|
|
||
|
|
 Hoe
goed je je zaakjes ook plant, hoe je ook overtuigd bent dat je alles
redelijk voor mekaar hebt, er is één factor waarmee je als ‘open air
festival' altijd rekening moet houden, en waaraan je zelf eigenlijk
weinig kan doen, en dat is… het weer! We hebben al ongelooflijk staan
zweten op Swing, maar dat het op een keer eens fout zou kunnen gaan…
dat wist Murphy al. 'Anything that can go wrong, will go wrong…
eventually!' Waarmee we willen zeggen dat Swing 2014 niet het beste
weer kreeg aangeboden. Bij momenten leek het alsof de hemelsluizen het
teveel aan water niet meer aankonden en dat dan maar massaal boven de
festivalsite meenden te moeten lozen. Enfin, zo heel erg was het
uiteindelijk dan ook weer niet, want voor… 85% bleef het droog in
Wespelaar. En, op een paar details na dus, was Swing 2014 een zeer goed
festival. Er waren mindere acts, er waren goede acts en er waren ook
heel wat erg goede acts. Een woordje van lof en dank voor de
organisatie, die uitpakte met een goedgevuld programma, is hier zeker
op zijn plaats. Bovendien mogen we ook niet vergeten dat Swing een
gratis festival is (waar vind je dat nog?). Chapeau!Vrijdag 15 augustus  Het moet zijn dat 'up there' iemand niet erg 'bluesminded' is, want toen Buckwood Mojo
aan hun set begonnen om Swing 2014 op gang te trekken, ging de
waterkraan vol open. BM opent zelf vrij sterk, nogal traditioneel met
rocking blues, en ze doen binnen het deelgenre een aantal leuke
dingetjes, dat wel. En aan het einde is er ook nog wel een streepje
zydeco, maar… niet echt 'wow'. Zoals we ook niet echt warmliepen voor Albany Down,
een Brits ensemble (uit Bedford, en dan weet je wel dat je je aan je
bretellen moet vasthouden). Zelfs in de… tragere (blues)nummers is de
rock nooit ver weg. Let wel, dit is geen slechte band, vinden wij, want
we hebben al veel erger meegemaakt. Albany Down is Britse bluesrock,
maar op een acceptabel niveau.Tijd dan om The BluesBones (uit Begijnendijk en omstreken, of all places) op het podium los te laten. Dat The BluesBones het in hoofdzaak moeten hebben van de gitaren van Andy en Stef en de bluesstem van Nico is algemeen geweten, zonder de andere bandleden tekort te doen, natuurlijk. We kregen een goede, typische BluesBones-set. Een Nederlandse collega vroeg ons of er in Bel  gië
nog een betere bluesband te vinden was. Op die vraag hebben we hem
voorlopig het antwoord schuldig moeten blijven, want Swing duurde drie
dagen. Aangekondigd als… 'sensatie' haastten we ons naar het podium om Rachelle Plas (uit Frankrijk) aan het werk te horen… en te zien. Rachelle is een zangeres-harmonicaspeelster
die ook geen probleem heeft met een paar decibels meer. Ze heeft een
goede stem, speelt nog beter harmonica, maar haar band kon duidelijk
niet altijd de, soms aan een verschroeiend tempo, voorthollende
Rachelle goed volgen...Wie Tommy Castro (and The Painkillers) nog nooit bezig had gezien en gehoord, moet een tijdje op een andere planeet hebben geleefd en zal toch wel onder de indruk zijn gekomen van het professionalisme van deze uitstekende band. Funk, soul, blues, (veel) New Orleans, het zit allemaal in het reuzenblik entertainment dat Tommy op Swing opentrekt. Heel erg veel meer willen we over deze set niet kwijt, alleen dat Tommy op een geweldig geapprecieerde manier de eerste dag van Swing 2014 heeft afgesloten. Zaterdag 16 augustus  Dag twee in Wespelaar en het is warempel… goed weer. Openen doen we, allez niet 'wij', maar 'zij' eh, met Hideaway.
Hideaway is niet zomaar een bluesband, nee, Hideaway is veel meer. Het
is de ultieme en perfecte mix van alle mogelijke stijlen binnen het
genre. Er zijn niet zo heel veel bands die onze aandacht kunnen
vasthouden tijdens hun ganse set. Wel, Hideaway kan dat wel omdat ze zo
gevarieerd zijn, zo pakkend, bijwijlen, zo… goed kortom. Alles is er.
Blues, wat soul, een beetje cajun, een streepje Louisiana, een
tikkeltje rock… perfect gewoon. Het is een straffe uitspraak, we zijn
er ons van bewust, maar wat er na Hideaway nog komt… zal wel heel erg
goed moeten zijn. Maar oké, er staan nog wel een aantal lekkere dingen
op het menu. Zo is daar, onder andere, de hooggeprezen Dave Chavez Band uit
Nederland. Zij doen Chicago, Texas en West Coast. Zij doen dat niet
slecht, maar na de vele goede kritieken valt hun set toch wel een heel
klein beetje tegen. De Dave Chavez Band is goed, maar ook weer niet
exceptioneel. Plaats maken dan voor de imposante figuur van Eugene 'Hideaway' Bridges.
Eugene herinnert ons er constant aan dat hij uit Houston, Texas, komt
alsof dat gegeven alleen al garant staat voor een perfecte show. Wel…
eigenlijk niet. Eugene weet ook nog te vertellen dat het eerste
Europese land waar hij ooit optrad België is. Eugene, die ons af en toe
aan B.B. King doet denken, speelt een beetje op 'safe' en doet
voornamelijk 'klassieke' old school blues. Daar is, uiteraard, niks mis
mee want dat is het eigenlijk wat de doorsnee festivalbezoeker wil
horen. Goede Bridges-set, maar ook weer niet uitzonderlijk, vinden wij,
en dat is een heel persoonlijke en dus compleet subjectieve mening. Om
de set van The Statesboro Avenue,
uit Austin, Texas, te becommentariëren moeten we diep in de doos met
'bluesrock', 'punkrock' en 'southern rock' duiken. Wie van de Delta
Saints houdt, moet ook The Statesboro Avenue wel zien zitten want
beiden bands evolueren zo een beetje binnen hetzelfde rocksegment van
de blues. The Avenue is een sympathieke band, dat wel, maar dat redt
hun set niet helemaal. Iets voor de liefhebbers van het hardere werk
zouden we zeggen.Wie hadden we dit jaar nog niet gehoord op Swing? Juist, Stevie Ray Vaughan. Omdat Stevie, om gekende redenen, niet op Swing kon zijn, nam Bart Walker, met grote graagte, de honneurs waar. Met hulp van zijn Belgian fri  ends
poot Bart een set neer waarvoor 'bluesrock' eigenlijk een te zwakke
omschrijving is. Bart is een goede zanger en een uitzonderlijk
gitarist, maar 'te veel is trop
en trop is te veel' en met die mening stonden we zo een beetje alleen
in het verdomhoekje, want Bart 'gave the people what they wanted' en
voor ons was dat er net iets over. Omdat er eigenlijk wel wat evenwicht
mag zijn, had de organisatie van Swing de virtuoze, en precies altijd
glimlachende, harplegende Charlie Musselwhite
uitgenodigd. Charlie… wat moeten we daar nu nog over vertellen? Alle
mogelijke superlatieven zijn al eens gebruikt. Charlie ziet er voor
zijn 70 jaar nog heel vitaal uit en zijn show is dan ook navenant.
Heerlijke harp, goede stem, blues zoals blues hoort te klinken...
Charlie is een groot performer die een ongelooflijk knappe set neerzet.
Wij tevreden, en met ons ongetwijfeld 99% van de aanwezige
festivalgangers.Zondag 17 augustus  Om de slaapkoppen op de vroege zondagnamiddag op de been te krijgen, had de organisatie aan de Boogie Beasts
gedacht. Straffe gasten, de Boogie Beasts, die hun energieke,
no-nonsense, rechtaan rechttoe set als een 'ice bucket' over het ietwat
overweldigd publiek uitgieten. De Beasts bouwen hun set de laatste tijd
precies meer en meer op rond harmonicaspeler Bernardo, hebben wij de
indruk. De meeste nummertjes zijn, uiteraard, uptempo, maar dat is voor
de volleerde of occasionele festivalganger duidelijk geen probleem.
Boogie Beasts, we hebben ze misschien al een beetje te veel gehoord,
maar toch een spannende set. Zo'n spannende set mochten we ook
verwachten van Black Market III,
de 'three piece' band van en rond Scottie Blinn, ooit nog gevierd
gitarist en zanger bij The Mississippi Mudsharks. De BM III, uit San
Diego, California, steken in hun 'rocky edged' blues een ingrediënt dat
we… punkblues zouden durven noemen. Stevige, maar grotendeels best wel
genietbare set. Tegen het einde, het was zo ongeveer etenstijd, ging de
kaars een beetje minder fel branden en nam de publieksinteresse een
beetje af, maar al bij al… well done, Black Market III. Wie houdt van rootsrock, rockabilly, countryrock en hillbillyblues zal zich bij Doghouse Rose
(drie heren en een allerliefste dame, Sarah), uit Ontario, Canada,
zeker niet hebben verveeld. Mag het ook even plezant zijn, ja? Op de
playlist nogal wat Johnny Cash ('Fulsom Prison'), maar ook classics als
'Jackson', 'Sweet Home Alabama', 'At The Hop', 'Rock This House' (Stray
Cats) en als encore 'Country Roads'. Het moet niet altijd kommer en
kwel zijn. Wij hebben ons heel erg goed geamuseerd bij het luisteren en
kijken naar Doghouse Rose, en we hopen van jullie zo ongeveer
hetzelfde. Tijd dan om de bluesrockschuif nog even open te trekken met Joanne Shaw Taylor.
Joanne komt uit Birmingham en het staal zal daar wel even sterk zijn
als in Sheffield (Joe Cocker) zeker. Joanne kan gitaarspelen, kan
zingen, maar niet in die mate om iedereen op de 'markt' in extase te
brengen. De respons is dan ook maar… matig. Joanne doet eigenlijk ook
niet echt veel moeite om het publiek voor zich te winnen. Joanne af en Walter 'Wolfman' Washington
op. Maar net als de Wolfman aan zijn set wil beginnen, zet men de kraan
hierboven weer wagenwijd open. Gevolg… weinig of geen publiek voor het
podium. Walter, met een ietwat aparte stem, bouwt heel wat funk in zijn
set in. Dat is best leuk, maar na een tijdje hebben we het wel gehoord.
Wanneer de regen ophoudt, vinden toch wel wat meer liefhebbers de weg
naar het podium, maar het kwaad is grotendeels geschied. Wat een
schitterende, veelbelovende afsluiter van Swing Wespelaar 2014 had
moeten worden, valt spijtig genoeg een beetje in… het water.
Jean Bervoets
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Philip Verhaege en Alfons Maes _____________________
|
