Bluesnight
CC De Warande, Turnhout - 24 oktober 2014


We mogen C.C. De Warande in Turnhout gerust tot dé muziektempels van de Antwerpse Kempen rekenen. Net als op de avonden dat vzw Grasshopper er rockabilly programmeert, liep ook nu De Kuub al vlug vol. De Bluesnight daarentegen wordt georganiseerd door De Warande en het dient gezegd dat deze editie klinkende namen op het podium bracht, die allen erg sterk uit de hoek kwamen. Het was alleen jammer dat hun tijd erg strak was afgemeten, zodat er voor bisnummers geen ruimte was...

Ian Siegal
was de eerste die het publiek mocht vermaken. Andermaal liet Siegal zich begeleiden door The Rhythm Chiefs, en laat ons eerlijk zijn, dit is een combinatie die voor Ian het beste werkt. Niet alleen voelen de Chiefs hem perfect aan maar bovendien biedt Dusty Ciggaar, als tweede gitarist fantastisch weerwerk op de zes snaren. Siegal stond op scherp, zoveel was duidelijk. Hij werkte zich met veel overtuiging door de set en grapte en grolde tussen de songs. Het begon al dadelijk met een schitterend ‘I Am The Train’ waar Ciggaar duidelijk liet merken dat hij meer dan één vinger in de pap had. Siegal had een mooie setlist samengesteld, waarbij zowel ouder als nieuw nog te verschijnen werk hand in hand gingen. Het funky ‘Hard Pressed To Find A Man Like Me’ en Wolfs ‘Back Door Man’ waren maar enkele van de vele hoogtepunten.

Een half uur was er nodig om na Siegal het podium klaar te zetten voor de volgende act. Deze tijd mocht Lightnin’ Guy in de foyer opvullen. Guy, die met zijn Mighty Gators in Duitsland toerde, kwam alvorens terug naar het land van zuurkool en braadworst af te reizen, eventjes naar Turnhout afgezakt om als one-man band deze klus te klaren. Gewapend met gitaar, mondharmonica en een oude koffer als basdrum moest hij de hem toegemeten veel te korte tijd overbruggen. Boogies mochten natuurlijk niet ontbreken maar ook zijn akoestische versie van Hendrix’s ‘Voodoo Child’ kreeg de handen van het publiek moeiteloos op elkaar. Naast zijn inmiddels klassieke ‘The Gator Bop’ presenteerde Guy een prachtige nieuwe song, ‘Winterblues’ genaamd.

Als een stoere houthakker inspecteerde de flink uit de kluiten gewassen Otis Taylor voor een laatste maal het podium. Taylor is een artiest die van alle markten thuis is, met als gevolg dat zijn muziek moeilijk in een hokje te plaatsen is. Een probleem is dit natuurlijk niet, want juist de sublieme mix van diverse muziekstijlen maakt zijn optreden uiterst genietbaar. En dat was hier net zo. Otis liet blues, Afrikaanse ritmes, folk en zelfs psychedelische geluiden feilloos in mekaa
r vloeien. Zijn muziek zweefde als het ware door de Kuub. Een pluim ging zeker ook uit naar de violist in de band die voor menige magische intro’s zorgde. En natuurlijk kreeg Otis het publiek warm met zijn versie van ‘Hey Joe’, die balanceerde tussen subtiel en krachtig. Taylor rafelde de song als het ware uit tot op het bot, terwijl hij ruimte schiep voor een prachtig middenstuk op viool, en een doordringende gitaarsolo van zijn tweede gitarist. Het is een cliché maar mooie liedjes duren nooit lang en ook aan deze bluesnight kwam veel te vroeg een einde. Misschien kan er bij een volgende editie toch rekening mee worden gehouden dat bisnummers zowel voor publiek als voor de artiesten een meerwaarde hebben. Niettemin was deze bluesnight meer dan geslaagd.

Lambert Smits

reageer op dit artikel

terug naar de index van de concert- en festivalrecensies

  • Naast de concert- en festivalverslagen op deze website is Back To The Roots sinds 1995 het meest complete en veelzijdige tijdschrift voor blues en verwante muziekstijlen. Vijf keer per jaar brengen we u nieuws, achtergrond, interviews, reportages, cd- en dvd-recensies, boeken, de meest complete blueskalender, enz... Nog geen abonnee? Klik hier voor meer info.
     

    
      foto's:
      ©
Lambert Smits

      _____________________

      



















































































 


This site tracked by OneStat.com. Get your own free site counter.