weer meer voor de opgesmukte kledij uit de fifties kozen. Er was zelfs een dame, die met haar legerplunje herinneringen opriep aan The Andrew Sisters. Qua sfeer kon dit allemaal tellen, maar eigenlijk is muziek toch de hoofdbrok van dit driedaagse gebeuren. En ook die was uiterst genietbaar.

vrijdag 18 april

Traditiegetrouw gebeurt de aftrap op vrijdagavond in het Keizershof. Deze zaak lag in het verleden op de Turnhoutse markt, maar is nu verkast naar een pand iets buiten het centrum. De uit Litouwen afkomstige Pete Anderson & The Swamp Shakers mochten Rockin' Around Turnhout op gang trekken. Anderson en zijn kompanen beheersen op een sublieme wijze de 'old school' rock-'n-roll van het label Sun. Omwille van geluidsproblemen kwam dit optreden echter wat moeilijk op gang, maar tijdens de kroegentocht op zondag zouden we deze band opnieuw aan het werk zien.

zaterdag 19 april

In tegenstelling tot de editie van 2013, trad de eerste band op zaterdag niet op in de foyer van de Warande, maar werd er omstreeks 18.45u onmiddellijk gestart op het grote podium in de Kuub. En dat was zeker een pluspunt. Onze eigen The Backseat Boppers mochten op dit vroege uur de reeds talrijke aanwezigen in de juiste mood brengen. En dat lukte deze heren zonder problemen. De Boppers switchen moeiteloos tussen rhythm and blues, rockabilly, rock-'n-roll en country. Dat de zanger een aardig stukje sax speelt, werd meteen duidelijk toen ze 'Tequila' van The Champs onder handen namen.

De prijs voor de meest dynamische band ging ongetwijfeld naar het Franse trio The Spunyboys. Vanaf hun eerste stappen op het podium barste de hel los. Niet alleen hoorden wij sublieme versies van klassiekers van Buddy Holly en Johnny Burnette, maar met hun 'Bop For Your Life' uit hun album 'Rockabilly Legacy' vloog de tent in brand, om maar eens een cliché te gebruiken. Visueel scoort deze band als geen ander. De staande bas is bij de Spunys niet enkel een onderdeel van de ritmesectie, maar lijkt tevens een fitnessapparaat voor zijn bespeler. Erop of eronder gaan liggen, ze de lucht in gooien of ze op het hoofd van de gitarist laten rusten, het kan allemaal bij The Spunyboys. Schitterende act en eerste zaterdags hoogtepunt.

Lang moesten we niet wachten op het tweede hoogtepunt. Daar zorgden de Zwitserse Lily Moe & The Rock-A-Tones voor. Lily's vaste band was verhinderd en dus deed ze beroep op de Duitse Rock-A-Tones. Wel, het moet gezegd dat deze gasten meer dan hun uiterste best deden om miss Moe muzikaal te ondersteunen. De swing, jump, old school rhythm and blues en soul die deze band liet horen, overtuigden moeiteloos. Moe heeft bovendien een stem die deze genres erg goed aankan. Het is me wel een raadsel waarom deze band nog nooit op een bluesfestival heeft gestaan. Laat ons hopen dat hier spoedig verandering in komt!

Diegenen die liever een grotere scheut country in hun rock-'n-roll en rockabilly hebben, konden op Johnny Trouble rekenen. Met een drummer die enkel de snare gebruikt, klonken nummers als 'Ghostriders In The Sky', 'Barking At The Wrong Tree' en 'Lonesome Me' wel erg authentiek. Ons echt raken deed Johnny echter met zijn zelfgeschreven 'Southbound Train'. Als je in staat bent om zulk een song uit je pen te laten vloeien... Dat Troubles Duitse moedertaal nog steeds doorklinkt in zijn Engels, is hem bij deze dan ook vergeven.

Zaterdagse afsluiters waren de Amerikaanse The Delta Bombers. Niet alleen zien deze heren er ruig uit, hun muziek klinkt ook zo. Sinds de oprichting van de band in 2008 in Las Vegas hebben de Bombers toch wel een hele evolutie doorgemaakt. Klonken zij aanvankelijk nog als een doorsnee rockabillyband, dan hebben zij door hun eigen, stevige, wild klinkende mix van rockabilly, psychobilly en rock-'n-roll zich een eigen plaats weten te bemachtigen. Dat voor The Delta Bombers een mooie toekomst in het verschiet ligt, staat buiten kijf. En wie deze gasten nogmaals aan het werk wil zijn, zij toeren de komende maanden nog door ons land en staan op diverse festivals geprogrammeerd. Bezweet zochten we daarna ons bed op, want er stond nog een goedgevulde zondag op ons te wachten.

zondag 20 april

Onder een stralende zon trokken wij die zondagnamiddag naar de Warande. De 'old school car & bikeshow' en de 'vintage fleamarket' trokken er heel wat aandacht. Het aantal tentoongestelde wagens lag trouwens ook een flink stuk hoger dan bij de vorige editie. Nieuw dit jaar was dat de '50's market' met cd's, kleding en allerhande snuisterijen ondergebracht was in een aparte ruimte in de Warande. In het verleden waren deze standen opgesteld in de gang die naar de Kuub leidde, wat vaak aanleiding gaf tot opstoppingen. Nu men over een grotere ruimte kon beschikken, werd het aanbod ook flink uitgebreid, zodat er ook een gezellige drukte heerste.

De band die deze zondagnamiddag muzikaal mocht opluisteren was Slick Nick & The Casino Special. Ondanks het toch vroege uur kreeg deze little big band, het publiek aan het dansen. Het is steeds weer fantastisch te zien hoe deze muzikanten zich amuseren. Hun enthousiasme slaat vrijwel onmiddellijk over op het publiek, zodat een optreden van Slick Nick steeds weer een heuse belevenis wordt. En dat was op dit vroege uur niet anders. Songs als 'Chicken Shack', 'Wigflipper' en 'Cadillac Baby' , Ragmop', 'Let The Four Winds Blow' en 'Lipstick, Powder And Paint' zorgden ervoor dat veel stramme spieren in beweging werden gezet. Toen de blazers van het podium kwamen en met het publiek mee dansten, waagden de stijfste harken zich zelfs aan enkele schuchtere pasjes.

Ondertussen moesten ook onze knorrige magen van de nodige brandstof worden voorzien, waarna het tijd werd om de kroegen in te duiken. In maar liefst 14 kroegen kon je genieten van de meest diverse bands. Uit Kroatië zagen wij Mississippi Queen, een typische rockabillyband. De in erg mooie pakken gestoken Duitse The Lazy Boys hadden iets meer country in hun rockabillybloed, terwijl de Belgische The Goon Mat & Lord Bernardo zoals steeds garant stonden voor opzwepende, aanstekelijke boogies. Rock-'n-roll op de zwarte en witte toetsen werd geserveerd door Sebi Lee, die deze keer niet echt kon overtuigen, alhoewel wij de man reeds schitterend aan het werk zagen. Wie wel overtuigden waren Cherry Casino & The Gamblers. Hun swingende rock-'n-roll met rollende sax deed Theater 1900 al vlug vollopen, zodat het een immense opdracht was om ons door de menigte een weg te banen om naar de Candela te gaan, waar Pete Anderson & The Swamp Shakers hun set van vrijdag nog eens mochten hernemen. Pete en zijn band zijn echte adepten van de Sunsound. Pete heeft een krachtige stem en met de jonge gitaarwizzard Hi-Fi Marc is deze band in staat om de oude songs fris en hedendaags te laten klinken.

Terwijl de klok langzaam tegen middernacht liep, repten wij ons terug naar de Kuub waar Fifty Feet Combo het driedaagse feest mocht afsluiten. Deze Gentse band viert dit jaar zijn 20 jarig bestaan. Aanvankelijk begonnen als surfband zijn zij door de jaren heen geëvolueerd tot een eigenzinnige rockabilly en psychobillyband. Alhoewel ook hun instrumentale nummers stevig en opzwepend zijn, hebben zij toch nog steeds de surfsound als basis. Deze editie van Rockin' Around Turnhout mogen afsluiten is voor Fifty Feet Combo zeker de kers op hun jubileumtaart. Een editie die zeker voor heel wat memorabele momenten heeft gezorgd en die weer maar eens bewezen heeft dat er overal in de wereld enorm goede bands het beste van zichzelf geven.
 

Dit gedurende 3 dagen mogen ontdekken is ronduit fantastisch. En… noteer alvast 3, 4 en 5 april 2015 in je agenda, want dan vindt de twintigste editie plaats. Alvast proficiat met jullie jubileum Rockin' Around Turnhout!

Lambert Smits