|
||
|
Bill Wyman werd onlangs 78. In 1993 verliet hij The Rolling Stones en zette zijn muzikale carrière verder met diverse line-ups van The Rhythm Kings. Maar nu kondigde hij aan dat dit zijn Europese ‘farewell tour’ is. De band klonk spontaan, ze hadden spelvreugde, maakten grappen, de interactie met het publiek was warm en de songkeuze van de twee sets was verrassend en toch herkenbaar en van een hoog niveau! Om stipt half acht wandelde Bill Wyman rustig het podium op, gevolgd door gitarist Albert Lee (ex-Clapton, Cocker, Jerry Lee Lewis), toetsenist Geraint Watkins (ex-Van Morrisson, McCartney, Nick Lowe), Willy and the Poor Boys-gitarist Terry Taylor, saxofonist-fluitist Nick Payn (ex-Lonnie Donegan, McCartney), harpist-saxofinist-fluitist-percussionist Frank Mead (ex-Procal Harum, Phil Collins, BB King), drummer Henry Spinetti (ex-McCartney, Clapton, George Harrison, Gerry Rafferty) en backingzangeres Beverley Skeete. (o.a. Jamiroquai en Chaka Kahn). Het werd een feest met niet minder dan zeven vocalisten die allemaal hun nummertjes mochten zingen. Geraint zong met zijn doorleefde, haast dronken klinkende stem o.a. Howlin’ Wolfs ‘300 Pounds Of Joy’, een schitterende versie van Irma Thomas’ ‘It’s Raining’, ‘Chicken Shack Boogie’ en een pakkende versie van Fats Domino's ‘I’m A Fool To Care’. Terry Taylor zong en speelde Little Walters ‘Too Late’ met Frank Mead verdienstelijk op harmonica en in de tweede set een swingende versie van Elmore James’ ‘Talk To Me Baby’. Het publiek zong luidkeels mee! Het vocalistenfeest was zeker nog niet ten einde toen Frank ook nog Little Walters ‘Just Your Fool’ zong en met zijn mondharp een gooi naar het geluid van de meester deed. Maar Beverley Skeete schoot de hoofdvogel af door met Arthur Conleys ‘Sweet Soul Music’ en Etta James’ jumpshuffle ‘Good Rockin’ Daddy’ het publiek om de oren te kletsen. In de tweede set deed ze dat nog eens over met ‘I Just Wanna Make Love To You’ en Sam Cookes ‘Ain’t That Good News’. Albert Lee, een ongelooflijk goeie countryrock-, blues- en soulgitarist, begenadigd met ook nog eens een zeer aangename stem, nam ‘That’s Rock & Roll’, ‘I’m Ready’, een sublieme versie van ‘I’ll Be Your Baby Tonight’ en ‘Rock This Joint’ voor zijn rekening. Wat een heerlijke muzikant!Maar het vocale hoogtepunt van de avond was toch zangeres Mary Wells, die enkele Supremes-songs deed, zoals ‘You Can’t Hurry Love’, ‘Back In My Arms Again’, ‘Baby Love’, ‘My World Is Empty Without You’ en ‘Stop In The Name Of Love’. Daarbovenop bracht ze nog een mooie versie van ‘Don’t know why’ (Norah Jones). Als apotheose van de avond zong Bill Wyman zelf nog Chuck Berry's ‘You Never Can Tell’. Lang moest het publiek niet applaudisseren en schreeuwen voor meer. Dat meer kregen ze van Terry Taylor (gt), Albert Lee (op piano!! én zang) en zangeres Beverley Skeete, in een fenomenale tweestemmig gezongen soulversie van ‘Cryin’ In The Rain’ (The Everly Brothers). Met kippenvel, brok in de keel of met ontroerde blik in de ogen genoot het publiek van deze formidabele kers op de taart. Mary Wilson liet de band nog één keer stomen met een heerlijk ‘Dancing In The Street’, een passende afsluiter van een avondje hoogstaand amusement! Peter Jacobs
terug naar de index van de concert- en festivalrecensies
|
foto's: © Leo en Peter Jacobs _____________________
|